അപരിചിതയായ സഹയാത്രികയും പയ്യനും

ആദ്യമായിട്ടാണ് ഇത്രയും ആളില്ലാത്ത ഒരു ട്രെയിനിൽ യാത്ര ചെയ്യുന്നത്. വല്ലാത്ത ഏകാന്തത. കോട്ടയത്ത് നിന്ന് കണ്ണൂർ വരെ ഒരു പരീക്ഷ എഴുതാൻ പോയിട്ട് തിരിച്ച് വരുന്ന വഴിയാണ്.

പരീക്ഷയുടെ കാര്യം ഏകദേശം തീരുമാനം ആയി. അത് ഓർത്ത് തന്നെ ഡൌൺ ആയി ഇരിക്കുക ആയിരുന്നു. അത് പോരാഞ്ഞിട്ട് അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും ഇത്ര അറു ബോറ് യാത്രയും. എങ്ങനെ എങ്കിലും വീട്ടിൽ എത്തി ഒന്ന് കിടന്ന് ഉറങ്ങിയാൽ മതി എന്ന് തോന്നി.

ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും ബോറ് ദിവസങ്ങളിൽ ഒന്ന് ഇത് തന്നെ. അങ്ങനെയാണ് ഞാൻ ആ നിമിഷം വരെ കരുതിയത്. പക്ഷേ, നേരേ വിപരീതം ആയിരിക്കും സംഭവിക്കാൻ പോകുന്നത് എന്ന് അന്ന് ഒട്ടും പ്രതീക്ഷിച്ചില്ല.

ഈ പറയാൻ പോകുന്ന സംഭവങ്ങളൊക്കെ നടന്നിട്ട് ഏകദേശം ഒരു വർഷത്തിനു മുകളിൽ ആയി. സ്വതവേ ആരോടും വലിയ സംസാരം ഒന്നും ഇല്ലാത്തത് കൊണ്ടു തന്നെ, ആരോടും പറഞ്ഞിട്ടില്ലാത്ത കാര്യങ്ങളാണ്. അരോടെങ്കിലും പറയണമെന്ന് തോന്നിയതുകൊണ്ടാണ് എഴുതുന്നത്.

ഇങ്ങനെ ഒരു സംഭവം ഇനി ഉണ്ടാകാൻ സാധ്യത ഇല്ല. അതുകൊണ്ട് തന്നെ, ഈ അക്കൗണ്ടിൽ നിന്ന് ഇനി ഒരു കഥ ഉണ്ടാകുകയും ഇല്ല.

തുടക്കത്തിൽ കമ്പിയൊക്കെ കുറവായിരിക്കും. അതുകൊണ്ട് ഒരു “Game of thrones” ഓ “Money heist” ഓ പ്രതീക്ഷിച്ച് വായിക്കരുത്. പകരം ഒരു “Breaking Bad” പ്രതീക്ഷിച്ച് വായിച്ചാൽ നിങ്ങൾക്ക് ഇഷ്ടപ്പെടും.

കാര്യത്തിലേക്ക് എത്താൻ സമയം എടുക്കും എങ്കിലും, എത്തി കിട്ടിയാൽ.. 😉 ഉഹു ഉഹു ഉഹു.

കോവിഡിൻ്റെ ഒന്നാമത്തെ ലോക്ക് ഡൗൺ കഴിഞ്ഞ് ട്രെയിൻ ഒക്കെ തുടങ്ങിയ സമയം ആണ്. അതാണ് ട്രെയിനിൽ ഇത്രയും ആൾ കുറവ്.

എങ്കിലും എനിക്ക് കിട്ടിയ സീറ്റിൽ അടുത്ത് ആൾ ഉണ്ടായിരുന്നു. ആയാളെ കണ്ടപ്പോൾ തന്നെ ഒരു കേശവൻ മാമൻ ലുക്ക് തോന്നിയത് കൊണ്ട് ആളില്ലാത്ത അടുത്ത കമ്പാർട്ട്മെന്റിലേക്ക് മാറി ഇരുന്നതാണ്. ആ തീരുമാനമാണ് ഞാൻ പോലും അറിയാതെ എല്ലാം മാറ്റിമറിച്ചത്.

സംഭവം എന്താണെന്നു വെച്ചാൽ, ഇന്ത്യൻ റെയിൽവേയ്ക്ക് വൃത്തികെട്ട ഒരു സ്വഭാവം ഉണ്ട്. നല്ല പ്രായത്തിൽ ഉള്ള ആണിനും പെണ്ണിനും ഒരിക്കലും അടുത്തടുത്ത് സീറ്റ് കൊടുക്കില്ല. അത് മനപൂർവ്വം തന്നെ ആണെന്നും, അതിനു വേണ്ടി ആണ് ശരിക്കും ടിക്കറ്റ് ബുക്ക് ചെയ്യുമ്പൊ പ്രായം ചോദിക്കുന്നതെന്നും ഒക്കെ ആണ് ഞാൻ കുറേ അന്വേഷിച്ചപ്പൊ കിട്ടിയ വിവരം.

അതുകൊണ്ട്, statistically speaking, നിങ്ങൾ നല്ല പ്രായത്തിൽ ഉള്ള ഒരു പയ്യൻ/പെണ്ണ് ആണെങ്കിൽ, കിട്ടുന്ന സീറ്റിൽ നിന്ന് വേറേ ഏത് സീറ്റിലേക്ക് മാറി ഇരുന്നാലും, അടുത്ത് ഒരു പെണ്ണിനെ/പയ്യനെ കിട്ടാനുള്ള സാധ്യത കൂടും. പൊതുജന താൽപര്യാർത്ഥം ആണ്‌ ഞാൻ ഇത് പറയുന്നത്. ഇനിയും വഴിയേ ഇതുപോലെ ഓരോ ടിപ്സ് തരാം.

ബൈ ദ ബൈ, ഞാൻ വിഷയത്തിൽ നിന്ന് തെന്നിമാറിപ്പോയി. ബാക്ക് ടു ദി സംഭവം.

അങ്ങനെ, കുറേ സമയം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ട്രെയിൻ തൃശൂർ എത്തി. ഞാൻ വെറുതെ പുറത്ത് ഇറങ്ങി ഒന്ന് ശ്വാസം വിട്ട് ഒരു കാപ്പിയും കുടിച്ചിട്ട് വരാൻ വേണ്ടി ബാഗ് സീറ്റിൽ തന്നെ വെച്ചിട്ട് പുറത്ത് ഇറങ്ങി.

ട്രെയിൻ പോകാൻ സമയം ആയപ്പോഴാണ് തിരിച്ച് കയറിയത്. ട്രെയിനിൽ കയറി സീറ്റിൽ എത്തിയപ്പോൾ, അവിടെ എൻ്റെ ബാഗിൻ്റെ അടുത്ത്, ഏകദേശം 35 വയസ്സ് തോന്നിപ്പിക്കുന്ന ഒരു സ്ത്രീ ഇരിക്കുന്നു. ഒരു നീല സാരിയാണ് വേഷം. ശരിക്കും പറഞ്ഞാൽ എന്തുകൊണ്ടോ…ഒരു വില്ലൻ ലുക്ക് ആണ്.

കാണാൻ ഭംഗി ഇല്ല എന്ന് അല്ല. അത് ആവശ്യത്തിന് അധികം ഉണ്ട്. എന്നാൽ മലയാളികൾക്ക് പൊതുവേ ഉള്ള ഒരു “പാവം” ലുക്ക്. അത് തീരെ ഇല്ല. ഒറ്റ കാഴ്ചയിൽ കിട്ടുന്ന ഇമേജ്, ഒരു ബോൾഡ്, സ്ട്രോങ്ങ് വുമൺ എന്നതാണ്. നമ്മൾ ബ്ലഡി മലയാളികളുടെ ഭാഷയിൽ ജാഡ എന്നും പറയാം.

ഒട്ടും പ്രതീക്ഷിക്കാതെ, അങ്ങനെ ഒരു ആളെ കണ്ടപ്പോൾ, എനിക്ക് എങ്ങനെ പെരുമാറണം എന്ന് നല്ല കൺഫ്യൂഷൻ ആയി എന്ന് പറയുന്നതാണ് സത്യം.

ബാഗ് എടുത്ത് സ്വന്തം സീറ്റിലേക്ക് പോയാലോ? അതോ അടുത്ത് തന്നെ ഇരുന്നാലോ? എൻ്റെ സ്വഭാവം വെച്ചിട്ട് അവിടുന്ന് ആ ബാഗ് എടുത്ത് പോകൽ ആണ് ചെയ്യേണ്ടിയിരുന്നത്.

പിന്നെ ആലോചിച്ചപ്പോൾ, പോയാൽ ഒന്നും സഭവിക്കാൻ പോകുന്നില്ല. സ്വന്തം സീറ്റിൽ ഇരുന്ന് പാട്ടും കേട്ട് വീട്ടിൽ എത്താം. പക്ഷേ, അവരുടെ അടുത്ത് ഇരുന്നാൽ ഒരുപക്ഷേ പരിചയപ്പെടാൻ പറ്റിയാലോ.

എല്ലാവർക്കും തോന്നുന്നതു പോലെ തന്നെ ചെറിയ ദുരുദ്വേശങ്ങൾ ഒക്കെ എൻ്റെ മനസ്സിലും വന്നു. അടുത്ത് ഇരുന്നിട്ട് അവരെ എന്തെങ്കിലും ചെയ്യാം എന്നല്ല. അഥവാ എന്തെങ്കിലും നടന്നാലോ എന്നുള്ള ചിന്ത കൊണ്ട് മാത്രം ആണ്.

ഒരു ചാൻസ് എടുക്കാൻ തന്നെ തീരുമാനിച്ചു. എന്തോ ധൈര്യം സംഭരിച്ച് ഞാൻ ആ ബാഗ് എടുത്ത് മടിയിൽ വെച്ചിട്ട് അവർ ഇരുന്ന സീറ്റിൻ്റെ നേരേ ഓപ്പൊസിറ്റ് സീറ്റിൽ ഇരുന്നു. (സെക്കണ്ട് AC യിലെ രണ്ട് ലോവർ ബർത്ത് ആണ്.)

ആദ്യം അങ്ങോട്ട് കയറി ചെന്നപ്പോൾ അവർ തല ഉയർത്തി ആരാണെന്ന് ഒന്ന് നോക്കിയതല്ലാതെ പിന്നെ നോക്കിയിട്ടും ഇല്ല. ഞാനും അങ്ങോട്ട് ആദ്യം ഒന്ന് നോക്കിയതല്ലാതെ പിന്നെ പ്രൊഫഷണൽ ലെവൽ വായിനോട്ടത്തിലേക്ക് ഒന്നും കടന്നില്ല. പക്ഷേ അവർ കാണാൻ നല്ല ലുക്ക് ആണ്.

നിറം ഏറെക്കുറെ വെളുത്തിട്ടാണ്. ഒരു..dusky യുടെയും fair ൻ്റെയും നടുക്ക് നിൽക്കും. എങ്കിലും മലയാളികളുടെ ഒരു ഇത് വെച്ച് പറഞ്ഞാൽ വെളുത്ത് തന്നെ ആണ്.

പക്ഷേ അതിൽ ഒക്കെ എന്ത് കാര്യം ഇരിക്കുന്നു. സ്വന്തം ശരീരവും അതിൻ്റെ ഒറിജിനൽ നിറവും, അതിന്റേതായ ഭംഗിയിൽ ആസ്വദിപ്പിക്കാനും അതിനു പറ്റിയ രീതിയിൽ ഷോ ഓഫ് ചെയ്യുവാനും കഴിവ് ഉണ്ടെങ്കിൽ കാണാൻ പൊളി ആകും. അല്ലെങ്കിൽ ഏത് നിറം ആണെങ്കിലും ശോകവും ആയിരിക്കും.

എന്തായാലും, ഇവർക്ക് നന്നായി ഡ്രസിങ് സെൻസ് ഉണ്ടെന്ന് വ്യക്തമാണ്. ഒരു നീല ഷേഡിൽ, വല്യ അലങ്കോല പണികൾ ഒന്നും ഇല്ലാത്ത ഒരു ഡിസൈനർ സാരി ആണ് ഇട്ടിരിക്കുന്നത്. അവരുടെ സ്‌കിൻ ടോൺ ഉം ആയി വളരെ നന്നായി ചേരുന്നുണ്ട്.

എനിക്ക് അവിടെ വെച്ച് തന്നെ കമ്പി ആയിരുന്നു. ജീൻസ് ആയതു കൊണ്ട് കുഴപ്പം ഇല്ല. മാത്രമല്ല, ബാഗ് മടിയിലും ഉണ്ട്.

അങ്ങനെ, ഒന്നും മിണ്ടാതെ, നോക്കുക പോലും ചെയ്യാതെ ഏകദേശം പത്ത് മിനിറ്റ് അങ്ങനെ പോയി. ആ കമ്പാർട്ട്മെന്റിൽ ആകെ ഞങ്ങൾ രണ്ടുപേരേ ഉള്ളൂ. പോരാത്തതിന് എനിക്ക് നല്ല കമ്പിയും.

എങ്ങനെ എങ്കിലും ഒന്ന് പരിചയപ്പെടണം എന്ന് എനിക്ക് ഉണ്ടായിരുന്നു. പക്ഷേ ആലോചിച്ചിട്ട് ഒരു വഴിയും കിട്ടുന്നില്ല.

നേരേ പോയി വെറുതെ കുശലം പറയുന്നത് വളരെ ക്രീപ്പി ആയിട്ടേ തോന്നുകയുള്ളൂ എന്ന് ഉറപ്പാണ്. അങ്ങനെ ഒരു വഴി ആലോചിച്ച് ഇരുന്നപ്പൊ അവർക്ക് ഒരു ഫോൺ വന്നു. അവർ ഫോൺ എടുത്തു സംസാരം തുടങ്ങി.
വിളിക്കുന്നത് ഒരു സ്ത്രീ ആണെന്നും, ട്രെയിനിൽ കയറിയോ, എവിടെ എത്തി എന്നൊക്കെ ചോദിക്കാൻ വിളിച്ചത് ആണെന്നും അവരുടെ സംസാരത്തിൽ നിന്ന് മനസ്സിലായി. അതു വരെ മലയാളത്തിൽ തന്നെ ആയിരുന്നു സംസാരം. പിന്നെ പെട്ടന്ന് അവരുടെ സംസാരം ഹിന്ദിയിൽ ആയി.

രണ്ടുപേരും വളരെ നന്നായി ഇത്രയും നേരം മലയാളം സംസാരിച്ചിട്ട് പെട്ടന്ന് ഭാഷ മാറ്റിയത് എന്തിനാണെന്ന് മനസ്സിലായില്ല. എന്തായാലും അവർ വളരെ നന്നായി ഹിന്ദി സംസാരിക്കുന്നുണ്ട്. നോർത്തിൽ എവിടെയോ ജീവിച്ചിട്ടുണ്ടെന്ന് ഉറപ്പാണ്.

“Nah yaar, sirf theen chaar log hoge poori coach mein. Meri compartment mei tho sirf do log hei…”
(ഏയ്, ആകെ മൂന്നോ നാലോ പേരു കാണും ഈ കോച്ചിൽ മുഴുവനും കൂടി. എൻ്റെ കംപാർട്മെന്റിൽ ആകെ രണ്ടുപേരേ ഉള്ളൂ.)

ഫോണിൻ്റെ മറു തലക്കൽ നിന്ന് അപ്പൊ എന്തോ പറഞ്ഞു. പറയുന്നത് എന്താണെന്ന് എനിക്ക് കേൾക്കാൻ പറ്റുന്നില്ല. പക്ഷേ പറഞ്ഞത് എന്തായാലും അത് കേട്ടപ്പോൾ അവർ പെട്ടന്ന് ചിരിച്ചു. എന്നിട്ട് മറുപടി പറഞ്ഞു.

“Haha, bandi nahi banda hii hei. Ek ladka hei. bees pachees saal ka lagta hei dekhne meim.”
(പെണ്ണല്ല. ആണ് തന്നെ ആണ്. ഒരു പയ്യൻ ആണ്. ഒരു ഇരുപത് ഇരുപത്തഞ്ച് വയസ്സ് തോന്നുന്നുണ്ട് കണ്ടിട്ട്.)

ഹിന്ദിയിലേക്ക് മാറ്റിയത് എനിക്ക് മനസ്സിലാകാതെ ഇരിക്കാൻ ആണെന്ന് അപ്പോൾ ഉറപ്പായി. കൂടുതൽ എന്തെങ്കിലും ഒക്കെ പറയണേ എന്ന് എനിക്ക് ഏതൊക്കെയോ ദൈവങ്ങളോട് പ്രാർത്ഥിക്കാൻ തോന്നി. എന്തൊക്കെയോ ഭാഗ്യം തെളിയാനുള്ള ഒരു നേർത്ത സാധ്യത എനിക്ക് തെളിഞ്ഞു വന്നു.

കഥ ഒരിടത്തും എത്തിയില്ല എന്ന് അറിയാം. ഇത് ഒരു ആമുഖം ആയി എടുത്താൽ മതി. ഇനി ഇതിൽ exhibitionism ഉം, ചെറിയ BDSM ഉം, ഒക്കെ വരുന്നുണ്ട്.
“Nah yaar, sirf theen chaar log hoge poori coach mein. Meri compartment mei tho sirf do log hei..” (ഏയ്, ആകെ മൂന്നോ നാലോ പേരു കാണും ഈ കോച്ചിൽ മുഴുവനും കൂടി. എൻ്റെ കംപാർട്മെന്റിൽ ആകെ രണ്ടുപേരേ ഉള്ളൂ.)

ഫോണിൻ്റെ മറു തലക്കൽ നിന്ന് അപ്പൊ എന്തോ പറഞ്ഞു. പറയുന്നത് എന്താണെന്ന് എനിക്ക് കേൾക്കാൻ പറ്റുന്നില്ല. പക്ഷേ പറഞ്ഞത് എന്തായാലും അത് കേട്ടപ്പോൾ അവർ പെട്ടന്ന് ചിരിച്ചു. എന്നിട്ട് മറുപടി പറഞ്ഞു.

“Haha, bandi nahi banda hii hei. Ek ladka hei. bees pachees saal ka lagta hei dekhne meim.” (പെണ്ണല്ല. ആണ് തന്നെ ആണ്. ഒരു പയ്യൻ ആണ്. ഒരു ഇരുപത് ഇരുപത്തഞ്ച് വയസ്സ് തോന്നുന്നുണ്ട് കണ്ടിട്ട്.)

ഹിന്ദിയിലേക്ക് മാറ്റിയത് എനിക്ക് മനസ്സിലാകാതെ ഇരിക്കാൻ ആണെന്ന് അപ്പോൾ ഉറപ്പായി. കൂടുതൽ എന്തെങ്കിലും ഒക്കെ പറയണേ എന്ന് എനിക്ക് ഏതൊക്കെയോ ദൈവങ്ങളോട് പ്രാർത്ഥിക്കാൻ തോന്നി. എന്തൊക്കെയോ ഭാഗ്യം തെളിയാനുള്ള ഒരു നേർത്ത സാധ്യത എനിക്ക് തെളിഞ്ഞു വന്നു.

പിന്നെ അതുമായി ബന്ധമില്ലാത്ത എന്തൊക്കെയോ പറഞ്ഞിട്ട് കോൾ കട്ട് ആയി. പക്ഷേ അതിൽ നിന്ന്, അവരെ പറ്റി കുറേ കൂടി കാര്യങ്ങൾ വ്യക്തമായി.

മുംബൈയിൽ എന്തോ ജോലി ആണ്. ഭേദമായ ജോലിയാണ് എന്നാലും വലിയ കൂടിയ ജോലി ഒന്നും അല്ല. (ആണെങ്കിൽ സെക്കൻഡ് ക്ലാസ് ട്രെയിനിൽ യാത്ര ചെയ്യാൻ സാധ്യത ഇല്ലാല്ലോ). മാത്രമല്ല, ഇപ്പൊ വീട്ടിലേക്ക് തിരിച്ച് പോകുകയാണ്. ചെല്ലുന്ന കാര്യം വീട്ടിൽ പറഞ്ഞിട്ടുമില്ല. സർപ്രൈസ് ആക്കി വെച്ചിരിക്കുകയാണ്. അത്രയും മനസ്സിലായി.

കാര്യം ഞാൻ അന്തർമുഖൻ ആണെങ്കിലും, അവരെ അങ്ങനെ അങ്ങ് വെറുതെ മിണ്ടാതെ ഇരുന്ന് നഷ്ടപ്പെടുത്താൻ എനിക്ക് മനസ്സ് വന്നില്ല. എന്തെങ്കിലും വഴി അവരുമായി ഒന്നു മിണ്ടാൻ പറ്റാൻ എങ്കിലും ശ്രമിക്കണം എന്ന് തീരുമാനിച്ചു.

കൂടുതൽ ആലോചിച്ചില്ല, ഒരു ചെറിയേ ബൾബ് തലയിൽ മിന്നി.

ഞാൻ നേരേ ഫോൺ എടുത്ത് എൻ്റെ കൂടെ ഡിഗ്രിക്ക് പഠിച്ച ഒരു കൂട്ടുകാരനെ വിളിച്ചു. ഒരു മഹാരാഷ്ട്രക്കാരൻ. അവൻ ഫോൺ എടുത്തു.

ഞാൻ വെറുതേ, കുശലം ഒക്കെ ഇംഗ്ലീഷിൽ സംസാരിച്ചു. പിന്നെ…തലയിൽ മിന്നിയ ആ ബൾബ് പുറത്തെടുത്തു. അവനോട് ഹിന്ദിയിലാക്കി സംസാരം.

“Aur…kya haal hai…Teri bandi ke scene kyaan chal raha h” (പിന്നെ, എന്തൊക്കെയുണ്ട്? നിൻ്റെ കാമുകിയുമായുള്ള കാര്യങ്ങളൊക്കെ എങ്ങനെ പോകുന്നു?)
.
അവനോട് ഞാൻ ഒരിക്കലും ഹിന്ദിയിൽ സംസാരിക്കാറില്ല. പെട്ടെന്ന് മുറി ഹിന്ദിയിൽ എന്തോ സംസാരിച്ചപ്പൊ അവൻ, “ഇവന് ഇത് എന്ത് പറ്റി” എന്ന് മറുപടി പറഞ്ഞു എങ്കിലും, എൻ്റെ ഉദ്ദേശം നടന്നതിലുള്ള സന്തോഷത്തിൽ ആയിരുന്നു ഞാൻ.

കുറച്ച് മുമ്പ് എനിക്ക് മനസ്സിലാവാതെ ഇരിക്കാൻ വേണ്ടി അവർ ഹിന്ദിയിൽ പറഞ്ഞ കാര്യങ്ങൾ എനിക്ക് ഉറപ്പായും മനസ്സിലായിട്ടുണ്ട് എന്ന് അവർ ഇപ്പൊ അറിഞ്ഞിട്ടുണ്ടാകണം.

ചെറുതായി ഒന്ന് നോക്കിയപ്പോൾ ഞാൻ കണ്ടു, അവരുടെ മുഖത്ത് ചെറിയ ഒരു ഞെട്ടലിൻ്റെയും, ചമ്മലിൻ്റെയും ഭാവം. പിന്നെയും ഹിന്ദിയിൽ എന്തൊക്കെയോ പറഞ്ഞ് ഞാൻ ഫോൺ കട്ട് ചെയ്തു.

കാര്യം ഇതുവരെ അവരെ ശരിക്കും നേരേ ഒന്നു നോക്കി പോലും ഇല്ല എങ്കിലും, ആദ്യത്തെ മിഷൻ സക്സസ് ആയതിൻ്റെ ചാരിതാർത്ഥ്യത്തിൽ ആയിരുന്നു ഞാൻ.

ഫോൺ കട്ട് ചെയ്ത്, ഫോൺ പോക്കറ്റിൽ ഒക്കെ വെച്ച്, അവിടെ ഒന്ന് ഇരുന്നപ്പോൾ കൂടെ ഞാൻ അവരുടെ മുഖത്തോട്ട് ഒന്നു നോക്കി.

സ്വതസിദ്ധമായ ജാഡ നിറഞ്ഞ രൂപത്തിന് കോട്ടം ഒന്നും ഇല്ല. എങ്കിലും ചെറിയ ഒരു സൗമ്യത വന്ന പോലെ. കണ്ണും കണ്ണും തമ്മിൽ സെക്കന്റിൻ്റെ ഇരുപതിലൊന്ന് സമയം ഉടക്കി. ഒരു ചെറിയ പുഞ്ചിരിയും ഞാൻ അങ്ങോട്ട് കൊടുത്തു.

(ടിപ്പ് നമ്പർ 2: പുഞ്ചിരി മാറ്റേഴ്സ്. പുഞ്ചിരിക്ക് പല പാരാമീറ്റർസ് ഉണ്ട്. എത്രമാത്രം നിഷ്കളങ്കം ആയിരിക്കണം. എത്രമാത്രം ദുരുദ്വേശം അതിലെ എവിടെയൊക്കെയോ ആയി ഉണ്ടാവണം. എത്രമാത്രം ഇന്റിമസി അതിൽ തോന്നണം. അങ്ങനെ പലതും.

സാഹചര്യത്തിന് അനുസരിച്ച് ഉപയോഗിക്കാൻ പറ്റിയ നല്ല ഒരു 5-6 വ്യത്യസ്ത പുഞ്ചിരി റെഡി ആക്കി പ്രാക്റ്റീസ് ചെയ്ത് വെക്കുക. എങ്ങനെ എങ്കിലും പുഞ്ചിരിച്ചിട്ട് കാര്യമില്ല. ആദ്യത്തെ ചിരിയിൽ മുഴുവൻ ദുരുദ്വേശം തോന്നിയാൽ പിന്നെ ഒരു പെണ്ണും/ആണും സ്വഭാവികതയോടെ പിന്നെ ഇങ്ങോട്ട് പെരുമാറില്ല.

അതുപോലെ, നിഷ്കളങ്കത കൂടിപ്പോയാൽ, പിന്നെ മറ്റു കലാപരിപാടികളിലേക്ക് കടക്കാനുള്ള സാധ്യതയും കുറയും. സോ…എല്ലാം കാൽക്കുലേറ്റ് ചെയ്ത് പുഞ്ചിരി കൊടുക്കുക. ഇറ്റ് ക്യാൻ ഡൂ മാജിക്.)

ഒരു 90% നിഷ്കളങ്കതയും, 10% ദുരുദ്വേശവും നിറഞ്ഞ ഒരു പുഞ്ചിരിയാണ് ഞാൻ അവിടെ കൊടുത്തത്. നേരത്തേ കണ്ണാടിയിൽ നോക്കി കുറേ പ്രാക്റ്റീസ് ഒക്കെ ചെയ്തിട്ടുള്ളത് കൊണ്ട്, അതിന് ഏറ്റവും കുറഞ്ഞത് തിരിച്ച് ഒരു ചിരി എങ്കിലും കിട്ടും എന്ന് എനിക്ക് ഉറപ്പ് ഉണ്ടായിരുന്നു. അങ്ങനെ ചെറിയ ഒരു ചിരി ഇങ്ങോട്ടും കിട്ടി.
പക്ഷേ അതിൽ ഈ പറഞ്ഞ നിഷ്കളങ്കതയോ, ദുരുദ്വേശമോ ഒന്നും ഇല്ലായിരുന്നു എന്നതാണ് യാഥാർഥ്യം. ചിരിയിലും നിറഞ്ഞ് നിന്നത് അഹങ്കാരം ആയിരുന്നു.

മിസ്റ്റർ മരുമകനിലെ നായികയെ കൊണ്ട് കഷ്ടപ്പെട്ട് അഹങ്കാരം അഭിനയിപ്പിക്കാൻ നോക്കിയപ്പോളത്തെ അഹങ്കാരം നിറഞ്ഞ ചിരി അല്ല. നല്ല 916, pure അഹങ്കാരം. ഒന്ന് അങ്ങോട്ട് നോക്കിയാൽ ഒന്നുകൂടി നോക്കാൻ പേടി തോന്നുന്ന ലെവൽ അഹങ്കാരം നിറഞ്ഞ ഭാവം.

എങ്ങനെ ആണ്, ഒട്ടും ജാഡ കൈവിടാതെ, ഇങ്ങനെ ചിരിക്കാൻ പറ്റുന്നത്? എനിക്ക് ബഹുമാനം തോന്നി. മാത്രമല്ല, ഏത് ചിരിയേക്കാളും ഭംഗി അതിന് ഉണ്ട്. അഹങ്കാരം നിറഞ്ഞ, പേടി തോന്നിപ്പിക്കുന്ന ചിരി.

അത് കണ്ടപ്പോൾ എൻ്റെ ചിരി തിയറി മുഴുവൻ എടുത്ത് തോട്ടിൽ കളയാനും തോന്നി. (പക്ഷേ കളയണ്ട, അതാണല്ലോ സത്യത്തിൽ ഇവിടെ വരെ എങ്കിലും എത്തിച്ചത്.)

ആ ചിരിയും അനുബന്ധ സംഭവങ്ങളും ഒരു സെക്കന്റിനുള്ളിൽ അവസാനിച്ചെങ്കിലും, അതിൻ്റെ പ്രതിഫലനം ഉണ്ടായി വന്നത് ഒരു പത്ത് സെക്കന്റ് കഴിഞ്ഞാണ്.

ജീൻസിന്റെ ഉള്ളിൽ കുണ്ണ കമ്പിയായി എന്നു മാത്രം പറഞ്ഞാൽ പോര, ജീവിതത്തിൽ ഇതു വരെ ഇത്രയും കമ്പി ആയതായി എൻ്റെ അറിവിൽ ഇല്ല എന്നു കൂടി പറയണം! അതും വെറും ഒരു ചിരി കൊണ്ട്.

അവർക്ക് എന്തൊക്കെയോ പ്രത്യേകത ഉണ്ട്. വെറും സൗന്ദര്യം അല്ല. ഞാൻ ജീവിതത്തിൽ മിണ്ടിയിട്ടും ചിരിച്ചിട്ടും ഉള്ള ഏറ്റവും സൗന്ദര്യമുള്ള പെണ്ണൊന്നും അല്ല അവർ. പക്ഷേ എന്തോ..അവർക്ക് ഉള്ള ആ ലുക്ക് ആണ് ശരിക്കും കമ്പി ആക്കുന്നത്. അത് വെറും സൗന്ദര്യമല്ല.

അവിടെ ഇങ്ങനെ ഇത്രയും ഭീകര കമ്പി അടിച്ച് ഇരിക്കാൻ പറ്റാതെ..എനിക്ക് എന്തൊക്കെയോ സ്റ്റിമുലേഷനും, ഹോർമോണും ഒക്കെ കൂടി കൈവിട്ട് പോകും എന്ന അവസ്ഥ വന്നപ്പോൾ, അവിടുന്ന എഴുന്നേറ്റ് കുറച്ച് നേരം മാറി നിൽക്കാൻ ഞാൻ തീരുമാനിച്ചു.

സീറ്റിൽ നിന്ന് എഴുന്നേറ്റ് പോയി ഡോറിൻ്റെ അടുത്ത്, വിക്രമാദിത്യനിലെ ട്രെയിനിൽ നിന്ന് ചാടാൻ നിൽക്കുന്ന ആദിത്യൻ സ്റ്റൈലിൽ നിന്നു. (ചാടാനൊന്നുമല്ല. കാറ്റ് കൊള്ളാൻ അതാണ് ബെസ്റ്റ്. NB: വീണാൽ കമ്പനിക്ക് ഉത്തരവാദിത്വം ഉണ്ടായിരിക്കുന്നതല്ല.)

അങ്ങനെ നിന്ന് പതിയെ ഹോർമോൺ ലെവൽ ഒക്കെ നോർമൽ ആയി. കമ്പിയൊക്കെ താഴ്ന്ന്, കാറ്റൊക്കെ കൊണ്ട് ഒരു അഞ്ച് മിനിറ്റ് കഴിഞ്ഞപ്പൊ, പുറകിൽ നിന്ന് ഒരു ശബ്ദം. “ഹിന്ദി അറിയാമായിരുന്നു അല്ലേ…”