ഇന്ന് ശ്രീയേട്ടന്റെ വിവാഹമാണ്…
പോവണ്ട എന്ന് തീരുമാനിച്ചതാണ് പക്ഷെ മനസിനെ നിയന്ത്രിക്കാൻ സാധിക്കുന്നില്ല…
എന്റേട്ടൻ മറ്റൊരു പെണ്ണിന് സ്വന്തമാവുന്ന ആ കാഴ്ച…
അത് ഞാനെങ്ങനെ സഹിക്കും…?
പക്ഷെ പോയെ പറ്റൂ…
അത് നേരിൽ കണ്ടാലേ ശ്രീയേട്ടൻ ഇനി എന്റേതല്ല എന്ന് മനസിനെ പറഞ്ഞു പഠിപ്പിക്കാൻ ആവു.
അഞ്ചു വർഷത്തെ പ്രണയം…
സ്നേഹിച്ച ദിവസങ്ങളേക്കാൾ ഏറെ വഴക്കിട്ട ദിനങ്ങളാരുന്നു…
ഏട്ടൻ ആരോടേലും സംസാരിച്ചാൽ… ആരെയേലും നോക്കിയാൽ…
ഒന്ന് ചിരിച്ചാൽ….
ഒക്കെ ഞാൻ വഴക്കിടും. പലപ്പോഴും എന്റെ സ്വഭാവം ഏട്ടന് അസഹനീയമായി തീർന്നിട്ടുണ്ടെങ്കിലും ഏട്ടനത് സഹിച്ചു.
അതൊക്കെ ഏട്ടനോടുള്ള എന്റെ സ്നേഹമായിരുന്നില്ലേ…?
ഏട്ടനൊന്നു പിണങ്ങിയാൽ…
ഒന്ന് മിണ്ടാതിരുന്നാൽ…
ശ്വാസം മുട്ടും പോലാരുന്നു… പിന്നെങ്ങനെയാണ് ഈ ഒരു വർഷം ഏട്ടനോട് മിണ്ടാതെ കാണാതെ കടന്നു പോയത്…..?
നിസ്സാര പ്രശ്നങ്ങളുടെ പേരിൽ വഴക്കിട്ടതും അകന്നതും ഒക്കെ ഞാനാണ്. കാണാൻ പല തവണ ശ്രമിച്ച ഏട്ടനെ ഞാൻ മനഃപൂർവം ഒഴിവാക്കി. എല്ലാത്തിനും കാരണം എന്റെ വാശി മാത്രമായിരുന്നു.
എങ്കിലും മനസ്സിൽ ഏട്ടൻ മാത്രമായിരുന്നു. വഹട്സപ്പും ഫേസ്ബുക്കും ഒക്കെ നോക്കണത് പോലും ഏട്ടനെ കാണാൻ മാത്രമായിരുന്നു. എന്നിട്ടും മിണ്ടാൻ മാത്രം എന്റെ വാശി എന്നെ അനുവദിച്ചില്ല.
ഒരാഴ്ച മുൻപാണ് അപ്രതീക്ഷിതമായി അമ്പല പടവുകൾ ഇറങ്ങി വരുന്ന ഏട്ടനെ കണ്ടത്. ഒപ്പം ഒരു പെൺകുട്ടിയും.
ഉള്ളൊന്നു പിടഞ്ഞു…
എന്നെ കണ്ടതും പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ഏട്ടൻ അടുത്തേക്ക് വന്നു.
ഏട്ടൻ……
ഇവിടെ…..
ഇത് നീതു.. ഇവൾക്കിവിടെ ഒരു വഴിപാടുണ്ടായിരുന്നു.
നീതു ആരെന്ന അർത്ഥത്തിൽ ഞാൻ ഏട്ടനെ നോക്കി….
മറുപടി പറഞ്ഞത് നീതുവാണ്‌…..
അമ്മു ഞാൻ ശ്രീയുടെ മാമന്റെ മകൾ…. വരുന്ന ഞായറാഴ്ച ഞങ്ങളുടെ വിവാഹമാണ്…..
ശ്രീ പറഞ്ഞു എനിക്ക് നിന്നെ നന്നായി അറിയാം…. . വിവാഹത്തിന് വരണം.
ഒന്നും പറയാനാവാതെ നിശ്ചലയായി ഞാൻ നിന്നു…
യാത്ര പറഞ്ഞു അവർ നടന്നു നീങ്ങുമ്പോഴും ഞാൻ നിറകണ്ണുകളുമായി അനങ്ങാതെ നിന്നു…