ഷെൽട്ടറിൽ ആവശ്യത്തിൽ കൂടുതൽ ആളുകളുണ്ടായിരുന്നു.
“ഇന്നെന്നാ കൊറേപ്പേരുണ്ടല്ലോ!”
ഷെൽട്ടറിന്റെ മുമ്പിൽ ബൈക്ക് നിർത്തി സമീപത്ത് നിന്നിരുന്ന രാഘവനോട് ജോസഫ് പറഞ്ഞു.
“കെ എം എസ്സും കല്യാണീം ഇല്ല…അതിന് പോകേണ്ടിയിരുന്ന ആളുകളാ,”
ബൈക്കിൽ നിന്നിറങ്ങുകയായിരുന്നു ജെന്നിഫറെ നോക്കി രാഘവൻ പറഞ്ഞു.
പാണ്ടിക്കടവ് റൂട്ടിലൂടെ സർവീസ് നടത്തുന്ന രണ്ടു ബസ്സുകളാണ് കെ എം എസ്സും
കല്യാണിയും.
“അയ്യോ അതെന്നാ?”
ജെന്നിഫർ പെട്ടെന്ന് ചോദിച്ചു.
രാഘവനിൽ നിന്നും കിട്ടിയ വിവരം അവളെ അന്ധാളിപ്പിച്ചു.
“ഫസ്റ്റ് ദിവസം തന്നെ ലേറ്റാവുവോ?”
“എപ്പഴാ സ്‌കൂളിലെത്തണ്ടേ?”
ജെന്നിഫറെ നിന്നും കണ്ണുകൾ മാറ്റാതെ രാഘവൻ ചോദിച്ചു.
“ഒൻപതിന്,”
“ഓ! അത്രേയൊള്ളോ?”
രാഘവൻ ചിരിച്ചു.
“പത്ത് മിനിട്ടാവുമ്പോ ഗന്ധർവ്വൻ വരൂല്ലോ. അതരമണിക്കൂറ് കൊണ്ട് സ്‌കൂളിലെത്തില്ലെ?
പിന്നെ എന്നാ?’
“ഫയങ്കര തിക്കും തെരക്കുവാരിക്കും അതിൽ…എന്നാലും വേണ്ടിയേല. സമയത്തിന് അങ്ങെത്തിയാ
മതി!”
ജെന്നിഫർ ആത്മഗതം പോലെ പറഞ്ഞു.
തിരുവാംകുന്ന് ഹയർ സെക്കണ്ടറി സ്‌കൂളിൽ നിന്ന് ട്രാൻസ്ഫർ ആയി
പാണ്ടിക്കടവിനടുത്തുള്ള പന്നിയങ്കര സ്‌കൂളിലേക്ക് പോകുന്ന ആദ്യത്തെ ദിവസമാണ് ഇന്ന്.
തിരുവാംകുന്ന് പാണ്ടിക്കടവിൽ നിന്ന് അറുപത് കിലോമീറ്റർ അകലെയാണ്. അതുകൊണ്ട്
വാടകവീട്ടിലായിരുന്നു ജെന്നിഫർ താമസിച്ചിരുന്നത്. മറ്റ് രണ്ട് അധ്യാപികമാരുടെ കൂടെ.
പന്നിയങ്കര സ്‌കൂളിലേക്ക് ഒരു ട്രാൻസ്ഫറിന് ശ്രമിക്കാൻ തുടങ്ങിയിട്ട് നാളുകൾ
കുറച്ചായി. ലോക്കൽ രാഷ്ട്രീയത്തിൽ അല്പമൊക്കെ പിടിപാടുള്ള ആളായിരുന്നു ജോസഫ് .
അതുകൊണ്ട് മാത്രമാണ് ബുദ്ധിമുട്ടിയാണെങ്കിലും ഇങ്ങനെ ഒരു ട്രാൻസ്ഫർ ശരിയാക്കിയത്.
“എടീ നല്ല ആളാരിക്കും,”
ജോസഫ് ചിരിച്ചു.
“നിന്റെ ഫ്രണ്ടും ബാക്കും ഇന്ന് പപ്പടം പോലെയാവൂല്ലോ…”
“അയ്യേ…”
ജെന്നിഫറെ വെപ്രാളപ്പെട്ട് ചുറ്റും നോക്കികൊണ്ട് ശബ്ദം താഴ്ത്തി പറഞ്ഞു.
“ഇതെന്നാ അച്ചായാ പറയുന്നേ? ആൾക്കാര് കേക്കൂന്നെ!”
“പോടീ ഒന്ന്!”
അയാൾ ചിരിയുടെ പ്രകാശം കൂട്ടി.
“അതിന് ഞാൻ മൈക്ക് വെച്ചാണോ പറയുന്നേ?”
ജോസഫ് ജെന്നിഫറെട് ചേർന്നു നിന്നു.
“ഞാൻ പറയുന്നത് എന്റെ പുന്നാരിയോടല്ലേ? അവളല്ലാതെ ഒറ്റക്കുഞ്ഞിനും കേക്കത്തില്ല..”
അയാളുടെ ലാളന കലർന്ന വിളിയിൽ ജെന്നിഫറിന്റെ മനസ്സ് കുളിർന്നു.
“നിന്നെ തിക്കിലും തിരക്കിലും കേറ്റി വിടാൻ ഇഷ്ടമുണ്ടായിട്ടല്ല. പക്ഷെ എനിക്കിന്ന്
ലീവെടുക്കേണ്ടി വരും…”
“അച്ചായൻ ലീവൊന്നും എടുക്കണ്ട,”
ജെന്നിഫർ പറഞ്ഞു.
അപ്പോഴേക്കും ഗന്ധർവ്വൻ വന്നു.
“എന്റെ ജെന്നി!”
ബസ്സിലേക്ക് നോക്കിയ ജോസഫ് അന്തം വിട്ടു.
“ഇതെന്നാ കേരളക്കര ഫുള്ളുണ്ടല്ലോ ബസ്സിൽ! ഇതേലെങ്ങനാടീ പോകുന്നെ!”
“അതൊക്കെ ഞാൻ പൊക്കോളാം,”
ബസ്സിന്റെ നേരെ തിരിഞ്ഞ് ജെന്നിഫർ അയാളെ നോക്കി.
ഒരു വിധത്തിൽ ജെന്നിഫർ അകത്ത് കയറിപ്പറ്റി. തിക്കി ഞെരിക്കുന്നത്ര തിരക്കായിരുന്നു.
സൈഡിലേക്ക്, ഗ്ലാസ്സിന്റെ അടുത്തേക്ക് നിൽക്കാൻ ശ്രമിച്ചെങ്കിലും അവിടെ
നിന്നിരുന്നവർ അതിർത്തി സംരക്ഷണ സേന ശത്രുരാജ്യത്തിൽ നിന്നുള്ള നുഴഞ്ഞു കയറ്റക്കാരെ
കണ്ടതുപോലെ അവളെ നോട്ടം കൊണ്ടും ദേഹം കൊണ്ടും പ്രതിരോധിച്ചു.
അൽപ്പം സമയം തിരക്കിൽ ശ്വാസം വിടാനാകാതെ ആടിയുലഞ്ഞു നീങ്ങിക്കഴിഞ്ഞാണ് അത്
സംഭവിക്കുന്നത്.
തന്റെ ചന്തിവിടവിൽ അമരാൻ തുടങ്ങുന്ന ദൃഢമായ സാന്നിധ്യം!
അവൾക്ക് കാര്യം മനസ്സിലായി.
ആണുങ്ങളുടെ കാര്യം!
മരിക്കാൻ പോവുകയാണെങ്കിലും ഒരു ചാൻസ് കിട്ടിയാൽ അവിടേക്ക് നുഴഞ്ഞു കുത്താൻ നോക്കും!
അല്ലെങ്കിൽ തീപോലെയുള്ള ഈ തിരക്കിലും വിയർപ്പിലും എങ്ങനെയാണ് അവർക്ക് ഇതൊക്കെ
ആസ്വദിക്കാൻ തോന്നുന്നത്!
ജെന്നിഫർ മുമ്പോട്ട് അൽപ്പം നീങ്ങി നിൽക്കാൻ ശ്രമിച്ചു.
പക്ഷെ അത് അസാധ്യമായിരുന്നു.
പിമ്പിൽ നിൽക്കുന്നയാളിന്റെ പീരങ്കി മുന ആക്രമണ വീര്യത്തോടെ ഒന്നുലഞ്ഞു.
ചന്തിവിടവിൽ അതിന്റെ വീതിയും വിസ്തൃതിയും കനവും കൂടി.
ജെന്നിഫറിന്റെ ദേഹം വിയർപ്പിൽ കുതിർന്നു.
ഇതിനു മുമ്പ് ഇത്തരം ചുറ്റുപാടുകളിലൂടെയൊക്കെ കടന്നു പോയിട്ടുണ്ടെങ്കിലും
നോട്ടംകൊണ്ടോ കായികമായോ ജെന്നിഫർ അതിനെ നേരിട്ടിട്ടുണ്ടായിരുന്നു. ഇതും നേരിടാൻ
അവൾക്ക് അറിയാൻ സാധിക്കാത്തതല്ല. പക്ഷെ ഒന്ന് തിരിയാനുള്ള സാവകാശമെങ്കിലും
കിട്ടിയാലല്ലേ പ്രതികരിക്കാൻ പറ്റൂ?
ചന്തി വിടവിൽ കാരിരുമ്പ് പോലെയൊരു മാംസക്കഷ്ണം കുത്തിക്കയറുകയാണ്. അവൾക്ക് അസ്വസ്ഥത
അതിന്റെ പാരമ്യത്തിലെത്തി. മഞ്ഞ നിറമുള്ള തേരട്ട ദേഹത്തേക്ക് വീണതുപോലെയുള്ള ഒരു
അനുഭവം. മുമ്പോട്ട് നീങ്ങുവാൻ അവൾ ആവുന്നത്ര ശ്രമിച്ചു.
“ശ്യേ!”
തൊട്ടുമുമ്പിൽ നിന്ന ഒരു മധ്യവയസ്ക്ക അവളെ രൂക്ഷമായി നോക്കി.
“ഇതെങ്ങോട്ട് കുത്തിക്കേറാൻ നോക്കുവാ? ആളുനിക്കുന്ന കാണത്തില്ലേ?”
അതോടൊപ്പം തൊട്ടു പിമ്പിൽ നിന്നയാൾ അവളുടെ ദേഹത്തോട് ഒന്നുകൂടി അമർന്നു.
പെട്ടെന്നാണ് അവളുടെ നാസാരന്ധ്രങ്ങളിലേക്ക് പാരിജാതത്തിന്റെ ഗന്ധം അടിച്ചു കയറിയത്!
ഈശോയെ….! ഈ മണം!
ഈ മണം ഒരിടത്ത് നിന്ന് മാത്രമേ വരികയുള്ളൂ. ഒരാളുടെ ദേഹത്ത് നിന്നേ വരികയുള്ളൂ!
മറ്റെവിടെയും താൻ ഈ മണം അറിഞ്ഞിട്ടില്ല.
ആ സുഗന്ധത്തിന്റെ വരവിൽ അവൾ പിമ്പിൽ നിന്ന് തന്റെ ദേഹത്തേക്ക് തുളച്ചു കയറാൻ
ശ്രമിക്കുന്നയാളെ മറന്നു പോയി.