എട്ട് വർഷങ്ങൾക്കിപ്പുറം ഈ കോളേജിന്റെ പടി ചവിട്ടുമ്പോൾ എന്തോ മറക്കാനാഞ്ഞ ചില ഓർമകൾ എന്നെ ഇപ്പോഴും വേട്ടയാടികൊണ്ടിരിക്കുന്നു…അന്ന് കലാലയ ജീവിതം കഴിഞ്ഞ് ഇവിടെ നിന്ന് പിരിയുമ്പോൾ കരുതിയതായിരുന്നു ഇനി ഇങ്ങോട്ടേക്ക് ഒരു വരവുണ്ടാവില്ലെന്ന്… പക്ഷേ… നമ്മുടെ ബാച്ച് ഒരു ഗെറ്റുഗദർ പാർട്ടി വെക്കുന്നുണ്ട് നീ നിർബന്ധമായിട്ടും വരണമെന്ന് കൂട്ടുകാരൻ രോഹിത് വിളിച്ചു പറഞ്ഞതു കൊണ്ട് മാത്രമാണ് ഞാനിന്നിവിടെ വീണ്ടും വന്നത്..
“ടാ ശരതേ…” പിന്നിൽ നിന്നുള്ള വിളി കേട്ട് ഞാൻ തിരിഞ്ഞു നോക്കി രോഹിതായിരുന്നു അത്…
“നീ വൈകിയപ്പോൾ ഞാൻ കരുതി ഇനി വരവുണ്ടാവില്ലെന്ന്…”
“വരരുതെന്ന് കരുതിയതാ പിന്നെ നീ നിർബന്ധിച്ചോണ്ടാ….. അതു പോട്ടെ ബാക്കിയുള്ളോരൊക്കെ എവിടെ?…” “ഹാ.. അവരൊക്കെ അവിടെ ഹാളിലുണ്ട്.. നീ വാ നമുക്കങ്ങോട്ട് പോകാം…”
ഞങ്ങൾ രണ്ടു പേരും ഹാളിലേക്ക് നടന്നു… അവിടെ ഞങ്ങളുടെ പഴയ കോളേജ് യൂണിയൻ സെക്രട്ടറി റിയാസ് സ്റ്റേജിൽ കയറി നിന്ന് സംസാരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു…
” നിങ്ങളെ എല്ലാവരെയും കാണാൻ സാധിച്ചതിൽ വളരെ ഏറെ സന്തോഷമുണ്ട്… ഇന്നത്തെ ഈ ഒത്തു ചേരലിൽ നമ്മുടെ ആ പഴയ കലാലയ ജീവിതം വീണ്ടും തിരിച്ചു വന്നതു പോലെ… പക്ഷേ.. നമ്മുടെ അരുൺ.. അവൻ ഇന്ന് നമ്മളോടൊപ്പം ഇല്ല… അവനെ ഓർത്ത് ഒരു പാട് സങ്കടമുണ്ട്.. എന്തിനവൻ ആത്മഹത്യ ചെയ്തു ഇന്നും ആർക്കും അറിയാത്തൊരു സത്യമാണ്… എനിക്ക് കൂടുതലൊന്നും പറയാനില്ല ഞാൻ എന്റെ വാക്കുകൾ അവസാനിപ്പിക്കുന്നു… “റിയാസിന്റെ വാക്കുകൾ കേട്ട് എല്ലാവരുടേയും കണ്ണ് നിറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു.. പക്ഷേ അതിനിടയിലും ഞാൻ അന്വേശിച്ചത് മറ്റൊരു മുഖമായിരുന്നു…
” ടാ… വാ.. എല്ലാവരും ഭക്ഷണം കഴിക്കാൻ പോയി.. നമുക്കും പോകാം.. “ഞാനും രോഹിതും ഭക്ഷണം കഴിക്കാൻ ചെന്നു..
ഭക്ഷണം കഴിച്ച് കഴ്ഞ്ഞ് ഞങ്ങൾ ഞങ്ങളുടെ ആ പഴയ ക്ലാസിലേക്ക് ചെന്നു… അവിടെ ഞാൻ കണ്ടു ഞാൻ അന്വേശിച്ച ആ മുഖം… അതേ അവൾ അശ്വതി… അവളെന്നെ നോക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു… അവൾക്കെന്നോട് എന്തൊക്കെയോ
സംസാരിക്കാനുണ്ടെന്ന് അവളുടെ ആ നോട്ടത്തിൽ എനിക്ക് കാണാം… പക്ഷേ ഞാനവളുടെഅടുത്തേക് ചെന്നില്ല.. ക്ലാസിൽ കൂട്ടുകാരെല്ലാവരും സംസാരിച്ചിരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു ഞാനവിടെ ഒഴിഞ്ഞ ഒരു ബെഞ്ചിൽ പോയിരുന്നു… ഞാനവളെ ഒന്നു വീണ്ടും നോക്കി അവളെന്നേയും.. ആ ഇരുത്തം എന്നെ പഴയ ഓർമകളിലേക്ക് കൊണ്ടു പോയി…
‘അവൻ അരുൺ എന്റെ ഏറ്റവും അടുത്ത കൂട്ടുകാരൻ അവനായിരുന്നു എനിക്ക് എല്ലാം… എനിക്ക് മാത്രമല്ല കോളേജിലുള്ള എല്ലാവർക്കും അവനെ ഒരുപാടിഷ്ടമായിരുന്നു… കാരണം.. പഠനത്തിലായാലും പഠനേതര വിശയത്തിലായാലും മുൻപന്തിയിലായിരുന്നു അവൻ ചുരുക്കി പറഞ്ഞാൽ കോളേജിലെ ഹീറോ എന്ന് തന്നെ പറയാം….
ഞാനും അവനും ബെസ്റ്റ് ഫ്രണ്ട്സായിരുന്നു….കോളേജ് ഹോസ്റ്റലിലായിരുന്നു ഞങ്ങൾ താമസം.. ഞങ്ങൾ രണ്ട് പേരും റൂം മേറ്റും… അന്ന് കലാലയ ജീവിതം അടിച്ചു പൊളിച്ചിരുന്ന കാലം ക്ലാസ് കട്ട് ചെയ്ത് സിനിമക്ക് പോക്കും മറ്റും.. എല്ലാത്തിനും അവനായിരിക്കും മുന്നിൽ സാറമ്മാര് പിടിച്ചാൽ കേൾക്കുന്നത് ഫുൾ എനിക്കും.. ഞാനണവനെ വശളാക്കുന്നതെന്നും പറഞ്ഞ്…
കോളേജിലെ പെൺ കുട്ടികളെല്ലാം അവന്റെ പിന്നാലെ യായിരുന്നു പക്ഷേ ആർക്കും അവൻ തല വെച്ചു കൊടുക്കാറില്ലായിരുന്നു… ഒരാൾക്കൊഴികെ…’
“ടാ.. ശരതേ…” രോഹിതിന്റെ വിളിയാണ് എന്നെ ഓർമകളിൽ നിന്നും പിന്തിരിപ്പിച്ചത്..
“ഞങ്ങളെല്ലാവരും പോകുവാ നീ വരുന്നില്ലേ..?” “ഞാൻ വരാം നിങ്ങള് നടന്നോ..” “എന്നാ ശരി ഞങ്ങളിറങ്ങട്ടെ നമുക്ക് പിന്നീടൊരിക്കൽ കാണാം….”
” ശരി”
എല്ലാവരും പോയികഴിഞ്ഞപ്പോൾ ആ ക്ലാസ് മുറിയിൽ ഞാനൊറ്റക്കായി… വീണ്ടും ഞാനാ പഴയ ഓർമകളിലേക്കിറങ്ങിപ്പോയി… ‘സെക്കന്റിയറിൽ പഠിക്കുന്ന സമയത്ത്… അന്നായിരുന്നു ഞങ്ങളുടെ ക്ലാസിലേക്ക് പുതിയ ഒരധിദി വന്നത്… കാണാൻ അധി സുന്ദരിയായ ഒരു പെൺ കുട്ടി… അവൾ അശ്വതി… അന്നത്തെ ക്ലാസ് കഴിഞ്ഞ് ഞാൻ പോകാൻ നേരം ഞാനവളെ പരിചയപ്പെടാൻ ചെന്നു..
“ഹായ്.. ഞാൻ ശരത്.. എന്താ പേര്..” “അശ്വതി..” അങ്ങിനെ ഞങ്ങൾ പരിചയപ്പെട്ടു. ഞങ്ങൾ പെട്ടെന്ന് കൂട്ടായി.. അവളെനിക്ക് ഒരുകൂട്ടുകാരിയും ഞാനവൾക്ക് ഒരു കൂട്ടുകാരനും…
ഒരു ദിവസം കോളേജ് ഗ്രൗണ്ടിലെ ആ മരത്തണലിൽ ഞാനും അരുണും ഇരിക്കുകയായിരുന്നു… “ടാ… എന്തൊരു ഭംഗിയാ ല്ലെ അവളെ കാണാൻ..” “ആരെ കാണാൻ…”
“ടാ.. അവളെ അശ്വതിയെ…”