ഇത് ഈ സൈറ്റിലെ ഒരു വായനക്കാരന്‍ ബാബുവിന്‍റെ അഭ്യര്‍ത്ഥന പ്രകാരം എഴുതുന്നതാണ്. ഇതിന്‍റെ ക്വാളിറ്റിയെപ്പറ്റി അന്തിമമായി അഭിപ്രായപ്പെടേണ്ടത് ബാബു തന്നെയാണ്.
പിന്നെ, ഈസൈറ്റില്‍ കഥകള്‍ എഴുതുന്നത് ജോലിഭാരം നല്‍കുന്ന വിരസത മാറ്റാനും ഏകാന്തത അര്‍ത്ഥപൂര്‍ണ്ണമാക്കാനും ഒരു സ്ത്രീയ്ക്ക് മനസ്സിലൊളിപ്പിക്കാന്‍ മാത്രം കഴിയുന്ന കാര്യങ്ങള്‍ ആരെങ്കിലും കേള്‍ക്കുമോ അറിയുമോ എന്നുള്ള ഭയം ലവലേശവുമില്ലാതെ പ്രകടിപ്പിക്കാനും വേണ്ടിയാണ്.
പിന്നെ മദ്യം, മയക്കുമരുന്ന്‍ ഇവ നല്‍കുന്നതിനേക്കാള്‍ ലഹരി എഴുത്തിനുള്ളത് കൊണ്ടും.
ചിലപ്പോള്‍ രാത്രി പത്തുമണി കഴിയുമ്പോള്‍ മാത്രമേ എഴുതുവാന്‍ കഴിയാറുള്ളൂ. അശ്വതിയുടെ കഥ, കോബ്രാഹില്‍സിലേ നിധി ..അക്കൂടെയാണ് ഈ കഥയും. അഹങ്കാരമാല്ലാതെ പിന്നെന്താണ്? പക്ഷെ ഒരു കാര്യം ചെയ്യാമോ എന്ന് ഒരു സുഹൃത്ത് ചോദിക്കുമ്പോള്‍ തിരസ്ക്കരിക്കുക എന്നത്…
_________________________________________________________________________
ബാബു അക്ഷമനായി പത്രത്തിന്‍റെ താളുകള്‍ മറിച്ചുനോക്കി. അരമണിക്കൂര്‍ എന്ന് പറഞ്ഞിട്ട് ഇപ്പോള്‍ ഒരുമണിക്കൂറാകാന്‍ പോകുന്നു. ഈയിടെയായി രാജിയുടെ ഒരുക്കത്തിന്‍റെ സമയം അങ്ങ് അനന്തമായി നീണ്ടുപോവുകയാണ്. എത്ര നേരമാണ് ഇങ്ങനെ കണ്ണാടിയുടെ മുമ്പില്‍ ചാഞ്ഞും ചെരിഞ്ഞും നോക്കുന്നത്! മകള്‍ പ്ലസ് ടുവിലുള്ള രശ്മിപോലും ഇത്ര സമയമെടുക്കുന്നില്ല. ഇങ്ങനെ പോയാല്‍ ഇന്നിനി “ആമി” കാണുക എന്ന കാര്യം മറന്നാല്‍ മതി. ടിക്കറ്റ് കിട്ടുന്ന കാര്യം സംശയമാണ്.
ആലക്കോട് അത്ര വലിയ പട്ടണമൊന്നുമല്ല. പക്ഷെ കേരളത്തിലെ മറ്റേതൊരു പട്ടണത്തെയും പോലെ ആധുനിനകമാണ്. ആളുകള്‍ ഫാഷന്‍ കോണ്‍ഷ്യസ് ആണ്. കാണാനും കാണിക്കാനും ഒക്കെ ഇഷ്ട്ടവുമാണ്. പ്രത്യേകിച്ച് സ്ത്രീകള്‍ക്ക്. അതിപ്പോള്‍ നഴ്സറി സ്കൂള്‍ കുട്ടികള്‍ മുതല്‍ അറുപതു എഴുപത് വരെ പ്രായമുള്ള സ്ത്രീകള്‍ പോലും അതിനപവാദമല്ല.
“എടീ ഒന്ന്‍ വേഗം,” അല്‍പ്പം ദേഷ്യം കലര്‍ത്തി ബാബു രാജിയുടെ മുറിയിലേക്ക് നോക്കി ഉച്ചത്തില്‍ പറഞ്ഞു. “ഇപ്പം വേണേലും ചെന്നാല്‍ ടികറ്റ് തരാന്‍ ഇത് നിന്‍റെ നിന്‍റെ അമ്മായീടെ തീയെറ്റര്‍ ആല്ല.”
“വരുവാ ബാബുവേട്ടാ, ഒരര മിനിട്ടുകൂടി, പ്ലീസ്.”
അകത്തുനിന്നും രാജിയുടെ അപേക്ഷ കലര്‍ന്ന സ്വരം അയാള്‍ കേട്ടു.
വീട്ടുകാര്‍ കണ്ട്‌ പരസ്പരം ഇഷ്ട്ടപ്പെട്ടു നടത്തിയ വിവാഹമായിരുന്നു ബാബുവിന്‍റെയും രാജിയുടെയും. രാജി ഡിഗ്രി കഴിഞ്ഞ വര്‍ഷം തന്നെ, എന്ന് വെച്ചാല്‍ കഷ്ട്ടിച്ചു ഇരുപത് വയസ്സുള്ളപ്പോള്‍, ആയിരുന്നു അത്. ഹൃദ്രോഗിയായ അച്ചന്‍റെ ആഗ്രഹമായിരുന്നു പൊടുന്നനെ നടന്ന ആ വിവാഹത്തിനു പിമ്പില്‍. രാജി മനസ്സ്കൊണ്ട് അതിന് വേണ്ടിയൊരുങ്ങിയിരുന്നില്ല.
“ഇത്ര ഇടിപിടീന്ന് കല്യാണം നടത്തണോ?” അമ്മ അച്ഛനോടു ചോദിക്കുന്നത് രാജി ഒളിച്ചുനിന്ന് കേട്ടു അന്ന്.
“ഇടി പിടീന്നോ?” അച്ചന്‍ അല്‍പ്പം ശബ്ദമുയര്‍ത്തി ചോദിച്ചു. “ഇന്നോ നാളെയോ എന്ന് പറഞ്ഞിരിക്കുന്ന ആളാ ഞാന്‍. മുകളിലേക്ക് എടുക്കുന്നേനുമുമ്പ് എന്‍റെ കൊച്ചിന്‍റെ കഴുത്തേല്‍ മിന്ന്‍ വീഴുന്നത് എനിക്ക് കാണണ്ടേ?”
അമ്മ കല്യാണിയമ്മ അത് ശരിവെക്കുന്നതുപോലെ അയാളെ നോക്കി.
“ഇടിപിടീന്ന് അല്ല, കല്യാണി,” അച്ചന്‍ ദാമോദരന്‍ പറഞ്ഞു. “കടിച്ചാല്‍ പൊട്ടുന്ന പ്രായവാ. എന്നാ വളര്‍ച്ചയാ അവള്‍ക്ക്. ഈ കൊച്ചു പ്രായത്തില്‍ എന്നാ വളര്‍ച്ചയാ മൊലയ്ക്കും കുണ്ടിക്കും ഒക്കെ. അവിടെ ഇവടെയൊക്കെ കണ്ടമാനം കുന്ന് കൂടികെടന്നാല്‍ പിള്ളേര്‍ക്ക് കഴക്കാനും കടിക്കാനും തൊടങ്ങും. അതുപിന്നെ പുലിവാലാകും. അങ്ങനൊക്കെ പറ്റുന്നേനു മുമ്പ് കെട്ടിച്ചു വിട്ടാല്‍ തലവേദന തീരും.”
“സ്വന്തം മോളെപ്പറ്റിയാണോ മനുഷ്യാ ഇങ്ങനെ വൃത്തികേട് പറയുന്നെ?”
“മൊലേം കുണ്ടീം വൃത്തികേടാണോ? അത് കൊള്ളാം!”
അച്ചന്‍റെ വാക്കുകള്‍ കേട്ട് രാജിക്ക് ചിരിയാണ് വന്നത്. അച്ചന്‍ കള്ളന്‍ കൊള്ളാമല്ലോ. അവള്‍ സ്വന്തം മാറിടത്തിലേക്ക് കണ്ണുകള്‍ താഴ്ത്തി. അച്ചന്‍റെ കണ്ണുകള്‍കമ്പികുട്ടന്‍.നെറ്റ് പോലും തന്‍റെ മാംസസമ്പത്തിലേക്ക് ഇഴഞ്ഞെത്തുന്നുണ്ടെങ്കില്‍ മറ്റുള്ളവരുടെ കാര്യം പറയാനുണ്ടോ? കോളേജില്‍ ആണ്‍കുട്ടികളുടെ കണ്ണുകള്‍ തന്‍റെ നെഞ്ചില്‍ നിന്നൊഴിഞ്ഞ നേരമില്ല. കേള്‍ക്കുന്ന കമന്‍റ്റുകളാണ് മറ്റൊന്ന്. ചില സാധങ്ങള്‍ പറയുന്നത് കേട്ടാല്‍ എങ്ങനെ ഇങ്ങനെയൊക്കെ പറയുന്നു എന്ന് തോന്നിപ്പോകും.
“രാജി ക്ലാസ്സിലെത്തി. പക്ഷെ രാജീടെ കുണ്ടി ഇപ്പഴും ബസ്റ്റാന്‍ഡില്‍ തന്നെയാ,” ഒരുവന്‍റെ കമന്‍റ്റ്.
“രാജീടെ മൊല രണ്ടും ക്ളാസ്സിലെത്തി പത്തുമിനിട്ടു കഴിയുമ്പോള്‍ രാജീം എത്തുമെന്ന്‍ പ്രതീക്ഷിക്കുന്നു,” മറ്റൊരാള്‍.
മറ്റൊരു തവണ പ്രോഫസ്സര്‍ ഗോവിന്ദന്‍ നായര്‍ ഷേക്സ്പിയര്‍ നാടകങ്ങളിലെ മനശാസ്ത്ര പരമായ കാര്യങ്ങള്‍ പറയുകയായിരുന്നു.
“മനസ്സിന്‍റെ സ്ഥാനം എവിടെയാണ് എന്നതിനെപ്പറ്റി ശാസ്ത്രലോകം ഒരു തീര്‍പ്പിലെത്തിയിട്ടില്ല. പക്ഷെ അധികമാളുകളും കരുതുന്നത് മനസ്സ് ഇവിടെയാണ്‌ എന്നാണ്”
അത് പറഞ്ഞ് പ്രോഫസ്സര്‍ നെഞ്ചില്‍ കൈവെച്ചു.
“സാര്‍,” പിന്‍നിരയില്‍ നിന്ന്‍ ഒരു വിദ്യാര്‍ഥി ഉച്ചത്തില്‍ പറഞ്ഞു. എല്ലാവരും അവനെ നോക്കി. പ്രൊഫസ്സറും.
“എങ്കില്‍ ഈ ക്ലാസ്സില്‍, അല്ല, ഈ കോളേജില്‍, ചിലപ്പോള്‍ ഈ പ്രദേശത്ത് തന്നെ ഏറ്റവും വലിയ മനസ്സുള്ളത്‌ നമ്മുടെ ക്ലാസ്സില്‍ പഠിക്കുന്ന ഒരു കുട്ടിക്കാണ്. രാജിയ്ക്ക്.”
അത് കേട്ടപ്പോള്‍ താന്‍ കരയുമെന്നോ ദേഷ്യപ്പെടുമെന്നോ പലരും കരുതി. പക്ഷെ താന്‍ നാണിക്കുകയാണ് ചെയ്തത്. അപ്പോള്‍ തന്‍റെ മുലകണ്ണുകള്‍ വണ്ണം വെച്ചു ദൃഡമാകുന്നതും പൂറില്‍ നിന്ന്‍ പശനിറഞ്ഞ വെള്ളം പാന്‍റ്റീസ് നനയ്കുന്നതും താന്‍ അറിഞ്ഞു. അന്ന് എത്രതവണ പൂറില്‍ വിരലിട്ടു, കന്തില്‍ തിരുമ്മി രതിമൂര്‍ച്ച വരുത്തി എന്തിനു കണക്കില്ല. ഓരോ തവണ വിരലിട്ട് കഴിയുമ്പോഴും ദാഹം കൂടിയതല്ലാതെ കുറഞ്ഞില്ല.
വളരെ ചെറുപ്പത്തില്‍ തന്നെ രാജി വിരലിട്ട് തുടങ്ങിയിരുന്നു. പതിനഞ്ചാം വയസ്സില്‍. കുളിക്കാന്‍ വീടിന് പുറത്തുള്ള ഒരു ചെറിയ ഉറവിനടുത്ത് വന്നതായിരുന്നു രാജി. അവിടെനിന്ന്‍ സ്വതന്ത്രമായി എല്ലാം ഊരിപ്പറിച്ചു കളഞ്ഞ് കുളിക്കാനുള്ള സൌകര്യമുണ്ട്. പരസ്യമായി ആരും ഒളിഞ്ഞു നോക്കാന്‍ ആരും വരില്ല. രഹസ്യമായി കുളി സീന്‍ കാണേണ്ടവര്‍ക്ക് അതിനുള സൗകര്യം പ്രകൃതി തന്നെ ഒരുക്കിയിട്ടുണ്ട്. അത് രാജിയ്ക്ക് ശരിക്കരിയാമായിരുന്നു. തന്‍റെ പൂര്‍ണ്ണ വളര്‍ച്ചയെത്തിയ ശരീരത്തിന്‍റെ വശ്യഭംഗി മറ്റുള്ളവര്‍ ഒളിച്ചുനിന്ന് കാണുന്ന കാര്യവും അവള്‍ അറിഞ്ഞിരുന്നു. താന്‍ ഒന്നും അറിയുന്നില്ല എന്ന ഭാവത്തില്‍ അവള്‍ എല്ലാ ഭാഗവും തുറന്നു കാണിച്ചുകൊടുക്കുമായിരുന്നു. അത് കണ്ടു ആരും തന്നെ കടന്നുപിടിക്കാനോ ബലാത്സംഘം ചെയ്യാനോ വരില്ല എന്ന് രാജിയ്ക്ക് ഉറപ്പായിരുന്നു. അച്ചന്‍ പോലീസ് ആണ്. ദാമോദരന്‍ പോലീസിന്‍റെ മകളുടെ ദേഹത്ത് കൈവെക്കാന്‍ ആരും ശ്രമിക്കുകയില്ല. എല്ലാ രാത്രികളിലും പൂറിലും കന്തിലും വിരലിട്ട് സുഖിക്കുമ്പോള്‍ അവള്‍ ഒരു ആണ്‍കുട്ടിയുടെ സുഖം ശരിക്കും ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നെങ്കിലും.