psycho killer
Author : Honey Shivarajan
ആകാശത്ത് കാര്‍മേഘങ്ങള്‍ മൂടിക്കെട്ടിയ ഒരു രാത്രി…
രാത്രി 10 മണി…
സോണിയ മെല്ലെ ലാപ് ടോപ്പ് ഓണ്‍ ചെയ്ത ഒരു ഹോളിവുഡ് സിനിമ പ്ലേ ചെയ്തു…
ഹോറര്‍ ത്രില്ലര്‍ ആണ്…
”മമ്മി…” സോണിയയുടെ മൂത്ത മകള്‍ എട്ട് വയസ്സുകാരി സാന്ദ്ര അവളെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു…
”നീയിതുവരെ ഉറങ്ങിയില്ലേടീ കളളീ…”
സോണിയ അവളുടെ കവിളില്‍ ഉമ്മ വച്ചു..
”മമ്മിയും ഉറങ്ങീല്ലല്ലോ… എനിക്കും കാണണം സിനിമ…”
”എന്നെ ഉറക്കിയട്ടേ നീ ഉറങ്ങുകയുളേളാടീ കൊച്ചു കാന്താരി…”
”എനിക്കും സിനിമ കാണണം… പ്രേതത്തിന്‍റെയൊണോ മമ്മി…”
അവള്‍ ചിണുങ്ങിക്കൊണ്ട് സിനിമയുടെ ശബ്ദം കൂട്ടാന്‍ നോക്കി…
”ശ്ശ്…” സോണിയ ചൂണ്ട് വിരല്‍ ചുണ്ടില്‍ വച്ചു…
”മോനൂട്ടന് ഉറക്കത്തിലാ…”
അരികില്‍ കിടന്നുറങ്ങുന്ന സോണിയയുടെ ഇളയ മകന്‍ ആറ് വയസ്സുകാരന്‍ സന്ദീപിനെ ഒന്ന് നോക്കിയിട്ട് സാന്ദ്ര സോണിയ ചുണ്ടില്‍ കൈവച്ചത് പോലെ ആംഗ്യം കാണിച്ചു..
പെട്ടെന്ന് മൊബൈല്‍ റിംഗ് ചെയ്തു…
”റോണി ഇസ് കോളിംഗ്…”
അത് കണ്ടതും സോണിയ വേഗം കോള്‍ അറ്റന്‍റ് ചെയ്ത് ചെവിയോട് ചേര്‍ത്തു കൊണ്ട് ജന്നലിന് നേര്‍ക്ക് നീങ്ങി…
”ഹായ് ഡാര്‍ലിംഗ്…”
”ഹായ് റോണി…”
വര്‍ദ്ധിച്ച സന്തോഷത്തോടെ അവള്‍ പ്രതികരിച്ചു
”ഞാനില്ലാത്ത രാത്രി എങ്ങനുണ്ട് എന്‍റെ ഭാര്യേ…”
”തീര്‍ത്തും ബോര്‍…”
”അപ്പോള്‍ എന്‍റെ വില മനസ്സിലായോടീ കുരങ്ങേ…”
”ച്ഛേ… പറഞ്ഞു തീര്‍ന്നതിന് മുന്‍പ് ഹെഡ് ചെയ്യുന്നോടാ ചിമ്പാന്‍സി… തീര്‍ത്തും ബോറാണെന്ന് ഞാന്‍ പറയുമെന്നല്ലേ നീ കരുതന്നത്… പക്ഷെ എന്ത് സ്വസ്ഥം…”
”ഞാനങ്ങ് വരട്ടെ… നിന്‍റെ എല്ലാ സ്വസ്ഥതയും ഞാന്‍ കളയുമെടീ…”
അത് കേട്ട് സോണിയ കുലുങ്ങി ചിരിച്ചു…
ഫോണ്‍ സംഭാഷണം നീണ്ട് പോയിക്കൊണ്ടിരുന്നു…
”ദേ മോളെ പപ്പയാ…”
സോണിയ സ്പീക്കര്‍ ഓണ്‍ ചെയ്ത് മൊബൈല്‍ സാന്ദ്രയ്ക്ക് കൈമാറി…
”ഹായ് പപ്പാ…”
”ഹായ് മോളൂ… മോളൂട്ടി ഉറങ്ങീല്ലേടാ…”
”ഇല്ല പപ്പാ… ഞാനും മമ്മീം ഗോസ്റ്റിന്‍റെ സിനിമ കാണുകയാ… പപ്പാ എപ്പഴാ വരുന്നേ…”
”പപ്പ നാളെ വരൂട്ടോ… അത് വരെ മോളൂട്ടി വേണം മമ്മിയെയും മോനൂട്ടനെയും നല്ലോണം നോക്കാന്‍…”
”ഞാനെപ്പഴും മമ്മീനെയും മോനൂട്ടനെയും നോക്കിക്കൊണ്ടിരിക്കയാ പപ്പ… ദാ ഇപ്പഴും നോക്കീതെയുളളൂ…”
റോണിയുടെ ചിരി സ്പീക്കറിലൂടെ ഉയര്‍ന്നു കേട്ടു…
സോണിയയും ചിരിച്ചു പോയി…
”ഞാനൂണ്ടേ പപ്പാ നോക്കാന്‍…” ഉറങ്ങിക്കിടന്നിരുന്ന സന്ദീപ് ഉണര്‍ന്ന് അവര്‍ക്കിടയില്‍ കൂടി…
”ആഹ്… പപ്പായുടെ സൂപ്പര്‍ മാന്‍ ഉണര്‍ന്നോ…”
”സൂപ്പറ് മാനല്ല പപ്പാ…. സ്പൈഡര്‍ മാന്‍…”
”ഇന്ന് സ്പൈഡര്‍ മാന്‍ മൂവീ കണ്ട ശേഷം അവന്‍ പേര് മാറ്റി റോണി… ഇന്ന് മൊത്തം സ്പൈഡര്‍ മാനിനെ പോലെ ഇഴഞ്ഞും ചാടിയുമാ അവന്‍ നടന്നത്..”
വീണ്ടും റോണിയുടെ ചിരി ഉയര്‍ന്നു കേട്ടു…
പെട്ടെന്ന് ഫോണില്‍ നിന്നും ഒരു ബീപ്പ് ശബ്ദം കേട്ടു…
”റോണി… ഫോണിന്‍റെ ബാറ്ററിചാര്‍ജ്ജ് തീര്‍ന്നു…”
”ഓ.കെ ഡിയര്‍… ഉമ്മ… ഉമ്മാ… ഗുഡ് നൈറ്റ്… സ്വീറ്റ് ഡ്രീംസ്… ടേക്ക് കെയര്‍… ടൂ ആള്‍… സീ..യൂ..”
”സേം ടൂ ഡിയര്‍…. ഉമ്മ…”
അതോടെ അവശേഷിരുന്ന ബാറ്ററി ചാര്‍ജ്ജും തീര്‍ന്ന് ഫോണ്‍ ഓഫായി…
”ശ്ശെ… ഇതിന്‍റെ ചാര്‍ജ്ജ് നില്‍ക്കുന്നില്ലല്ലോ… ഫുള്‍ ചാര്‍ജ്ജുണ്ടായിരുന്നതാണല്ലോ… ”
സോണിയ ഫോണ്‍ ചാര്‍ജ്ജറുമായി കണക്ട് ചെയ്തു…
”മമ്മി ലാപ്പിനും ചാര്‍ജ്ജില്ല…” സാന്ദ്ര വിളിച്ച് പറഞ്ഞു..
സോണിയ തലയില്‍ കൈ വച്ചു…
”അതെങ്ങനാ… ഇരുപത്തിനാല് മണിക്കൂറും അതില്‍ കളിയല്ലേ…”
സോണിയ ലാപ്ടോപ്പിന്‍റെ ചാര്‍ജ്ജര്‍ എടുക്കാന്‍ തിരിഞ്ഞതും മൊബൈല്‍ ശബ്ദിച്ചു…
”ഇതാരാണ് ഈ രാത്രിയില്‍…”
സ്വയം ചോദിച്ച് കൊണ്ട് സോണിയ മൊബൈലില്‍ നോക്കി…
‘ശരണ്യയാണ്… സോണിയയുടെ അടുത്ത കൂട്ടുകാരി.. അവര്‍ താമസിക്കുന്ന നഗറില്‍ തന്നെയാണ് ആറ് വീട് അപ്പുറത്താണ് ശരണ്യയുടെ വീട്…
ഭര്‍ത്താവ് പ്രവീണ്‍ ദാസ് സ്ഥലം എസ്.ഐ ആണ്…
ചാര്‍ജ്ജര്‍ ഓഫ് ചെയ്യാതെ ശരണ്യ കോള്‍ അറ്റന്‍റ് ചെയ്തു…
”ഹലോ ശരണ്യാ…”
”ഹലോ സോണിയ… ഒരു വിവരം പറയാന്‍ വിളിച്ചതാ…”
”എന്ത് കാര്യമാണെടീ…”
”ഇന്ന് പത്രത്തിലും ന്യൂസിലുമൊക്കെ കണ്ട് കാണുമല്ലോ… ഇന്ന് ജയില്‍ ചാടിയ ഒരു സൈക്കോ കില്ലറിനെ കുറിച്ച്…”
”യാ…” അതെന്തിനാണ് ശരണ്യ രാത്രിയില്‍ പറയുന്നത് എന്ന് സന്ദേഹത്തോടെ സോണിയ മൂളി..
”പ്രവീണ്‍ ഇപ്പോല്‍ വിളിച്ച് പറഞ്ഞതാണ്… ആ കില്ലര്‍ രാത്രിയില്‍ ഈ നഗറിനുളളില്‍ കയറിപ്പറ്റിയിട്ടുണ്ട് എന്ന് ഒരു ഇന്‍ഫര്‍മേഷന്‍ പോലീസിന് കിട്ടിയിട്ടുണ്ട്…”
ശരണ്യ പറഞ്ഞത് കേട്ട് സോണിയയുടെ മനസ്സില്‍ ഒരാന്തലുണ്ടായി…
”നീ പേടിക്കേണ്ട.. ജസ്റ്റ് ഇന്‍ഫര്‍മേഷന്‍ മാത്രമാണ്.. കണ്ട ആരോ ഒരാള്‍ പോലീസ് സ്റ്റേഷനില്‍ വിളിച്ച് പറഞ്ഞതാണ്… ആ ഇന്‍ഫര്‍മേഷന്‍ ശരിയാകണമെന്നില്ല… എന്നാലും ജാഗ്രതയുണ്ടായിരിക്കണമെന്ന് പ്രവീണ്‍ വിളിച്ച് പറഞ്ഞു… ബിക്കോസ് അവന്‍ വളരെ ബലവാനായ സൂത്രശാലിയായ കൊടും ക്രിമിനലാണ്… എ സൈക്കോ കില്ലര്‍…”
സോണിയ ഭയത്തോടെ നെഞ്ചില്‍ കൈ വച്ചു…
”റോണി ഇല്ലാത്തത് കൊണ്ടാ വിളിച്ചത്… എന്തെങ്കിലും സ്ട്രേഞ്ചായിട്ട് തോന്നുകയാണെങ്കില്‍ വിളിക്കണം.. കേട്ടോ…”
”ഉം…” സോണിയ മൂളി…
”നിനക്ക് പേടിയായോടീ…” സോണിയയുടെ ശബ്ദത്തിലെ പതര്‍ച്ച അറിഞ്ഞിട്ടാകാം ശരണ്യ അങ്ങന് ചോദിച്ചത്…
”ഹേയ്… ഇല്ല…”
സോണിയ പതര്‍ച്ച മറച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു…
”ഒാ.കെ ഡാ… ടേക്ക് കെയര്‍…” കോള്‍ കട്ടായി…
ഫോണ്‍ സോണിയ മേശപ്പുറത്തേക്ക് വച്ചു… അവളുടെ കൈവിരലുകള്‍ വിറയ്ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു…
പെട്ടെന്നാണ് ഒരു വലിയ ഇടിശബ്ദം മുഴങ്ങിയത്… ശരണ്യ ഞെട്ടിപ്പോയി…
ഒപ്പം വൈദ്യുതിയും നിലച്ചു…
കുട്ടികള്‍ പേടിച്ച് അവളെ കെട്ടിപ്പിടിച്ച് കഴിഞ്ഞിരുന്നു…
പുറത്ത് മഴ തിമിര്‍ത്ത് പെയ്യാന്‍ തുടങ്ങിയ ഇരമ്പം കേട്ടു…
”നാശം… ഇന്‍വേര്‍ട്ടര്‍ നന്നാക്കാന്‍ കൊടുത്തിട്ട് അവന്‍മാര്‍ അത് കൊണ്ട് വന്നതുമില്ല…”
പിറുപിറുത്ത് കൊണ്ട് സോണിയ മോബൈല്‍ ടോര്‍ച്ച് പ്രകാശിപ്പിച്ച് കൊണ്ട് എമര്‍ജന്‍സി ലാമ്പ് എടുത്ത് പ്രകാശിപ്പിച്ചു…
കുട്ടികള്‍ പേടിച്ചരണ്ട് അവള്‍ക്കൊപ്പമുണ്ട്…
അതിശക്തമായ ഇടിമിന്നലുകളും മഴയും ഒരു ഭീകരാന്തഃരീക്ഷം സൃഷ്ടിച്ചു…
ശരണ്യ പറഞ്ഞതോര്‍ത്തപ്പോള്‍ അവളുടെ മനസ്സിലേക്ക് അകാരണമായ ഭയം ഇരച്ച് കയറി…
സമൂഹിക വാര്‍ത്താമാധ്യമങ്ങളിലേല്ലാം സൈക്കോ ക്രിമിനല്‍ ജയല്‍ ചാടിയ വിവരങ്ങള്‍ ഫ്ലാഷ് ന്യൂസായി വന്നുകൊണ്ടിരുന്നു…
സൈക്കോ കില്ലര്‍ ഡാനി ഡിക്രൂസ്…!!!
രാത്രികാലങ്ങളില്‍ പുരുഷന്‍മാരില്ലാത്ത വീടുകള്‍ കയറി ഏഴ് സ്ത്രീകളെയും നാല് കൊച്ചു കുട്ടികളെയും ജയില്‍ ചാടുന്നതിനിടയില്‍ രണ്ട് ജയില്‍ വാര്‍ഡന്‍മാരെയും അടക്കം പതിമൂന്ന് പേരെ അതിക്രൂരമായി കൊലപ്പെടുത്തിയ കൊടും ക്രിമിനല്‍…
സ്ത്രീകളെയും കുട്ടികളെയും ക്രൂരമായി പീഢിപ്പിച്ചിതിന് മൃതശരീരം വികൃതമാക്കപ്പെട്ട രീതിയിലാണ് കാണപ്പെട്ടിരുന്നത്…
അതിസാഹസികമായി ഡാനി ഡിക്രൂസിനെ പോലീസ് കീഴടക്കിയപ്പോഴാണ് ജനങ്ങളിലുളള ഭീതി വിട്ടൊഴിഞ്ഞത്…
ഒറ്റപ്പെട്ട സെല്ലില്‍ അതിസുരക്ഷാ സംവിധാനത്തോടെ പാര്‍പ്പിച്ചിരുന്ന ഡാനി ഡിക്രൂസ് ജയില്‍ ചാടുന്നതിനിടയില്‍ കാവല്‍ക്കാരായ രണ്ട് ജയില്‍ വാര്‍ഡന്‍മാരെയും കൊലപ്പെടുത്തി…
പുറത്ത് മഴ തിമിര്‍ത്ത് പെയ്യുകയാണ്…
സോണിയയോട് ചേര്‍ന്ന് കെട്ടിപ്പിടിച്ച് പറ്റിച്ചേര്‍ന്ന് കിടക്കുകയാണ് കുട്ടികള്‍ രണ്ട് പേരും…
ശക്തമായ കാറ്റില്‍ മുറിയുടെ വാതില്‍ തുറന്നടയുന്ന ശബ്ദം…
”ശ്ശെ… ജന്നലിന്‍റെ കൊളുത്ത് ഇട്ടിട്ടില്ലായിരുന്നോ…?”
സോണിയ മനസ്സില്‍ ശപിച്ച് കൊണ്ട് കുട്ടികളോട് കട്ടിലില്‍ കിടന്ന് കൊളളാന്‍ നിര്‍ദ്ദേശിച്ച് ജന്നലിന് അടുത്തേക്ക് നടന്നു…
മെല്ലെ ജാലകവിരി മാറ്റി ജന്നല്‍ അടയ്ക്കാന്‍ തുനിയുമ്പോഴാണ് മിന്നല്‍ വെളിച്ചത്തില്‍ സോണിയ അത് കണ്ടത്…
അടുത്ത വീടുമായി വേര്‍തിരിക്കുന്ന തങ്ങളുടെ മതിലിന്‍മേല്‍ ഒരു കറുത്ത രൂപം….!!!
സോണിയ ഭയന്ന് ഞെട്ടി പിന്നോട്ട് മാറി…
അവളുടെ ശരീരം വിറകൊണ്ടു…
ശ്വാസഗതി വര്‍ദ്ധിച്ചു…
വീണ്ടും ജന്നല്‍ ഒരു ശബ്ദത്തോടെ അടഞ്ഞ് തുറന്നു…
സമനില വീണ്ടെടുത്ത് സോണിയ ധൈര്യം സംഭരിച്ച് ജന്നലിന് നേര്‍ക്ക് നീങ്ങി…
ജാലകവിരി മാറ്റി അവള്‍ വീണ്ടും താന്‍ ആ കറുത്ത രൂപം കണ്ട ഭാഗത്തേക്ക് ആകാംശയും ഭീതയും നിറഞ്ഞ കണ്ണുകളോടെ നോക്കി…
വീണ്ടും തെളിഞ്ഞ മിന്നല്‍ പ്രഭയില്‍ താന്‍ രൂപം കണ്ട ഭാഗം ശൂന്യമാണെന്ന് അവള്‍ തിരിച്ചറിഞ്ഞു…
”തനിയ്ക്ക് തോന്നിയതാകും…”
എന്ന് ആശ്വസിച്ച് അവള്‍ കൈകള്‍ പുറത്തേക്ക് നീട്ടി ജന്നല്‍ വലിച്ചടച്ചു കൊളുത്തിട്ടു വേഗം തിരിഞ്ഞു നടന്നു…
അപ്പോള്‍ പുറത്ത് തെളിഞ്ഞ മിന്നല്‍ പ്രഭയില്‍ ജാലകവിരിയിലൂടെ തെളിഞ്ഞ ഒരു കറുത്ത നിഴല്‍ അവള്‍ കണ്ടില്ല…
കട്ടിലിലേക്ക് അവള്‍ കിടന്ന് കുട്ടികളെ ചേര്‍ത്ത് പിടിച്ചു…
ഒരു അകാരണമായ ഭയം അവളെ അലട്ടിക്കൊണ്ടിരുന്നു…
”ഇപ്പോ കറണ്ട് വരുമോ മമ്മി…” പേടിച്ചരണ്ട കണ്ണുകളോടെ സാന്ദ്ര സോണിയയെ നോക്കി…
”മോനൂട്ടന് പേടിയാകുന്നു… പപ്പാ വരാന്‍ പറ മമ്മി…” സന്ദീപിന്‍റെ ഭയപ്പാടോടെയുളള വാക്കുകള്‍ കേട്ട് സോണിയ ഇരുവരുടെയും തലമുടിമിഴകളില്‍ തടവി തന്‍റെ നെഞ്ചോട് ചേര്‍ത്തു…
അവളുടെ കണ്ണുകള്‍ നിറഞ്ഞിരുന്നു…
റോണി ഒപ്പമുണ്ടായിരുന്നെങ്കില്‍ എന്ന് അവള്‍ അതിയായി ആഗ്രഹിച്ചു…
അറിയാതെ അവളുടെ നോട്ടം ജാലകഭാഗത്തെക്ക് നീണ്ടു…
വീണ്ടും അവളുടെ കണ്ണുകളില്‍ ഒരു അതിഭയങ്കരമായ നടുക്കമുണ്ടായി…
ഒരു മിന്നല്‍ പോലെ ഒരു രൂപം മിന്നിമറഞ്ഞുവോ….?
അവള്‍ വീണ്ടും വീണ്ടും ആ ഭാഗത്തേക്ക് തറച്ച് നോക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നു…
”ഹേയ്… എല്ലാം തന്‍റെ തോന്നലാണ്…” അങ്ങനെ മനസ്സിനെ പറഞ്ഞ് ആശ്വസിപ്പിക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചെങ്കിലും സോണിയയുടെ മനസ്സ് അസ്വസ്ഥമായിക്കൊണ്ടിരുന്നു…
മെല്ലെയവള്‍ മൊബൈല്‍ കയ്യിലെടുത്തു..
ശരണ്യയെ ഒന്ന് വിളിച്ചാലോ…
പക്ഷെ മൊബൈലിന് ചാര്‍ജ്ജ് വളരെ കുറവാണ്… ഒരു പക്ഷെ ഒന്ന് ”ഹലോ” എന്ന് പറയുമ്പോഴേക്ക് ചാര്‍ജ്ജ് തീരാന്‍ സാധ്യതയുണ്ട്…
ശരണ്യ ലാപ്ടോപ് നോക്കി…
ചാര്‍ജ്ജ് തീര്‍ന്നതിനാല്‍ അത് ഓഫായി പോയിരുന്നു…
പെട്ടെന്ന് സോണിയ എന്തോ ശബ്ദം കേട്ടത് പോലെ ചെവിയോര്‍ത്തു…
മഴയുടെ ഇരമ്പം കാരണം ശബ്ദം എവിടെ നിന്നാണ് വ്യക്തമാകുന്നില്ല…
സോണിയ മക്കള്‍ രണ്ട് പേരുടെയും കൈകള്‍ മാറ്റി…
”ശ്ശ്… ഇവിടെ നിന്ന് എങ്ങും പോകരുത്… മമ്മി ഇപ്പോള്‍ വരാം…”
സോണിയെ മെല്ലെ കട്ടിലില്‍ നിന്നെഴുന്നേറ്റു…
മേശമേലിരുന്ന എമര്‍ജന്‍സി ലാമ്പും കയ്യിലെടുത്തു മെല്ലെ കിടപ്പുമുറിയുടെ വാതില്‍ തുറന്നു…
സോണിയയുടെ ഹൃദയമിടിപ്പിന്‍റെ താളം കൂടി…
എമര്‍ജന്‍സിയുടെ പ്രകാശം പുറത്തേക്ക് പരന്നു…
സോണിയ വാതില്‍ക്കല്‍ നിന്ന് കൊണ്ട് പുറത്തേക്ക് എത്തിനോക്കി….
മെല്ലെ അവള്‍ ചെവി കൂര്‍പ്പിച്ചു…
പ്രത്യേകിച്ച് ശബ്ദമൊന്നും കേള്‍ക്കുന്നില്ല…
കുറച്ചുനേരം അങ്ങനെ നിന്ന ശേഷം സോണിയ വാതില്‍ അടച്ചു തിരികെ മക്കളുടെ അരികിലെത്തി…
”എന്താ മമ്മി…?” സാന്ദ്ര പതിഞ്ഞ ശബ്ദത്തില്‍ ചോദിച്ചു…
ഒന്നുമില്ലെന്ന് അവള്‍ കണ്ണ് അടച്ച് ആംഗ്യം കാണിച്ചു…
”ശരണ്യയെ വിളിക്കുക തന്നെ…” പെട്ടെന്നവള്‍ രണ്ടും കല്‍പ്പിച്ച് മൊബൈല്‍ കയ്യിലെടുത്തു…
അവള്‍ ശരണ്യയുടെ മൊബൈലിലേക്ക് റിംഗ് ചെയ്യാന്‍ ഒരുങ്ങിയതും മൊബൈല്‍ തീര്‍ത്തും ഓഫായി….
സോണിയയ്ക്ക് കരച്ചില്‍ വന്നു…
”എന്താ മമ്മി കരയുന്നത്…?” സോണിയയുടെ ഭാവം ശ്രദ്ധിച്ചിട്ട് സാന്ദ്ര ചോദിച്ചു…
”ഹേയ് മമ്മി കരയുന്നതൊന്നുമില്ല…” പെട്ടെന്ന് സോണിയ കണ്ണുനീര്‍ തുടച്ചു…
”കണ്ണീര് വന്നതോ…?” സാന്ദ്രയുടെ ചോദ്യം കേട്ട് സോണിയ ചിരിക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചു…
”അതേയ് മമ്മിയുടെ വിരല്‍ കണ്ണില്‍ കൊണ്ടു… വല്ലാത്ത നീറ്റല്‍…” സോണിയ ഒരു കളളം പറഞ്ഞു…
”അയ്യോ പപ്പായെ വിളിക്കാം മമ്മി…” സാന്ദ്ര സോണിയയെ കെട്ടിപ്പിടിച്ച് അവളുടെ കണ്ണിന്‍റെ ഇമയില്‍ തലോടി…
”മമ്മിയ്ക്ക് വേദനിക്കുന്നുണ്ടോ…?”
ഒപ്പം സന്ദീപും ചേര്‍ന്നു…
”അതിന് മമ്മിയ്ക്ക് ഇപ്പോള്‍ ഒന്നൂല്ല്യ കേട്ടോ…” സോണിയ ഇരുവരുടെയും കവിളുകളില്‍ മാറി മാറി ചുംബിച്ചു…
കുട്ടികളുടെ മനസ്സില്‍ ഭയം നിറയ്ക്കാന്‍ സോണിയ്ക്ക് ഇഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്നില്ല…
ശരണ്യയയുമായി ബന്ധപ്പെടാന്‍ എന്താ ഒരു വഴി…?
സോണിയ തലപുകഞ്ഞ് ആലോചിച്ചു…
താഴെ ലാന്‍റ് ഫോണുണ്ട്…
പക്ഷെ താഴേക്ക് ഇറങ്ങാന്‍ എന്തോ സോണിയായ്ക്ക് ഒരു ഭയം തോന്നി…
ക്രമേണ സോണിയ ചോര്‍ന്ന് പോയ ധൈര്യം വീണ്ടെടുത്തു…
പുറത്തേക്കുളള വാതിലുകളെല്ലാം താന്‍ ഭദ്രമായി കുറ്റിയിട്ടതാണെന്ന് ഉറപ്പുണ്ട്…
ആരും അകത്ത് കയറാന്‍ സാധ്യതയില്ല…
ആ ധൈര്യത്തില്‍ സോണിയ കട്ടിലില്‍ നിന്നെഴുന്നേറ്റു…
”ശരണ്യ ആന്‍റിയെ താഴത്തെ ഫോണില്‍ നിന്ന് വിളിച്ചിട്ട് മമ്മി ഇപ്പോള്‍ വരാം… രണ്ടുപേരും ഇവിടെ തന്നെയിരിക്കണേ…” അത് പറഞ്ഞ് ഇരുവരുടെയും നെറ്റിയ്ക്ക് ചുംബനങ്ങള്‍ നല്‍കി സോണിയ തിരിഞ്ഞു നടക്കുമ്പോള്‍ എന്തെന്നറിയാതെ അവളുടെ കണ്ണുകള്‍ നിറഞ്ഞൊഴുകി…
മേശവലിപ്പില്‍ നിന്നും അവള്‍ കിടപ്പ് മുറിയുടെ താക്കോലെടുത്തു…
അവള്‍ കുട്ടികളെ ഒരിക്കല്‍ കൂടി തിരിഞ്ഞു നോക്കി…
ഭയന്ന കണ്ണുകളോടെ നിശ്ശബ്ദരായിരിക്കുന്ന കുട്ടികളുടെ നിഷ്കളങ്കമായ മുഖം കണ്ടപ്പോള്‍ അവളുടെ ഹൃദയത്തില്‍ നിന്നും ഒരഃ തേങ്ങലുണ്ടായി…
മെല്ലെയവള്‍ കവിളിലൂടെ ഒഴുകിയ കണ്ണുനീര്‍ തുടച്ച് എമര്‍ജന്‍സി ലാമ്പുമായി മുറി തുറന്ന് പുറത്തിറങ്ങി…
പുറത്തേക്ക് വീണ്ടും എമര്‍ജന്‍സി ലാമ്പിന്‍റെ പ്രകാശം പരന്നു…
അവള്‍ കിടപ്പുമുറിയുടെ വാതില്‍ അടച്ച് ലോക്ക് ചെയ്തു…
മെല്ലെ വിറയാര്‍ന്ന പാദങ്ങളോടെ സോണിയ പടിക്കെട്ടുകള്‍ ഇറങ്ങി…
പുറത്ത് മഴയുടെ ഇരമ്പം പൂര്‍വ്വാധികം ശക്തമായി… വീശിയടിക്കുന്ന കാറ്റും ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് മുഴങ്ങുന്ന ശക്തമായ ഇടിനാദവും അതിന്‍റെ ആക്കം കൂട്ടി…
പടിക്കെട്ടിറങ്ങി അവള്‍ താഴെയെത്തി…
എമര്‍ജന്‍സി ലാമ്പ് അവള്‍ ചുറ്റും പ്രകാശിപ്പിച്ച് നോക്കി…
മുറികളെ മറച്ചിരുന്ന കര്‍ട്ടനുകള്‍ കാറ്റില്‍ ചലിക്കുന്നുണ്ട്….
ഒരു ആശ്വാസത്തോടെ അവള്‍ ഫോണിനടുത്തേക്ക് നീങ്ങി…
എമര്‍ജന്‍സി ലാമ്പ് മേശപ്പുറത്ത് വച്ചു…
വിറയാര്‍ന്ന കൈകളോടെ അവള്‍ ഫോണില്‍ ശരണ്യയുടെ നമ്പര്‍ ഓരോന്നായി ഡയല്‍ ചെയ്യാന്‍ തുടങ്ങി…
പെട്ടെന്ന് പിറകില്‍ എന്തോ തട്ടി വീണ ശബ്ദം കേട്ട് അവള്‍ നടുങ്ങി വിറച്ചു…
മൊബൈല്‍ നമ്പരിന്‍റെ അവസാനത്തെ അക്കം അമര്‍ത്തുന്നതിന് മുന്‍പ് അവളുടെ കൈകളില്‍ നിന്ന് റിസീവര്‍ ഊര്‍ന്ന് നിലത്ത് വീണു…
അവള്‍ ഞെട്ടി തിരിഞ്ഞു നോക്കി…
സ്റ്റെയര്‍കെയ്സിന് താഴെയുളള ഇരുട്ടിലേക്ക് ഒരു രൂപം മറയുന്നത് ഒരു മിന്നായം പോലെ അവള്‍ കണ്ടു…
അവളുടെ ശ്വാസം നിലച്ച് പോയി…
മുകളിലേക്ക് കയറാന്‍ പറ്റില്ലെന്ന് അവള്‍ക്ക് മനസ്സിലായി…
അതിന് ശ്രമിക്കുന്നത് അപകടമാണ്..!!!
പെട്ടെന്നവള്‍ സര്‍വ്വധൈര്യവും സംഭരിച്ച് ഹാളിനോട് ചേര്‍ന്നുളള അടുത്ത മുറിയിലേക്ക് ചാടിക്കയറി കതകടച്ച് കുറ്റിയിട്ടു… എല്ലാം നിമിഷം നേരം കൊണ്ട് കഴിഞ്ഞു…
ശ്വാസമെടുക്കാന്‍ അവള്‍ പാടുപെട്ടു… അവളുടെ മാറിടം പൂര്‍വ്വാധികം ഉയര്‍ന്നു താഴ്ന്നു…
തണുത്ത രാത്രിയായിട്ട് പോലും അവള്‍ വിയര്‍ത്ത് കുളിച്ചു…
എമര്‍ജന്‍സി ലാമ്പ് താന്‍ എടുത്തില്ലല്ലോയെന്ന് അവള്‍ ഒരു ഉള്‍ക്കിടിലത്തോടെയോര്‍ത്തു…
കുട്ടികളെ കുറിച്ച് ആലോചിച്ചപ്പോള്‍ അവളുടെ ആധി വര്‍ദ്ധിച്ചു… ഒന്നുമറിയാതെ അവര്‍ മുകളിലെ മുറിയില്‍… ഒറ്റയ്ക്ക്…
ആരോ വീടിനുളളില്‍ കയറിപ്പറ്റിയിട്ടുണ്ട്…
ശരണ്യ പറഞ്ഞതനുസരിച്ചാണെങ്കില്‍…
അതോര്‍ത്തതും അവളുടെ ശ്വാസഗതി വീണ്ടും നിലച്ചു…
ആ കൊടുംക്രിമിനലാണ് ഇതിനുളളില്‍ കയറിയിരിക്കുന്നതെങ്കില്‍…