എപ്പോഴും എന്റേത് 4

ഒരുപിടി കൊന്നപ്പൂക്കളും , വിഷുക്കണിയും , കൈനീട്ടവുമായി വീണ്ടും ഒരു മേടമാസം വിരുന്നെത്തുകയാണ്.
എല്ലാവർക്കും സ്നേഹത്തിന്റേയും , ഐശ്വര്യത്തിന്റേയും സമൃദ്ധിയുടേയും ഹൃദയം നിറഞ്ഞ വിഷു ആശംസകൾ.

എന്നും എന്റേത് മാത്രം

* * * * *

അധികം ഒന്നും ഇല്ലെങ്കിലും എയർപ്പോർട്ടിൽ തിരക്ക് ഒട്ടും കുറവ് ആയിരുന്നില്ല.

യാത്രയാകുന്നതിലുള്ള വിഷമവും , നാളുകൾക്ക് ശേഷം പ്രിയപ്പെട്ടവരുടെ അടുത്തേക്ക് തിരികെ എത്തുന്നതിൽ ഉള്ള സന്തോഷവും എല്ലാം ഓരോ മുഖങ്ങളിലും നിറഞ്ഞ് നിന്നു.

അവിടുത്തെ ബാക്കി ചടങ്ങുകളും തീർത്ത് വെളിയിലേക്ക് നടന്നു.

എന്നെയും കാത്ത് നിൽക്കുന്ന അച്ഛന്ഏയും , സച്ചിയേയും ദൂരെ നിന്ന് തന്നെ കണ്ടിരുന്നു.

അടുത്ത് എത്തുമ്പോഴേക്കും അവൻ ഓടി വന്ന് കെട്ടിപിടിച്ചു.

“എത്ര നാളായെടാ”

എനിക്കും നല്ല വിഷമം തോന്നി. കണ്ണ് നിറയും എന്ന് തോന്നിയപ്പോൾ പുറം കൈ കൊണ്ട് അമർത്തി തുടച്ച് മുഖത്ത് ഒരു ചിരി വരുത്തി. അവൻ കണ്ടില്ല എങ്കിലും എന്നെ തന്നെ ശ്രദ്ധിക്കുകയായിരുന്ന അച്ഛൻ അത് കണ്ടിരുന്നു.

“സച്ചിയേ , മതിയടാ. ഇനി ഇവൻ ഇവിടെ തന്നെ കാണില്ലേ?” ഒരു ചിരിയോടെ അതും പറഞ്ഞ് എന്റെ ബാഗ് വാങ്ങി കാറിന്റെ അടുത്തേക്ക് പോയി.

ഒരുപാട് സംശയങ്ങളുമായി നിന്ന അവന്റെ തോളിൽ കൈയ്യിട്ട് കൊണ്ട് അയാൾക്ക് പിറകെ സച്ചിയും കാർ ലക്ഷ്യമാക്കി നടന്നു.

വെള്ള നിറം പൂശിയ ഇന്നോവ എയർപ്പോർട്ടിന്റെ പുറത്തെ തിരക്കുള്ള പാതയിലേക്ക് അവരേയും വഹിച്ച് നീങ്ങിത്തുടങ്ങി.

സമയം ഉച്ചയോട് അടുത്തിരുന്നു. പൊതുവെ നല്ല ചൂട് ആയിരുന്നെങ്കിലും വണ്ടിയുടെ അകത്ത് അങ്ങനെ അറിയുന്നില്ല.

“കിച്ചൂ , നിനക്ക് ഞങ്ങളോട് ദേഷ്യം കാണുമെന്ന് അറിയാം”

കുറേ നേരമായി നീണ്ടുനിന്ന മൗനം അവസാനിപ്പിച്ചത് സച്ചിയായിരുന്നു.

ഞാൻ അവനെ നോക്കി.

“ഒരു കണക്കിന് ഞങ്ങളാണ് എല്ലാത്തിനും കാരണം. ഞാനും , നിന്റെ അമ്മയും”
അച്ഛൻ എന്താണ് പറയുന്നത് എന്ന് മനസ്സിലായില്ല.

“നീ അറിയാത്ത പലതും ഉണ്ടെടാ , അതെല്ലാം നീ അറിയും. പക്ഷേ , ഞങ്ങൾ പറഞ്ഞാ ചിലപ്പോ നീ വിശ്വസിച്ചേക്കില്ല”

ഡ്രൈവ് ചെയ്യുന്നതിനിടയിൽ പിറകിൽ ഇരുന്നിരുന്ന ്് അവനോടായി സച്ചി പറഞ്ഞു.

കൊച്ചി മുതൽ പാലക്കാട് വരെയുള്ള യാത്ര മടുപ്പിക്കുന്നത് ആയിരുന്നു.

ഇടക്ക് തൃശൂർ നിർത്തി ഞങ്ങൾ ഭക്ഷണം കഴിച്ചു.

വീട് എത്തും വരെ കാര്യമായി സംസാരം ഒന്നും ഉണ്ടായില്ല.

കാർ ഗെയിറ്റ് കടന്ന് മുറ്റത്തേക്ക് കയറിയപ്പോൾ ഒരു വല്ലായ്മ തോന്നി.

അന്ന് എല്ലാം നഷ്ടപ്പെട്ടവനായി ഇറങ്ങിയതാണ്.

ഒരു തിരിച്ചുവരവ് ഒട്ടും പ്രതീക്ഷിച്ചതല്ല.

വാഹനത്തിന്റെ ശബ്ദം കേട്ടാവും അമ്മ ഇറങ്ങിവന്നത്.

അച്ഛനും , സച്ചിയും ഇറങ്ങിയതിന് പിന്നാലെ തെല്ലൊരു മടിയോടെ ഞാനും ഇറങ്ങി.

“കിച്ചൂട്ടാ”

അമ്മ ഓടിവന്ന് കെട്ടിപ്പിടിച്ചു.

“ദേഷ്യാണോടാ , അമ്മയോട് ദേഷ്യാണോ മോനെ”

്് പതം പറഞ്ഞ് കരയുകയാണ് അമ്മ.

കണ്ടുനിൽക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. എന്തൊക്കെ ്് ആയാലും അമ്മ അല്ലേ.

എന്റെ കണ്ണുകളും നിറഞ്ഞു പോയി.

അമ്മയെ ചേർത്തുപിടിച്ച് അവനും കരഞ്ഞു.

അവരേയും നോക്കി നിന്ന സച്ചിയും പ്രതാപനും ചിരിച്ചു.

അപ്പോഴും നിറഞ്ഞുവന്ന തന്റെ കണ്ണുകൾ അവർ കാണാതിരിക്കാൻ അയാൾ പണിപ്പെട്ടിരുന്നു.

“അല്ല , എന്തോന്നിത്! എൽ കേ ജി പിള്ളേരോ?”

ബാഗ് എടുത്ത് അകത്തേക്ക് പോകുന്നതിന്റെ ഇടയിൽ സച്ചി ചോദിച്ചു.

“പോടാ , കിട്ടും നിനക്ക്”

അമ്മ കൈ ്് ഓങ്ങിയതും അവൻ അകത്തേക്ക് ഓടി.

ഞാൻ പതിയെ അകത്തേക്ക് നടന്നു.

അന്ന് എല്ലാം തകർന്ന് ഇറങ്ങിയ എന്നെ ആണ് ഓർമവന്നത്. തിരിഞ്ഞ് നോക്കിയപ്പോൾ എന്നെയും നോക്കിനിൽക്കുന്ന അച്ഛനേയും , അമ്മയേയും കണ്ടു.

ഞാൻ വരച്ച ചിത്രങ്ങളും , എനിക്ക് കിട്ടിയ ചെറിയ സമ്മാനങ്ങളും എല്ലാം അതാതിന്റെ സ്ഥാനത്ത് തന്നെ ഉണ്ടായിരുന്നു.

അല്ലെങ്കിലും മാറിയത് കുറച്ച് ജീവിതങ്ങൾ മാത്രമാണ് , ബാക്കിയുള്ള ഒന്നും മാറിയിട്ടില്ല.

ഫ്രഷ് ആകാൻ മുറിയിലേക്ക് പോയി.

അന്ന് എടുക്കാൻ മറന്ന എന്റെ ഫോൺ മേശപ്പുറത്ത് ഉണ്ടായിരുന്നു. ഒരു കൗതുകത്തിന് കൈയ്യിൽ എടുത്തു. കേടായിക്കാണും എന്നാണ് കരുതിയത് , പക്ഷെ ആൾ ഇപ്പോഴും വർക്കിങ്ങ് കണ്ടീഷനിൽ തന്നെയാണ്!.
അച്ഛനോ , അമ്മയോ ഇത് ഇവിടെ ഇരിക്കുന്നത് കണ്ട് കാണും.

പാസ്‌വേഡ് ശരിക്കും ഓർമയില്ല. എന്നാലും ഒന്ന് ശ്രമിച്ചു. കുറച്ച് നേരം പണിയെടുത്തപ്പോൾ ലോക്ക് തുറക്കാൻ പറ്റി.

“ആഹ് , ഫോണും നോക്കി നിക്കാണോ? പോയി വേഗം കുളിച്ചിട്ട് വാ. അപ്പഴേക്കും അമ്മ കഴിക്കാൻ റെഡിയാക്കാം”

സ്നേഹത്തോടെ ഉള്ള ശാസനം വന്നപ്പോൾ ഡ്രസ്സും മാറി ഒരു ടവലും എടുത്ത് കുളിക്കാൻ കയറി.

തണുത്ത വെള്ളം ദേഹത്ത് വീണപ്പോൾ ശരീരത്തിനും മനസ്സിനും ഒരുപോലെ ആശ്വാസം തോന്നി. കോർപ്പറേഷന്റെ പൈപ്പ് വെള്ളം ശീലമായ എനിക്ക് അത് വല്ലാത്ത ഒരു ഉണർവ് ആയിരുന്നു.

കുളിച്ച് പുറത്ത് എത്തിയപ്പോഴേക്കും ടേബിളിൽ ചൂട് ചപ്പാത്തിയും ചിക്കനും സ്ഥാനം പിടിച്ചിരുന്നു.

“സച്ചി എവിടെ അമ്മേ?”

ഹാളിൽ ഇരുന്നിരുന്ന അച്ഛനെ കണ്ട് അവൻ ചോദിച്ചു.

“ആ , അവൻ കഴിച്ചിട്ട് ഇപ്പൊ പോയതേ ഉള്ളൂ”

“ഡാ , ഇങ്ങുവന്നേ”

ടേബിളിൽ ഇരിക്കാൻ പോയപ്പോഴാണ് അമ്മ പിന്നെയും വിളിക്കുന്നത്.

“ന്താ”

മുറിയിൽ നിന്നും കൈയ്യിൽ ഒരു ചെപ്പുമായി വന്ന അമ്മയെ കണ്ട് അവൻ മനസ്സിലാകാതെ നോക്കി.

“രാസ്നാതിയാ , നിനക്ക് ഈ ശീലമൊന്നും ഇല്ലല്ലോ”

തലയിൽ അതും തിരുമ്മിക്കൊണ്ട് അമ്മ പറഞ്ഞു.

പണ്ട് അമ്മൂമ്മയാണ് ഈ പതിവ് തുടങ്ങിവച്ചത്. നാട്ടിൽ നിന്ന് പോകും വരെ അത് എന്റെ കൂടെ ഉണ്ടായിരുന്നു.

“ഹാ , അടങ്ങിനില്ല് ശരിക്കിടട്ടെ. വെള്ളം മാറി കുളിച്ചതാ , വെറുതെ പനിപിടിപ്പിക്കണ്ടാ”

“എന്റെ മുടിയാകെ നശിപ്പിച്ചല്ലോ”

“ആഹ് , മുടി പിന്നേം വാരാം , ജലദോഷം വന്നാ വന്നതാ”

ഒരു ചിരി കേട്ട് ഞങ്ങൾ തിരിഞ്ഞുനോക്കി. ഞങ്ങളുടെ സംസാരം കേട്ട് ചിരിച്ചുകൊണ്ട് നിൽക്കുകയാണ് അച്ഛൻ.

പുള്ളിയെ കണ്ടതും അമ്മ ചെറുതായി ചമ്മി.

“ആഹാരം തണുക്കും , വേഗം കഴിക്ക്”

അതും പറഞ്ഞ് മൂപ്പത്തി തടിയൂരി.

“അച്ഛൻ കഴിക്കണില്ലേ?”

“വേണ്ടെടാ സമയമായിട്ടില്ല. നീ കഴിക്ക്”

ഫോണും എടുത്ത് മൂപ്പര് കൂടി പോയി.

പിന്നെ മുഴുവൻ ശ്രദ്ധയും മുന്നിൽ ഇരിക്കുന്ന ഫുഡ്ഡിലേക്ക് കൊടുത്തു.

ഭക്ഷണം കഴിഞ്ഞ് ഞാൻ മുറിയിലേക്ക് തന്നെ ചെന്നു.
റിയയോടും , ഐശുവിനോടും കുറച്ച് നേരം കത്തിയടിച്ചു.

“എന്താണ് മോനെ , എല്ലാരും എന്തുപറയുന്നു?”

“ഞാൻ ആകെ confused ആണെടാ. ഒന്നും സംഭവിച്ചിട്ടില്ലാത്തപോലെയാ എല്ലാരും പെരുമാറണേ”

“ഡാ , ഞാൻ പറഞ്ഞതല്ലേ , എല്ലാം നല്ലതിനാവും”

“ആവോ , എനിക്കറിയില്ല. നിങ്ങൾ എന്തെടുക്കുവാ?”

“കുക്ക് ചെയ്യുവാ , ഐശൂന്റെ സ്പെഷ്യൽ ദോശയും ചട്ണിയും. നീ കഴിച്ചോ?”

“ആ , ഇപ്പം കഴിച്ചതേയുള്ളൂ”

“ഉം , ഡാ നീ കട്ട് ചെയ്യ്”

“എന്താടീ?”

“നമ്മടെ ആള് വിളിക്കുന്നുണ്ട്”

“ശരിയെന്നാ , നടക്കട്ടെ”

മറുതലയ്ക്കൽ കേട്ട ചിരിയുടെ കൂടെ ഞാൻ കാൾ കട്ട് ചെയ്ത് ഫോൺ ചാർജിൽ ഇട്ടു.

ബാൽക്കണിയിലെ ചാരുകസേരയിൽ കുറേ നേരം കണ്ണുമടച്ച് കാറ്റും കൊണ്ട് അങ്ങനെ ഇരുന്നു.

എന്തൊക്കെയാണ് എന്റെ ജീവിതത്തിൽ നടക്കുന്നത്?

ഒരിക്കൽ എല്ലാം അവസാനിപ്പിച്ച് , പറയാനുള്ളത് പോലും കേൾക്കാതെ അകറ്റിയവർ ഇന്ന് വീണ്ടും ചേർത്ത് പിടിക്കുന്നത് എന്തിനാണെന്ന് മനസ്സിലാകുന്നില്ല.

എല്ലാം മറന്ന് ജീവിക്കുന്ന എന്നെ തേടി വീണ്ടും വരാനിരിക്കുന്നത് നീറുന്ന അനുഭവങ്ങൾ തന്നെയാണോ.

ചിന്തകൾ അവസാനം ഇല്ലാതെ നീണ്ടുപോയി.

ആലോചനയിൽ മുഴുകി ഇരുന്ന അവന്റെ കണ്ണുകളിൽ ഉറക്കം പതിയെ കൂട് കൂട്ടാൻ തുടങ്ങി.

*****

ഉറക്കം അതിന്റെ പുതപ്പുകൊണ്ട് മൂടിയ രാത്രി പകലിന്റെ തലോടൽ അറിഞ്ഞ് പതിയെ മുഖം ഉയർത്തി.

അടുത്തുള്ള മരക്കൊമ്പിൽ വന്നിരുന്ന് ഏതോ പക്ഷി ചിലച്ചു.

അത് കേട്ട് അവൻ കണ്ണുകൾ തുറന്നു.

മുന്നിൽ അധികം അകലെ അല്ലാതെ വിശാലമായ പാടം നീണ്ട് കിടക്കുന്നത് കാണാം.

സൂര്യൻ തന്റെ ചെറു കൈകൾ നീട്ടി ചെടികളെ തഴുകുന്നത് പോലെ തോന്നി.

കാക്കയും , കൊക്കും പിന്നെ പേരറിയാത്ത ഏതൊക്കെയോ ജീവികളും , അവയുടെ ജോലികളിൽ തിരക്കിട്ട് മുഴുകുകയാവാം.

അപ്പോഴും ഞാൻ അതേ ഇരിപ്പാണ്. പെട്ടന്ന് ഒന്നും മനസ്സിലായില്ലെങ്കിലും , കണ്ണ് തുറന്നപ്പോൾ കണ്ട കാഴ്ചയിൽ മനസ്സിന് നല്ല സുഖം തോന്നി.

ഹരി അങ്കിൾ വിളിച്ചതും , നാട്ടിൽ എത്തിയതും എല്ലാം ഓർമയിലേക്ക് വന്നു.

കൈയ്യും കാലും അനക്കിയ ശേഷം മുറിയിലേക്ക് കയറി.
ഫോൺ ചാർജറിൽ തന്നെ കിടക്കുകയായിരുന്നു.

സമയം ആറര ്് ആവുന്നതേ ഉള്ളൂ , പക്ഷെ പുറത്ത് നല്ലപോലെ വെളിച്ചം ്് പരന്നിട്ടുണ്ട്.

വാട്സാപ്പിലും , ഫെയ്സ്ബുക്കിലും പതിവ് തെറ്റിക്കാതെ ഗുഡ് മോണിങ്ങ് പോസ്റ്റുകൾ വന്ന് കിടന്നിരുന്നു.

രാവിലെ ഉള്ള അഭ്യാസങ്ങൾ കഴിഞ്ഞ് താഴേക്ക് ചെന്നപ്പോൾ അമ്മ പ്രാതലിന്റെ കാര്യങ്ങളിൽ ആയിരുന്നു.

സഹായിക്കാൻ എന്ന പേരിൽ അച്ഛനും കൂടെ തന്നെയുണ്ട്.

പക്ഷേ ്് ചിരകിവച്ച തേങ്ങ പുള്ളിയുടെ സഹായം കൊണ്ട് പാത്രത്തിൽ നിന്ന് കുറേശ്ശെ കുറേശ്ശെയായി തീർന്നതും അമ്മ കലിപ്പ് മോഡ് ഇട്ടു.

അത് കണ്ട ശേഷം ആള് നല്ല കുട്ടി ആയി.

“ഹരി നിന്നെ വിളിച്ചിരുന്നല്ലേ?”

ഭക്ഷണം കഴിക്കുന്നതിന്റെ ഇടയിലാണ് അച്ഛൻ ചോദിച്ചത്.

“ഉം”

“എന്ത് പറഞ്ഞു?”

“ഒന്ന് കാണണമെന്ന് മാത്രമേ പറഞ്ഞുള്ളൂ. എന്തോ സംസാരിക്കാനുണ്ട് എന്ന് പറഞ്ഞു”

“ന്നിട്ട് , എപ്പഴാ അങ്ങോട്ട് പോവുന്നേ?”

അമ്മ എന്നെ നോക്കി.

“കുറച്ച് കഴിഞ്ഞ് പോവാം”

അതും പറഞ്ഞ് അവൻ എഴുന്നേറ്റു.

“ഇനി തിരിച്ച് പോണമെന്ന് നിർബന്ധമുണ്ടോ?”

കൈ കഴുകുകയായിരുന്ന അച്ഛൻ ചോദിച്ചു.

“പോണം , രണ്ടാഴ്ച മാത്രം ലീവെടുത്ത് വന്നതാ”

പുറത്തേക്ക് നടന്നുകൊണ്ട് അവൻ പറഞ്ഞത് കേട്ട അവരുടെ മുഖം വാടി.

“സാരമില്ലെടോ , അവന്റെ ജീവിതം ഇങ്ങനെ ആയതിൽ നമുക്കും ചെറുതല്ലാത്ത പങ്കില്ലേ”

അവൻ പോയിക്കഴിഞ്ഞ് അയാൾ ഭാര്യയെ നോക്കി.

“അവന് ഇപ്പോഴും നല്ല വിഷമമുണ്ട് അല്ലേ ഏട്ടാ?”

“പിന്നെ ഇല്ലാണ്ടിരിക്കുമോ , അത്ര ചെറിയ കാര്യങ്ങളൊന്നുമല്ലല്ലോ അന്ന് നടന്നത്”

“പാവം , ഏതായാലും അവൻ വന്നല്ലോ , ഇനി എല്ലാം നന്നായാൽ മതിയായിരുന്നു”

*****

അവരോട് അങ്ങനെ പറയേണ്ടിവന്നതിൽ എനിക്ക് വിഷമം തോന്നി.

“ഏതായാലും പറയേണ്ടതല്ലേ , അത് കുറച്ച് നേരത്തെ പറഞ്ഞതിൽ തെറ്റൊന്നുമില്ല”

ഉടനെ എന്നെ ഞാൻ തന്നെ തിരുത്തി.

കുറച്ച് നേരം കൂടി കഴിഞ്ഞാണ് അങ്കിളിനെ കാണാൻ ഇറങ്ങിയത്.

ഞാൻ പുറത്തേക്ക് വരുമ്പോൾ അച്ഛൻ പോകാനുള്ള ഒരുക്കത്തിലാണ്.

“അച്ഛൻ എങ്ങോട്ടാ?”

അവന്റെ ചോദ്യം കേട്ട് അയാൾ അവനെ നോക്കി.

“ബാങ്കിലേക്ക് തന്നെ. ഇന്നും കൂടി അവിടെ ഡ്യൂട്ടിയുണ്ട്”
“പോട്ടേ?”

എന്നേയും , അമ്മയേയും നോക്കി ചിരിച്ചുകൊണ്ട് അച്ഛൻ കാറും എടുത്ത് പോയി.

ഒന്ന് നിന്ന ശേഷം അവനും മുറ്റത്തേക്ക് ഇറങ്ങി.

“നീ മായേടെ വീട്ടിലേക്കാണോ?”

“ആ , അതെ”

അമ്മയുടെ ചോദ്യത്തിന് മറുപടിയായി അതും പറഞ്ഞ് അവൻ ഗെയ്റ്റും കടന്ന് പുറത്തേക്ക് നടന്നു.

വിഷമവും , കുറ്റബോധവും , പ്രതീക്ഷയും എല്ലാം നിറഞ്ഞ മുഖവുമായി ആ അമ്മ അതും നോക്കി നിന്നു.

നാട് കുറേയൊക്കെ മാറിയിരിക്കുന്നു.

പണ്ട് ഇല്ലാതിരുന്ന കടകളും വീടുകളും എല്ലാം വേറെ ഏതോ സ്ഥലത്ത് ചെന്നത് പോലെ തോന്നിച്ചു.

വലിയ വയലുകളുടെ സ്ഥാനത്ത് എന്തൊക്കെയോ കെട്ടിടങ്ങൾ ഉയർന്ന് വരുന്നുണ്ട്.

കുറച്ച് വർഷങ്ങൾ കൊണ്ട് വല്ലാതെ മാറ്റങ്ങൾ വന്നിരിക്കുന്നു.

നടന്നുകൊണ്ടിരിക്കുമ്പോൾ ഫോൺ റിങ്ങ് ചെയ്തു.

“Hello”

“ഡാ , ഞാനാ ശ്രീയാ. നീ വീട്ടിലാണോ?”

“അല്ല പുറത്താ”

“എന്നാ നീ ഇങ്ങോട്ട് വാ , ഞങ്ങള് ഭീമന്റെ അടുത്ത് ഉണ്ട്”

“ഞാൻ ഹരി അങ്കിളിന്റെ വീട്ടിലേക്ക് പോവ്വാ”

“ആഹ് , എന്നാ അത് കഴിഞ്ഞിട്ട് ഇങ്ങ് പോര്”

“ആ , ശരി”

ഫോൺ പോക്കറ്റിൽ ഇട്ടുകൊണ്ട് പിന്നെയും നടന്നു.

കുറച്ച് മുന്നോട്ട് പോയതും ഒരു ബൈക്ക് അവനേയും മറികടന്ന് വന്ന ദിശയിലേക്ക് പോയി.

അതിൽ ഇരുന്ന് കൈ കാണിച്ച യുവാവിനെ മനസ്സിലായില്ല.

ബൈക്ക് പോയ ദിശയിലേക്ക് ഒരിക്കൽകൂടി തിരിഞ്ഞുനോക്കി അവൻ നടത്തം തുടർന്നു.

വഴി അത്ര നല്ലതല്ല. അതുകൊണ്ട് വയൽ വഴി കയറാതെ ചുറ്റി വളഞ്ഞ് തന്നെ പോവേണ്ടി വന്നു.

പഴയ കാവും ഒരുപാട് മാറി.

ഇപ്പോൾ കാവ് നിന്നിരുന്നിടത്ത് ഒരു ചെറിയ ക്ഷേത്രം തന്നെയാണ് ഉള്ളത്.

നടന്ന് നടന്ന് ഒടുവിൽ ഹരി അങ്കിളിന്റെ വീടിന് അടുത്തെത്തി.

കാരണം അറിയില്ല എങ്കിലും എന്തോ ഒരു വല്ലായ്മ ഉള്ളതായി തോന്നി.

അടഞ്ഞ് കിടന്നിരുന്ന ഗെയ്റ്റ് തുറന്ന് മുന്നോട്ട് നടന്നപ്പോൾ ഒരു നീറ്റൽ മനസ്സിൽ വന്ന് നിറയുന്നത് ഞാൻ അറിഞ്ഞു.

ഉണ്ടാവില്ല , എന്ന് അറിയാമായിരുന്നിട്ടും ആരേയോ തേടി പോകുന്ന കണ്ണുകളെ തടയാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.

എന്തോ ശബ്ദം കേട്ട് പുറത്തിറങ്ങിയ ഹരിപ്രസാദ് തനിക്ക് നേരെ നടന്നുവരുന്ന നവനീതിനെ കണ്ട് ഒരുനിമിഷം നിന്നു.
“ആഹ് , കിച്ചൂ , മോനെ വാ”

“ഹായ് , അങ്കിളെ”

അവൻ അയാളുടെ അടുത്തേക്ക് നിന്ന് ചിരിച്ചു.

“അവിടെത്തന്നെ നിൽക്കാണോ? കേറിവാ”

“മായേ , ്് ഒന്നിങ്ങോട്ട് വന്നേ”

നവിയുടെ കൈയ്യും പിടിച്ച് വീടിനകത്തേക്ക് നടക്കുന്നതിനിടെ അയാൾ വിളിച്ചു.

അടുക്കളയിലായിരുന്നു അവർ. ഭർത്താവിന്റെ ശബ്ദം കേട്ട് മായ ഹാളിലേക്ക് വന്നു.

ഹരിയുടെ എതിർവശത്തായി സെറ്റിയിൽ ഇരുന്നിരുന്ന ആളെ കണ്ട് അവർ അത്ഭുതം നിറഞ്ഞ മുഖത്തോടെ ഭർത്താവിനെ നോക്കി.

അയാളുടെ മുഖത്തും അവിശ്വസനീയമായ എന്തോ നടന്നതിലുള്ള വേർതിരിച്ച് അറിയാനാവാത്ത ഒരു ഭാവം ആയിരുന്നു.

“കിച്ചൂ , സുഖല്ലേടാ?”

“ഉം , അതെ ആന്റി”

മായയുടെ ചോദ്യത്തിന് അത്ര മാത്രമേ അവൻ പറഞ്ഞുള്ളൂ.

അവനെ ശ്രദ്ധിക്കുകയായിരുന്നു അവർ.

അയാൾ ഭാര്യയെ നോക്കി. അതിന്റെ അർത്ഥം മനസ്സിലാക്കിയ അവർ അകത്തേക്ക് പോയി.

ഈ സമയം ചുവരിലെ ശ്രീലക്ഷ്മിയുടെ ഫോട്ടോയിൽ കുരുങ്ങിക്കിടക്കുകയായിരുന്നു നവനീത്.

ഹരിപ്രസാദ് അവനെ തന്നെ നോക്കി ഇരിക്കുകയായിരുന്നു.

“ജോലി എങ്ങനെ പോവുന്നു?”

അയാളുടെ ശബ്ദമാണ് അവനെ ഉണർത്തിയത്.

“കുഴപ്പമില്ല”

അയാളെ നോക്കി അവൻ ചിരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു.

“വിളിച്ചപ്പോ , സത്യത്തിൽ നീ വരുമെന്ന് വിചാരിച്ചില്ല”

ഒരു കുറ്റബോധം ആ വാക്കുകളിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു.

“എല്ലാർക്കും വിഷമമുള്ള കാര്യങ്ങളല്ലേ അന്ന് നടന്നേ”

നവനീത് ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല , അയാളുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി ഇരുന്നു.

“എന്താ അങ്കിളേ , പറയാനുള്ളേ?”

അൽപനേരം കഴിഞ്ഞ് അവൻ അങ്ങനെയാണ് ചോദിച്ചത്.

ഹരിപ്രസാദ് അവന്റെ മുഖത്തേക്ക് കുറച്ച് സമയം നോക്കി.

“നീ ഇനിയെങ്കിലും എല്ലാം അറിയണം. അല്ലെങ്കീ അത് വലിയ ശരികേടാകും ,”

പറഞ്ഞ് തുടങ്ങുമ്പോഴേക്കും മായ അവിടേക്ക് വന്നു.

“കിച്ചൂ , കഴിക്ക്”

കൈയ്യിലെ ചായ കപ്പ് ടീപ്പോയിൽ വെക്കുന്നതിനിടയിൽ അവരതും പറഞ്ഞ് ഹരിയുടെ അടുത്തായി ചെന്നിരുന്നു.

ഒരു കവിൾ കുടിച്ച് കപ്പ് തിരികെ വച്ചു.

“വാ”

തനിക്ക് നേരെ നോക്കുന്ന നവിയുടെ അവസ്ഥ മനസ്സിലാക്കി അയാൾ എഴുന്നേറ്റ് പുറത്തേക്ക് നടന്നു.

മായയെ ഒന്ന് നോക്കിയ ശേഷം അവനും അയാളെ അനുഗമിച്ചു.

പുറത്തെ ്് ഗാർഡനിലേക്ക് ആയിരുന്നു അയാൾ അവനെയും കൂട്ടി നടന്നത്.
കാര്യമായ പരിചരണം കിട്ടാത്തത് കൊണ്ടാവും പൂവുകൾ എല്ലാം വാടിയും , ചെടികളെല്ലാം അലങ്കോലമായും കാണപ്പെട്ടത്.

കയറി വരുമ്പോൾ പക്ഷെ അത് എന്തുകൊണ്ടോ ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നില്ല.

ഗാർഡനിലെ അടുത്ത് അടുത്തായുള്ള ബെഞ്ചുകളിൽ ഇരിക്കുകയാണ് നവനീതും , ഹരിപ്രസാദും.

“ഇത്ര നേരായിട്ട് നീ ലച്ചൂനെ പറ്റിയൊന്നും ചോദിച്ചില്ലല്ലോ!?”

ശാന്തമാണ് എങ്കിലും ഗൗരവം നിറഞ്ഞതായിരുന്നു ആ ചോദ്യം.

അയാളുടെ ചോദ്യത്തിന് മുമ്പിൽ അവൻ ഒരു നിമിഷം പതറി.

“അല്ല അങ്കിളെ , കാര്യമൊക്കെ അറിഞ്ഞിരുന്നു. അവള് ഭർത്താവിന്റെ വീട്ടിലായിരിക്കും അല്ലേ?”

അയാൾക്ക് മുഖം കൊടുക്കാതെയാണ് അവൻ സംസാരിച്ചത്.

ഹരിപ്രസാദ് ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല.

“പുള്ളിയും അച്ഛനെ പോലെ ബിസിനസ് തന്നെയാണല്ലേ”

“അവള് കുറച്ച് കാലമായി ഇവിടെ തന്നെയുണ്ട്”

പെട്ടന്ന് അയാൾ പറഞ്ഞു.

അവൻ മനസ്സിലാകാതെ നോക്കി.

നവിയുടെ ഉള്ളിലെ സംശയങ്ങൾ അയാൾക്ക് ഊഹിക്കാമായിരുന്നു.

“അന്ന് , അവളേയും കൊണ്ട് എന്റെ ഫാമിലി ഫ്രന്റായ ഡോക്റ്റർ പ്രീതീടെ അടുത്തേക്കാണ് ഞങ്ങൾ പോയത്.

ദീർഘമായി ഒന്ന് ശ്വസിച്ച ശേഷം ഹരിപ്രസാദ് പറഞ്ഞുതുടങ്ങി.

* * * * *

അവധി ദിവസം ആയത് കൊണ്ട് അവൾ വീട്ടിൽ തന്നെ ഉണ്ടായിരുന്നു.

മുറ്റത്തേക്ക് കാർ കയറുമ്പോഴേക്കും പ്രീതി പുറത്തേക്ക് വന്നിരുന്നു.

വണ്ടി നിന്നതും ശ്രീലക്ഷ്മിയേയും താങ്ങി എടുത്ത് ഹരിപ്രസാദും മായയും , ഗോപിനാഥും അകത്തേക്ക് നടന്നു.

അവളെ കൊണ്ടുപോയ മുറിയിലേക്ക് പ്രീതി തന്റെ ബാഗുമായി കയറിച്ചെന്നു.

“ഹരിയേട്ടാ , എല്ലാരും കുറച്ച് നേരത്തേക്ക് വെളിയിൽ നിൽക്ക്”

അവൾ ശ്രീലക്ഷ്മിയെ ്് കിടത്തിയിരുന്ന ബെഡ്ഡിന് അടുത്തായി ഒരു കസേരയിൽ ഇരുന്നുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

***

കുറച്ച് സമയം കഴിഞ്ഞിട്ടും അവൾ പുറത്ത് വന്നില്ല.

എല്ലാവരുടേയും മുഖത്ത് നിറഞ്ഞിരിക്കുന്ന ടെന്ഷൻ വളരെ വ്യക്തമാണ്.

ഹാളിന്റെ ഒരു വശത്ത് ഇട്ടിരുന്ന കസേരകളിൽ ഒന്നിൽ ഇരിക്കുകയായിരുന്ന മായയുടെ പതിഞ്ഞ കരച്ചിൽ മാത്രം ഇടവിട്ട് കേട്ടുകൊണ്ടിരുന്നു.

എല്ലാം കണ്ട് കുറച്ച് മാറിയുള്ള സോഫയിൽ ഹരിപ്രസാദ് തളർന്ന് ഇരുന്നു.

“ആരെങ്കിലും വേഗം വണ്ടിയെടുക്ക്”

വല്ലാത്ത പിരിമുറുക്കം നിറഞ്ഞ കാത്തിരിപ്പിന് ഒടുവിൽ പുറത്തേക്ക് വന്ന പ്രീതി പറഞ്ഞത് കേട്ട് അവരിൽ ഭയം വർധിച്ചു.
ശ്രീലക്ഷ്മി കിടന്നിരുന്ന മുറിയിലേക്ക് മായയുടെ പിന്നാലെ ഹരിയും ഓടിച്ചെന്നു.

അവളേയും എടുത്ത് പുറത്ത് എത്തുമ്പോഴേക്കും കാറുമായി ശ്രീരാഗ് എത്തി.

അവളെ മടിയിൽ കിടത്തി ഹരിയും , മായയും , പ്രീതിയും പിറകിൽ ഇരുന്നു.

ഗോപിനാഥ് കൂടി കയറിയതോടെ ആശുപത്രി ലക്ഷ്യമാക്കി അവർ കുതിച്ചു.

പ്രീതി വർക്ക് ചെയ്തിരുന്ന ഹോസ്പിറ്റലിലേക്ക് തന്നെയാണ് അവളെ കൊണ്ടുപോയത്.

എത്തിയ ഉടൻ തന്നെ ശ്രീലക്ഷ്മിയെ ഐ സീ യൂവിലേക്ക് മാറ്റി.

പുറത്ത് വരാന്തയിൽ എല്ലാം നഷ്ടപ്പെട്ടവരെ പോലെ മായയും ഹരിപ്രസാദും ഇരുന്നു.

സമയം ഇഴഞ്ഞു നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു.

“ആഹ് , എത്തിയല്ലോ , എവിടെ തന്റെ പുന്നാരമകൻ?”

അങ്ങോട്ട് നടന്നുവരുന്ന പ്രതാപനേയും വിക്കിയേയും കണ്ട് ഗോപിനാഥ് ഇരുന്ന ഇടത്ത് നിന്ന് എഴുന്നേറ്റു.

അയാളെ ഒന്ന് നോക്കിയ ശേഷം അവർ മായയുടേയും ഹരിപ്രസാദിന്റേയും അടുത്തേക്ക് ചെന്നു.

“ഹരി , അവക്കെങ്ങനെയുണ്ട്?”

പ്രതാപ് ചോദിച്ചത് കേട്ടെങ്കിലും അയാൾ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല.

“താനൊക്കെ ഒരു അച്ഛനാണോ?. തന്റെ മോൻ കാരണമാ അവളിങ്ങനെ കെടക്കുന്നത്”

അയാളുടെ സംസാരം കേട്ട വിക്കിക്ക് ദേഷ്യം നിയന്ത്രിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.

“ദേ , കാര്യമറിയാതെ അവനെ കുറ്റപ്പെടുത്തിയാൽ കേട്ട് നിക്കില്ല”

പിന്നെയും എന്തോ പറയാൻ ആഞ്ഞ അവനെ പ്രതാപ് കൈ ഉയർത്തി തടഞ്ഞു.

” തന്നോട് എനിക്ക് വേറൊന്നും പറയാനില്ല. നാക്കിന് ്് ലൈസന്സില്ല , എന്നുവച്ച് ആളും തരവും അറിയാതെ വല്ലതും വിളിച്ച് കൂവിയാലുണ്ടല്ലോ”

ഗോപിനാഥിനോടായി അതും പറഞ്ഞ് അയാൾ വീണ്ടും ഹരിയുടെ അടുത്തേക്ക് വന്നു.

“ഹരീ , നടന്നത് എന്താണെന്ന് അറിയാതെ അവനെ കുറ്റപ്പെടുത്തരുത്”

അപ്പോഴേക്കും അനിതയും , സച്ചിയും അവിടേക്ക് എത്തി.

അവരെ നോക്കി പ്രതാപ് തുടർന്നു.

“ഇവമ്മാരും , അവനും കൂടി പല കുരുത്തക്കേടും കാണിച്ചിട്ടുണ്ട്. പക്ഷേ , ഇതുപോലൊരു ചെറ്റത്തരം അവൻ ചെയ്യില്ല , അത് എനിക്ക് ഉറപ്പാ”

തന്റെ ഭാര്യയെ നോക്കിയാണ് അയാൾ അവസാനത്തേത് പറഞ്ഞത്.

കുറച്ചധികം സമയം അവർക്കിടയിൽ മൗനം നിറഞ്ഞുനിന്നു.

ഐ സീ യൂവിന്റെ വാതിൽ തുറന്ന് പ്രീതിയും , ഒരു ജൂനിയറും പുറത്തേക്ക് വന്നു.
അവരെ കണ്ട് എല്ലാവരും അടുത്തേക്ക് ചെന്നു.

“ലച്ചൂന് എങ്ങനെയുണ്ട് പ്രീതി?”

ചോദിച്ചത് ഹരി ആയിരുന്നെങ്കിലും എല്ലാവർക്കും അത് തന്നെ ആയിരുന്നു അറിയേണ്ടത്.

അയാൾ അനുഭവിക്കുന്ന മാനസീക വിഷമം അവൾക്ക് മനസ്സിലായി.

“Hey , nothing പേടിക്കാൻ ഒന്നുമില്ല ഹരിയേട്ടാ. ദേഹത്ത് എന്തോ പഴുതാരയോ എന്തോ വീണതാ , ഭാഗ്യത്തിന് വിഷമുള്ളതൊന്നും അല്ല. അതിനെ കളയാനുള്ള തിരക്കിൽ ഡ്രെസ്സ് ഇത്തിരി കീറിയതാ”

“ആ ഷോക്കിൽ ബീ പീ വല്ലാണ്ട് കുറഞ്ഞു , അതാ ഇങ്ങോട്ട് കൊണ്ടുവന്നത്. പേടിക്കാൻ ഒന്നുമില്ല. ഡ്രിപ്പ് ഇട്ടിട്ടുണ്ട്”

“സമാധാനമായിട്ട് ഇരിക്ക് , അവള് വേഗം ഓക്കെ ആകും”

ചിരിച്ചുകൊണ്ട് എല്ലാരേയും നോക്കി പ്രീതി തിരികെ നടന്നു.

അവൾ പറഞ്ഞ വാക്കുകളിൽ വിളറി നിൽക്കുകയാണ് എല്ലാവരും.

വിക്കിയുടേയും പ്രതാപിന്റേയും , സച്ചിയുടേയും മുഖങ്ങളിൽ ഒഴികെ മറ്റെല്ലാവരിലും നിറഞ്ഞുനിന്നത് കുറ്റബോധം മാത്രം ആയിരുന്നു. തിരുത്താൻ ആകാത്ത ഒരു തെറ്റ് ചെയ്തതിലുള്ള കുറ്റബോധം.

എന്ത് പറയണമെന്ന് അറിയാതെ അവർ നിന്നുപോയി.

“കിച്ചു എവിടെടാ!”

വെപ്രാളത്തോടെ ഹരി വിക്കിയേ നോക്കി.

“അവനെ നോക്കണ്ട , കാര്യമറിയാണ്ട് അവനെ എങ്ങോട്ടാ പറഞ്ഞയച്ചേന്ന് ഞങ്ങക്ക് അറീല”

പ്രതാപിനെ നോക്കിയാണ് സച്ചി പറഞ്ഞത്.

അത് കേട്ട് ഒരു ഞെട്ടലോടെ ഹരിപ്രസാദ് അയാളെ നോക്കി.

“അവൻ ഒന്നും ചെയ്യില്ലെന്ന് എനിക്ക് അറിയാമായിരുന്നു”

എല്ലാവരുടേയും നോട്ടം തനിക്ക് നേരെയാണെന്ന് മനസ്സിലാക്കി പ്രതാപ് പറഞ്ഞുതുടങ്ങി.

“പക്ഷേ , കാര്യം അറിയാണ്ട് തല്ലാനും കൊല്ലാനും എറങ്ങുന്നവരുടെ മുന്നിലേക്ക് അവനെ വിടാൻ പറ്റില്ലല്ലോ?”

ഒന്നും പറയാൻ കഴിയാതെ ഹരി തലകുനിച്ച് നിന്നു.

“വല്ലാതെ വിഷമിച്ചിരുന്നു അവൻ. ഇവിടെ തന്നെ നിന്നാ അത് കൂടുകയേ ഉള്ളൂ. അതുകൊണ്ടാ ഞാൻ”

വിക്കിയും , സച്ചിയും പരസ്പരം നോക്കി.

അപ്പോഴേക്കും വിവരങ്ങൾ അറിഞ്ഞ ശ്രീഹരിയും ബാക്കിയുള്ളവരും അവിടേക്ക് എത്തി.

“നിന്നെ വിഷമിപ്പിക്കാൻ പറഞ്ഞതല്ല. വിട്ടുകള”

ഹരിയുടെ തോളിൽ തട്ടി പ്രതാപൻ ആശ്വസിപ്പിച്ചു.

“ഡാ , എന്താടാ നടക്കുന്നേ?”

സംഭവം ഒന്നും മനസ്സിലാകാതെ ശ്രീ വിക്കിയെ തോണ്ടി.

“ആ , നീ മാമന്റെ വീട്ടിലായിരുന്നില്ലേ”

അവന്റെ തോളിലൂടെ കൈയ്യിട്ട് കുറച്ച് ദൂരം സച്ചി വരാന്തയിലൂടെ നടന്നു.
എല്ലാം അറിഞ്ഞ് അവനും വല്ലാതെ വിഷമം തോന്നി.

“അല്ല പ്രതാപാ , കിച്ചു എങ്ങോട്ടാ പോയേ?”

അയാളുടെ അടുത്തേക്ക് വന്ന രവീന്ദ്രൻ ചോദിച്ചു.

“ചെന്നൈയിലേക്ക് , അവന്റെ ചിറ്റപ്പൻ അവിടെയല്ലേ”

അപ്പോഴും ഏങ്ങലടക്കാൻ പാട് പെടുകയായിരുന്നു അനിത.

ഒരു നിമിഷത്തേക്ക് എങ്കിലും തന്റെ മകനെ വെറുത്തുപോയതിലുള്ള വേതന അവരുടെ കണ്ണുകളിൽ നിന്ന് പുറത്തേക്ക് ഒഴുകിക്കൊണ്ടിരുന്നു.

“നിങ്ങളിങ്ങനെ ഇരിക്കാതെ കിച്ചൂനെ വിളിക്ക്. അടുത്ത സ്റ്റേഷനിൽ ഇറങ്ങി വേഗം വരാൻ പറ”

“വിളിച്ചുനോക്കി , കാൾ പോവുന്നുണ്ട്. എടുക്കുന്നില്ല”

സുനിത പറഞ്ഞത് കേട്ട് വിക്കി നിരാശയോടെ പറഞ്ഞു.

“വേണ്ട. തൽക്കാലം അവനെ വിളിക്കണ്ട”

സഹദേവൻ പറഞ്ഞു.

“അതാ നല്ലത്. ആകെ വിഷമിച്ച് പോയതല്ലേ , അവന്റെ മനസ്സൊന്ന് തണുക്കട്ടേ. എന്നിട്ട് നോക്കാം”

രവീന്ദ്രൻ പറഞ്ഞത് ശരിയാണ് എന്ന് എല്ലാവർക്കും തോന്നി.

കുറച്ചുകൂടി സമയം എടുത്താണ് ശ്രീലക്ഷ്മിയെ റൂമിലേക്ക് മാറ്റിയത്.

കൈയ്യിൽ ഡ്രിപ്പ് ഇട്ട് അവൾ അങ്ങനെ കിടന്നു.

ക്ഷീണിച്ച അവളുടെ മുഖം ്് എല്ലാവരും വേദനയോടെ കണ്ടുനിന്നു.

സങ്കടം സഹിക്കാൻ ആകാതെ കരഞ്ഞുപോയിരുന്നു മായയും , അനിതയും.

എല്ലാവരും ചേർന്ന് അവരെ ആശ്വസിപ്പിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.

കണ്ണുകൾ തുറന്നിരുന്നു , എങ്കിലും അവൾ ഒരു മയക്കത്തിൽ എന്നപോലെ കിടന്നു.

ഇടക്ക് എപ്പോഴോ എല്ലാരേയും നോക്കിയ അവളുടെ കണ്ണുകൾ വേറെ ആരെയോ തിരഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു.

നിരാശയോടെ പൂട്ടിയ ആ കണ്ണുകളിലെ നോവ് ആരും കണ്ടില്ല , എങ്കിലും അവൾ പോലും അറിയാതെ അവളിൽ ഉണ്ടാവുന്ന മാറ്റങ്ങൾ മറ്റ് രണ്ട് കണ്ണുകൾ ഒപ്പിയെടുത്തിരുന്നു.

പ്രത്യേകിച്ച് കുഴപ്പമൊന്നുമില്ലെങ്കിലും പ്രീതിയുടെ നിർബന്ധം കാരണം മൂന്ന് ദിവസം കൂടി അവളെ അവിടെ അഡ്മിറ്റ് ചെയ്തു.

അത്രയും ദിവസം ക്ളാസിൽ പോലും പോകാതെ ചിന്നുവും , മാളുവും അവൾക്ക് കൂട്ട് നിന്നു.

ബാക്കി എല്ലാവരും വന്നുപോയിക്കൊണ്ടിരുന്നെങ്കിലും ഡിസ്ചാർജ് ആയി ശ്രീലക്ഷ്മി വീട്ടിൽ എത്തുന്നത് വരെ അവളുടെ ഇടവും വലവും എന്ത് ആവശ്യത്തിനും അവർ ഉണ്ടായിരുന്നു.

പക്ഷേ , വീട്ടിൽ എത്തിയെങ്കിലും ആ പഴയ പ്രസരിപ്പും ഉത്സാഹവും ഒന്നും അവളിൽ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.

“കോളേജിൽ പോകാൻ പോലും താൽപര്യം ഇല്ലാണ്ടായി”
പിന്നെ എല്ലാവരുടേയും നിർബന്ധം കൊണ്ടാണ് അവൾ കുറച്ചെങ്കിലും ആ പഴയ ജീവിതത്തിലേക്ക് മടങ്ങിവന്നത്.

ആ സമയത്താണ് ശ്രീരാഗിന്റെ ഒരു ആലോചന ഗോപിനാഥ് കൊണ്ടുവരുന്നത്.

“അറിയാവുന്ന പയ്യനും , കുടുംബക്കാരുമായതുകൊണ്ട് ഞങ്ങൾ അത് നടത്താൻ തീരുമാനിച്ചു”.

പക്ഷേ , അവളുടെ ജീവിതം തന്നെയാണ് ഞങ്ങൾ ഇല്ലാതാക്കാൻ പോകുന്നത് എന്ന് അപ്പോഴും മനസ്സിലാക്കിയിരുന്നില്ല.

ആദ്യത്തെ കുറച്ച് നാൾ കുഴപ്പമൊന്നും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.

അവരുടെ പെരുമാറ്റത്തിൽ പിന്നീട് വന്ന മാറ്റം ഞങ്ങൾ ഒട്ടും പ്രതീക്ഷിക്കാത്തത് ആയിരുന്നു.

എന്റെ സ്വത്തുക്കൾ മാത്രമായിരുന്നു അവരുടെ ലക്ഷ്യം.

“ആദ്യമൊന്നും എനിക്കത് മനസ്സിലായില്ല. അവളെ കല്യാണം കഴിച്ച് സ്വത്തെല്ലാം കൈയ്യില് വന്നിട്ട് ഉപേക്ഷിക്കാനായിരുന്നു അവരുടെ പ്ളാൻ.”

“അതിൽ കുറച്ചെങ്കിലും അവര് വിജയിച്ചു. ലച്ചൂനെ മുന്നിൽ നിർത്തി വിലപേശാൻ തുടങ്ങിയപ്പോ , ബന്ധം അവസാനിപ്പിക്കാൻ തന്നെ തീരുമാനിച്ചു.”

“പക്ഷേ , കോടതിയിലും തോറ്റത് ഞങ്ങളാ. ഒരു ഡോക്റ്ററിന്റെ സഹായത്തോടെ അവള് മനോരോഗിയാണെന്ന് അവർ വാദിച്ചു.”

“്് ഡിവോസ് നടന്നു , എന്നിട്ടും അവർക്ക് ശിക്ഷ വാങ്ങിക്കൊടുക്കാൻ എന്നേക്കൊണ്ട് പറ്റീല.”

“മനോരോഗിയായ ഒരാളുടെ ഒപ്പം ജീവിക്കാൻ കോടതി നിർബന്ധിക്കില്ലല്ലോ , അതുകൊണ്ട് അവര് ഈസിയായി കേസിൽ നിന്ന് രക്ഷപ്പെട്ടു.”

“എന്നോട് നാട്ടുകാർക്ക് വലിയ സ്നേഹമാണല്ലോ , അതോണ്ട് മോളുടെ ഡിവോസും വലിയ ചർച്ചയായി. കേട്ടവരൊക്കെ അവരവരുടെ ഇഷ്ടത്തിന് പല കഥകളും പറഞ്ഞുണ്ടാക്കി.”

“നഷ്ടം ഞങ്ങക്ക് മാത്രല്ലേ?. കൂട്ടത്തിൽ എന്റെ മോക്ക് ഒരു പേരും കിട്ടി , ഭ്രാന്തി”.

പറഞ്ഞ് നിർത്തുമ്പോൾ അയാളുടെ ശബ്ദം ഇടറിയിരുന്നു.

ഒന്നും പറയാതെ നവനീത് ഇരുന്നു.

“അതിന് ശേഷം അവള് സംസാരിക്കുന്നത് തന്നെ വല്ലാതെ കുറഞ്ഞു.”

“എന്റെ മോളൊന്ന് മനസ്സ് തുറന്ന് ചിരിച്ചിട്ടില്ലടാ പിന്നെ”

കരഞ്ഞുപോയിരുന്നു ഹരിപ്രസാദ്.

നവനീത് അയാളെ ചേർത്ത് പിടിച്ചു.

ആ അവസ്ഥയിൽ അത് ഒരു താങ്ങ് തന്നെ ആയിരുന്നു.

“ഞങ്ങളുടെ കല്യാണം കഴിഞ്ഞ് കുറേ കാലം കാത്തിരുന്നിട്ടാ ലച്ചൂനെ ഞങ്ങക്ക് കിട്ടിയത്”.

” അന്ന് നിങ്ങളെ അങ്ങനെ കണ്ടപ്പോ ചങ്ക് തകർന്നുപോയി. അതാ അങ്ങനെയൊക്കെ , നീ ക്ഷമിക്കണം”

അവന് നേരെ കൈ കൂപ്പിക്കൊണ്ട് അയാൾ പറഞ്ഞു.
“അയ്യോ അങ്കിളിതെന്താ കാണിക്കണേ , അതൊന്നും സാരില്ല. മോക്ക് ഒരു പ്രശ്നം വരുമ്പോ ആരും ഇങ്ങനെയൊക്കെ ചെയ്തൂന്ന് വരും. എനിക്ക് ആരോടും ദേഷ്യമില്ല”

ഹരിയുടെ കൈകൾ അവൻ പിടിച്ചുമാറ്റി.

“ഇനിയുമിങ്ങനെ പ്രതാപനേയും , അനിതയേയും വെഷമിപ്പിക്കണോ?”

“മക്കള് പെണങ്ങിയാലുള്ള വേതന ഞങ്ങക്ക് നന്നായി അറിയാം. ഒരു തെറ്റും ചെയ്യാത്ത നിന്റെ അച്ഛനേയും , അമ്മയേയും ഇനിയും വിഷമിപ്പിക്കരുത്”

അവൻ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല.

“ഞങ്ങള് കാരണം ഒരു തെറ്റും ചെയ്യാത്ത അവരിങ്ങനെ ്് വേദനിക്കുന്നത് സഹിച്ചില്ല. അതാ കുറച്ച് വൈകിയാണെങ്കിലും എല്ലാം നിന്നോട് പറയാൻ തീരുമാനിച്ചേ”

ശബ്ദം കേട്ടപ്പോഴാണ് പുറകിൽ നിന്നിരുന്ന മായയെ അവൻ കണ്ടത്.

കുറച്ച് നേരം ആരും ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല.

“എന്നിട്ട് , ശ്രീക്കുട്ടി എവിടെപ്പോയതാ?”

അൽപം കഴിഞ്ഞ് അവൻ ചോദിച്ചു.

“മാളൂന്റെ വീട്ടിലേക്ക് പോയതാ. ഇപ്പം മിക്ക സമയത്തും അവിടെയാ”

മായ ചിരിച്ചു.

“എന്നാ , ഞാൻ പോട്ടേ?”

“ഉച്ചയായില്ലേ , ഊണ് കഴിച്ചിട്ട് പോയാപ്പോരേ?”

“വേണ്ട ആന്റി , അവിടെ അമ്മ കാത്തിരിക്കും”

ഒരു ചിരിയോടെ അവരെയും നോക്കി നവനീത് പുറത്തേക്ക് നടന്നു.

തന്റെ സംശയങ്ങൾക്കുള്ള ഉത്തരം കണ്ടെത്തി തുടങ്ങിയതിലുള്ള ആശ്വാസം അവന്റെ മുഖത്ത് ഉണ്ടായിരുന്നു.

കുറച്ചുകൂടി മുന്നോട്ട് പോയ ശേഷം ഒരു വളവും കടന്ന് അവൻ മുമ്പിലേക്ക് നടന്നുപോയി.

ഏതാനും നിമിഷങ്ങൾ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ അവൻ കടന്നുപോയ വഴിയുടെ ഒരു വശത്തായുള്ള ഇടവഴിയിലൂടെ റോഡിലേക്ക് ഇറങ്ങി ശ്രീലക്ഷ്മി അവളുടെ വീട്ടിലേക്കും നടന്നു.

സമയത്തിന്റെ മായാജാലം , അടുത്ത് ഉണ്ടായിരുന്നിട്ടും പരസ്പരം കാണാതെ അവർ രണ്ട് വഴിക്ക് നടന്നുപോയി.

*****

ഭക്ഷണം കഴിഞ്ഞുള്ള സമയത്ത് ടീവി കാണുകയായിരുന്നു അനിത. പുറത്ത് വരാന്തയിൽ തന്റെ ഫോണും നോക്കി പ്രതാപും ഇരിപ്പുണ്ട്.

സോഫയിൽ ഇരുന്നിരുന്ന അനിതയുടെ അടുത്ത് നവനീത് വന്നിരുന്നു.

അവൻ അമ്മയുടെ മടിയിലേക്ക് തല വച്ച് കിടന്നു.

ആദ്യം അമ്പരന്നു പോയിരുന്നു അവർ.

പുറത്ത് പോയി വന്നത് മുതലുള്ള അവന്റെ മാറ്റം ആ അമ്മ ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നു.

പതിയെ നവിയുടെ തലയിലൂടെ അവർ വിരലോടിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.

അമ്മയുടെ മടിയിൽ കിടക്കുമ്പോൾ തന്റെ വിഷമങ്ങൾ എല്ലാം ഇല്ലാതാകുന്നത് അവൻ അറിഞ്ഞു.
അവന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കിയ അനിത അവിടെ കണ്ടത് തന്റെ പഴയ കിച്ചുവിനെ തന്നെയായിരുന്നു.

അവരുടെ കണ്ണുകൾ ചെറുതായി നിറഞ്ഞു.

“എന്താ അമ്മേ”

നവി അവരുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി.

“ഏയ് , ഒന്നുമില്ല”

“പോട്ടെ എന്റെ അമ്മേ. ഇനി അതൊന്നും ഓർത്ത് വെഷമിക്കണ്ടാ”

അവരുടെ കണ്ണുകൾ തുടച്ചുകൊണ്ട് അവൻ പറഞ്ഞത് കേട്ട് പ്രതാപനും അനിതയും ചിരിച്ചു.

എന്തൊക്കെയോ പറഞ്ഞ് അവർ കളിയും ചിരിയുമായി അവിടെ ഇരുന്നു.

പെട്ടന്ന് ഒരു ദിവസം ഇല്ലാതായ ്് ്് സന്തോഷങ്ങൾ ആ വീട്ടിലേക്ക് വീണ്ടും എത്തുകയായിരുന്നു.

= = = = =

“ഡാ , എന്താ സങ്ങതി?”

വീട്ടിൽ ഇരിക്കുമ്പോൾ സച്ചി വിളിച്ചിരുന്നു.

ഭീമന്റെ അടുത്തേക്ക് വരാം എന്ന് പറഞ്ഞപ്പോൾ വിക്കിയുടെ വീട്ടിലേക്ക് വരാനാണ് പറഞ്ഞത്.

അച്ഛനോട് പറഞ്ഞ് വീട്ടിൽനിന്ന് ഇറങ്ങുമ്പോൾ പുള്ളിയുടെ മുഖത്തും സാധാരണ കാണാത്ത ഒരു ചിരി ഉണ്ടായിരുന്നു.

എല്ലാം കൂടെ ഒരു വശപ്പിശക് തോന്നിയപ്പോൾ ഞാൻ ശ്രീയെ വിളിച്ചു.

“അതൊക്കെ സർപ്രൈസാണ് മോനേ”

എന്നാണ് ആശാൻ പറഞ്ഞത്.

നാട്ടിൽ വന്നിട്ട് വിക്കിയെ മാത്രമാണ് കണ്ടുകിട്ടാഞ്ഞത്.

പഴയ സ്ഥലത്ത് തന്നെ കൂടാം എന്നായിരുന്നു കരുതിയത്. പിന്നെ അവരാണ് പറഞ്ഞത് വിക്കിയുടെ അടുത്ത് ആവാം എന്ന്.

ഇതിനിടയിൽ പറയാൻ വിട്ടുപോയ ചില കാര്യങ്ങൾ ഉണ്ട്.

വേറെ ഒന്നുമല്ല , ഞങ്ങൾ ്് നാലിനേയും പറ്റിയാണ്.

കടന്നുപോയ വർഷങ്ങൾ ഞങ്ങളെ പല വഴികളിലേക്കും തിരിച്ചിരുന്നു. എന്റെ കാര്യം അറിയാല്ലോ?

വിക്കി അവന് ഇഷ്ടമുള്ള കാര്യം തന്നെ തൊഴിലാക്കി. ആള് ഇപ്പൊ ഒരു കരാട്ടെ മാസ്റ്റർ ആണ്.

ശ്രീ ഒരു സൂപ്പർമാർക്കറ്റിന്റെ മാനേജർ ആണ്.

സച്ചി ഒരു സ്കൂൾ മാഷ് ആകാനുള്ള ശ്രമങ്ങളിലുമാണ്.

നടന്ന് നടന്ന് ഒടുവിൽ അവന്റെ വീട്ടിൽ എത്താറായി.

മുറ്റത്ത് ഒരു പന്തൽ ഇട്ടിട്ടുണ്ട്!. അധികം ഒന്നും ഇല്ലെങ്കിലും കുറച്ച് നാട്ടുകാർ അങ്ങിങ്ങായി ഇട്ടിരിക്കുന്ന കസേരകളിൽ ഇരുന്ന് വർത്തമാനം പറയുന്ന തിരക്കിൽ ആണ്.

കയറിച്ചെന്നപ്പോൾ ആദ്യം കണ്ട സാധനം കണ്ട് ഞാൻ ശരിക്കും ഞെട്ടി.

ഒരു ഫോട്ടോ ആയിരുന്നു സംഭവം.
ഒരു കല്യാണ ഫോട്ടോ.

അതിൽ ആദ്യത്തേത് വിക്കിയുടെ ഫോട്ടോ ആയിരുന്നു. രണ്ടാമത്തെ ആളെ കണ്ടപ്പോഴാണ് ശരിക്കും കിളിപാറിയത്.

വെള്ള മുണ്ടും , ക്രീം കളർ ഷർട്ടും ഇട്ട് നിൽക്കുന്ന അവന്റെ അടുത്ത് ചുവന്ന പട്ടുസാരിയുമിട്ട് നിൽക്കുകയാണ് സ്നേഹ!!.

ആകെ അന്തംവിട്ട് നിൽക്കുന്ന അവനെ സച്ചിയാണ് പുറകിൽ നിന്ന് തട്ടിവിളിച്ചത്.

“എന്താ മോനേ , ്് ഇതൊട്ടും പ്രതീക്ഷിച്ചില്ലല്ലേ?”

അവൻ ചിരി നിർത്താൻ പാട് പെടുകയാണ്.

“എന്നാലും ഇത് എങ്ങനെയാടേയ്”

അടുത്ത് വന്ന ശ്രീയോടായി നവി ചോദിച്ചു.

“അതൊക്കെ വല്യ കഥയാ , നീ ആദ്യം അകത്ത് കേറീട്ട് വാ”

്് അതും പറഞ്ഞ് അവൻ ആളുകളെ ഡീൽ ചെയ്യാൻ പോയി.

സഹദേവൻ അങ്കിളും , ലത ആന്റിയും എല്ലാം നല്ല തിരക്കിൽ ആണ്.

അച്ഛനും അമ്മയും ഒഴികെ മിക്കവാറും ബാക്കി എല്ലാവരും വന്നിട്ടുണ്ട്.

കുറച്ച് കാലമായി കാണാത്തത് കൊണ്ട് നാട്ടുകാർ സാമാന്യം മോശമല്ലാത്ത രീതിയിൽ ചോദ്യം ചെയ്യുന്നുണ്ട്.

അവരുടെ ഇടയിൽനിന്ന് ഒരുവിധം ഊരി കുറച്ച് കഴിഞ്ഞപ്പോഴാണ് സത്യത്തിൽ ശരിക്കുള്ള പണി വരുന്നത്.

“ഓഹ് , ജീവിച്ചിരിപ്പുണ്ടോ?”

അങ്ങനെ ഒരു ചോദ്യമാണ് എന്നെ തിരിഞ്ഞ് നോക്കിച്ചത്.

പുറകിൽ ചിന്നു നിൽപ്പുണ്ടായിരുന്നു.

അവളെ കണ്ട് ഒന്ന് ചിരിച്ചു. പക്ഷേ ആളുടെ മുഖത്തെ കലിപ്പിന്റെ കട്ടി കണ്ടത് കൊണ്ട് അത് അത്രക്ക് അങ്ങോട്ട് ഏറ്റില്ല.

“എന്താ ഒന്നും മിണ്ടാത്തത്?. നാടുവിട്ട് പോയ ആള് ഇപ്പെന്തിനാ മടങ്ങിവന്നത്”

ഗൗരവത്തിന് ഒട്ടും കുറവില്ല.

ഞാൻ വെറുതെ നോക്കിയതേ ഉള്ളൂ. അല്ലാതെ എന്ത് ചെയ്യാനാ.

“എന്നാലും എന്ത് മനുഷ്യനാടോ , ഇത്രേം നാളായി വിളിച്ചില്ല. എന്റെ കല്യാണത്തിന് പോലും കിച്ചുവേട്ടൻ വന്നില്ലല്ലോ , ദുഷ്ടൻ.”

അവളുടെ സംസാരം കേട്ട് ചിരിച്ചുപോയി.

“ചിരിക്കുവൊന്നും വേണ്ട. കിച്ചുവേട്ടൻ നമ്മളെയൊക്കെ മറന്നില്ലേ?”

സംഭവം കയ്യിൽനിന്ന് പോകുന്ന ലക്ഷണമാണ്.

“നിന്റെ കണവൻ എന്ത് പറയുന്നു?”

സീൻ സെന്റി ആവുമെന്ന് തോന്നിയപ്പോൾ വിഷയം മാറ്റാനാണ് അങ്ങനെ ചോദിച്ചത്. പക്ഷേ , അതിനും അവളുടെ കല്യാണവുമായി ബന്ധം ഉണ്ടല്ലോ എന്ന് ചോദിച്ച് കഴിഞ്ഞപ്പോഴാണ് ഓർത്തത്.
പിന്നെ മടിച്ച് നിന്നില്ല. ഈ ഒരു സാഹചര്യം ആരുടെയൊക്കെയോ കാരണവന്മാർ ചെയ്ത പുണ്യം കൊണ്ട് നേരത്തേ പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്നു.

അത് നേരിടാനായി പോക്കറ്റിലേക്ക് കൈ ഇട്ടു.

അപ്പോഴേക്കും അവന്റെ വയറിനിട്ട് ആദ്യ ഇടി കിട്ടിയിരുന്നു.

രണ്ടാമത്തേത് കൊടുക്കാൻ തുടങ്ങുന്നതിന് മുമ്പ് നവി പോക്കറ്റിലിട്ട കൈ മുന്നിലേക്ക് കൊണ്ടുവന്നു.

കൈ ഉയർത്തിയതും കൺമുമ്പിൽ പുല്ല് മിഠാഇ കണ്ട് ചിന്നു സ്വിച്ച് ഇട്ടപോലെ കൈ താഴ്ത്തി.

“ഉം , തൽക്കാലം ക്ഷമിക്കാം. ഇനി ഇതുപോലെ വല്ലോം കാണിച്ചാ ഇതിലൊന്നും നിൽക്കൂല്ലാ”

കുറച്ച് സമയം കഴിഞ്ഞ് ആള് കൂളായി.

“ഇങ്ങ് താ. ദുഷ്ടനാണെങ്കിലും സ്നേഹമുണ്ട്”

അതും പറഞ്ഞ് പാക്കറ്റ് കൈയ്യിൽ നിന്ന് തട്ടിപ്പറിച്ച് അധികം ആളുകൾ ഇല്ലാത്ത ഭാഗത്തേക്ക് അവള് പോകുന്നത് കണ്ട് ഞാൻ ചിരിച്ചു.

“എന്താ കിച്ചുവേട്ടാ ഒറ്റക്ക് നിന്ന് ചിരിക്കുന്നേ , വട്ടായാ?”

“വട്ട് നിന്റെ,. അല്ല ഇതാര് കണ്ണപ്പേട്ടനാ!?”

“ദേ , കിച്ചുവേട്ടാ , അങ്ങനെ വിളിക്കുന്നത് എനിക്ക് ഇഷ്ടമല്ലാന്നറിയാല്ലോ”

“ഹാ , റെയ്സാവല്ലെടോ ചങ്ങായി. ഞാൻ വെറ്തെ വിളിച്ചതല്ലേ”

ഞാൻ ചിരിച്ചു.

“അല്ല , നിങ്ങക്ക് നമ്മളെ ഒന്നും മൈന്റില്ലല്ലോ?”

“അത് എന്താടാ അങ്ങനെ ചോദിച്ചേ?”

“ഞാൻ ഇന്നലെ ബൈക്കില് വരുമ്പോ കൈ കാണിച്ചിട്ട് നിങ്ങള് വെറുതെ അങ്ങ് പോയത് കണ്ട് ചോദിച്ചതാ”

“ആ കാവിന്റെ അടുത്ത് വെച്ചാണോ?. ഡാ , അത് നീയായിരുന്നോ. ്് ഹെൽമെറ്റും കോപ്പുമൊക്കെ ഉള്ളോണ്ട് ആരാന്ന് കണ്ടില്ലെടാ”

“ഓഹ് അങ്ങനെ. അല്ല പണിയൊക്കെ എങ്ങനെ?”

“മോശമില്ലെടാ. മൂങ്ങ ഇപ്പം എവിടെയാ”

“അവൻ കൊല്ലത്താ. ഏതോ കോഴ്സും കിട്ടി പോയതാ”

“അല്ല നീയിപ്പോ”

“ഒരു കംപ്യൂട്ടർ കഫെയിലാ”

ഞങ്ങൾ അങ്ങനെ സംസാരിച്ചുകൊണ്ട് നിൽക്കുന്ന സമയത്താണ് അച്ഛനും അമ്മയും അകത്തേക്ക് പോവുന്നത് കണ്ടത്.

അപ്പോ എല്ലാരും ഒത്തുള്ള പണി ആണല്ലേ എനിക്ക് നേരത്തെ കിട്ടിയത്!.

കുറച്ച് നേരം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ വിക്കിയും സ്നേഹയും പുറത്ത് സ്റ്റേജിൽ വന്ന് ഇരുന്നു.

അന്ന് ഒരു മിന്നായം പോലെ കണ്ടതാണ് അത് കഴിഞ്ഞ് ഈ വേഷത്തിൽ ഇവിടെയാണ്.

അവര് വന്നതും പരിപാടികൾ തുടങ്ങി.
പിന്നെ കുറേ നേരം ഫോട്ടോ എടുപ്പും കാര്യങ്ങളുമായി ആകെ ബഹളമായിരുന്നു.

ആ സമയത്താണ് നവി ശ്രീലക്ഷ്മിയെ കാണുന്നത്.

എല്ലാവരും ചുറ്റും ്് മുഴങ്ങിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന സംഗീതത്തിലും , ്് തമാശകളിലും മുഴുകി ഇരിക്കുകയാണ്.

പക്ഷേ അവൾ മാത്രം അതിൽനിന്ന് എല്ലാം അകലം പാലിച്ച് അധികം ആരും ഇല്ലാത്ത ഒരിടത്ത് ഇരുന്നു.

നവി ശ്രദ്ധിക്കുകയായിരുന്നു , കഴിഞ്ഞുപോയ കാലങ്ങൾ അവളിൽ വരുത്തിയ മാറ്റങ്ങൾ.

കുസൃതിയും , കുട്ടിത്തവും നിറഞ്ഞ ആ മുഖം വല്ലാതെ മാറിയിരിക്കുന്നു.

ഇപ്പോൾ വല്ലാത്ത ഒരു ശൂന്യത മാത്രമാണ് അവിടെ ഉള്ളത്.

സൂക്ഷിച്ച് നോക്കിയാൽ കണ്ണുകൾക്ക് താഴെ കറുത്ത പാടുകൾ കാണാം.

റോസ് നിറത്തിലുള്ള സാധാരണ ചുരിദാറാണ് അവളുടെ വേഷം.

മാളുവിനേയും , ചിന്നുവിനേയും വച്ച് നോക്കുമ്പോൾ കാര്യമായ ഒരുക്കങ്ങൾ ഒന്നും അവളിൽ കണ്ടില്ല.

താൻ അറിയുന്ന ശ്രീക്കുട്ടിയല്ല തന്റെ മുന്നിൽ ഉള്ളത് എന്ന് അവന് തോന്നി.

ആരോ തന്നെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നുണ്ട് എന്ന് തോന്നിയപ്പോൾ ശ്രീലക്ഷ്മി മുഖമുയർത്തി ചുറ്റും നോക്കി.

കുറച്ച് മാറി തന്നെയും നോക്കി നിൽക്കുന്ന നവനീതിനെ അപ്പോഴാണ് അവൾ കണ്ടത്.

നോട്ടം പരസ്പരം കൂട്ടിമുട്ടിയപ്പോൾ രണ്ടുപേരിലും ചെറിയ ഒരു ഞെട്ടൽ ഉണ്ടായി.

എന്തോ പറയാൻ അവളുടെ അടുത്തേക്ക് നടന്ന നവിയേ അതുവഴി വന്ന സച്ചി വിളിച്ചു

“ആ , നീ ഇവിടെ ഉണ്ടാരുന്നോ? , ഇങ്ങോട്ട് വന്നേ , നിന്നെ സജിയേട്ടൻ തെരക്കുന്നു”

അതും പറഞ്ഞ് അവന്റെ കൈയ്യും പിടിച്ചുവലിച്ച് അവൻ വേറെ ഒരു ഭാഗത്തേക്ക് കൊണ്ടുപോയി.

നവി തിരിഞ്ഞ് നോക്കിയെങ്കിലും അപ്പോഴേക്കും ശ്രീലക്ഷ്മി അവിടെ നിന്ന് പോയിരുന്നു.

ഭക്ഷണം കഴിഞ്ഞ് ഒരിടത്ത് ഇരുന്ന് സംസാരിക്കുകയായിരുന്നു അവർ.

“എന്നാലും മോനേ , നീ ഫാഗ്യവാനാടാ”

വിക്കിയേ നോക്കി ശ്രീ ചിരിച്ചു.

“അതെന്താ?”സച്ചി ചോദിച്ചു.

“അല്ലടാ , ഇഷ്ടമുള്ള ജോലി , ഇപ്പ ദേ ഇഷ്ടപ്പെട്ട പെണ്ണിനേയും കെട്ടി. അപ്പോ ഇവൻ ഫാഗ്യവാനല്ലേഡേയ്”

അവൻ എന്നെ നോക്കി.

“എന്താ മോനേ , ശ്രീക്കുട്ടാ , അതിലൊരു തേപ്പിന്റെ മണമടിക്കുന്നപോലെ ഉണ്ടല്ലോ?”

വിക്കി ചിരിച്ചു.

“ഒന്ന് പോടോ. ഞാൻ വെറുതെ പറഞ്ഞതാ”
“അല്ലടാ , സ്നേഹേടെ കാര്യത്തിൽ എന്താ സംഭവിച്ചേ?”

നവി വിക്കിയോടായി ചോദിച്ചു.

“ആഹ് , അത് വല്യ കഥയല്ലേ”

ശ്രീ അവനെ നോക്കി ഒരു പ്രത്യേക ഈണത്തിൽ പറഞ്ഞു.

അത് കേട്ട് അവൻ മനസ്സിലാകാതെ നോക്കി.

“സങ്ങതി , ഇവൻ പൊറകെ നടക്കുന്ന സമയത്ത് തന്നെ അവക്കും ചെറിയൊരു ആട്ടം തോന്നി തുടങ്ങിയിരുന്നു. അത് മനസ്സിലാക്കിയ യവൻ നല്ല വൃത്തിയായിട്ട് അവളെ വളച്ചെടുത്തു”

പറയുന്നതിന്റെ കൂടെ സച്ചി ചിരിച്ചു.

“ഇവൻ ആ ബുള്ളറ്റെടുത്ത സമയമായിരുന്നു അത്. അവക്ക് വീട്ടിൽ ആലോചനകൾ ്് വന്നതറിഞ ഇവൻ ഒരു ദിവസം ദേ സച്ചിയേയും കൂട്ടി അവള്ടെ അച്ഛനോട് കാര്യം പറഞ്ഞു”

“എന്നിട്ടോ?”

നവി ആകാംഷയോടെ ചോദിച്ചു.

“എന്നിട്ടെന്താ , അവക്ക് നേരത്തെ സമ്മതമായിരുന്നല്ലോ”

ശ്രീ പറഞ്ഞപ്പോൾ വിക്കി ചമ്മിയത് പോലെ ഇരുന്നു.

“ഒരേ നാട്ടുകാർ , പിന്നെ ഇവൻ പുറമെ ഡീസന്റ് കൂടി ആയതുകൊണ്ട് അവര് കല്യാണം നടത്തിക്കൊടുത്തു.

“ഡേയ് , അതിന്റെ എടേല് ഊതാതേ”

വിക്കി സച്ചിയോടായി പറഞ്ഞു.

അത് കേട്ട് അവരെല്ലാം ചിരിച്ചുപോയി.

“അല്ല , കല്യാണം കഴിഞ്ഞിട്ടിപ്പോ ഒരു മാസം ആവാറായില്ലേ , പിന്നെന്താ ഇപ്പോ ഒരു റിസപ്ഷൻ?”

“അത് അവള്ടെ അച്ഛന്റെ ഒരു സുഹൃത്ത് ഒരു ജ്യോത്സ്യനുണ്ട് പുള്ളീടെ പണിയാ”

വിക്കി പറഞ്ഞത് കേട്ട് നവി സംശയത്തോടെ അവനെ നോക്കി.

“ജാതകം നോക്കിയപ്പോ കല്യാണം ചടങ്ങായി മാത്രം നടത്താനാ പറഞ്ഞേ. റിസപ്ഷൻ ഒരു രണ്ടാഴ്ച കഴിഞ്ഞ് മതീന്നും മൂപ്പര് തന്നെയാ പറഞ്ഞേ”

വിക്കി അതും പറഞ്ഞ് കസേരയിൽ പുറകിലേക്ക് ചാരി ഇരുന്നു.

“ആ , അത് ഏതായാലും നന്നായി. ഇവനും പങ്കെടുക്കാൻ പറ്റീല്ലേ”

സച്ചി നവിയെ നോക്കി പറഞ്ഞു.

“ശരിയാ. ചിന്നൂന്റെ കല്യാണമടക്കം എന്തൊക്കെ ഇതിന്റെടേല് നടന്നു , ഇതിന് മാത്രല്ലേ ഇവൻ വന്നുള്ളൂ”

ശ്രീയും നവിയെ നോക്കി.

അവൻ ഒന്നും പറയാതെ ചിരിച്ചതേ ഉള്ളൂ.

* * *

വന്ന ആളുകൾ പതുക്കെ പോയിത്തുടങ്ങി.

ഞങ്ങളും , കുറച്ച് ബന്ധുക്കളും , പിന്നെ അടുത്ത വീട്ടുകാരും മാത്രമായി.
സ്ത്രീ ജനങ്ങൾ ഇപ്പോഴും കാര്യമായ സംസാരത്തിലാണ്.

ശ്രീ ടേബിളിന്റെ മേലെ തലയും വച്ച് ഉറങ്ങുകയാണ്.

സച്ചി ഫോണിൽ കാര്യമായ എന്തോ നോക്കി ഇരിക്കാൻ തുടങ്ങിയിട്ട് സമയം കുറച്ചായി.

വിക്കി പിന്നെ ആകെ ക്ഷീണിച്ച് ഒരു പരുവമായി നേരത്തേ അകത്തേക്ക് പോയിരുന്നു.

കുറച്ച് നേരം ഫോൺ നോക്കി ഇരുന്നു.

അപ്പോഴാണ് നവിയുടെ അടുത്തേക്ക് പ്രായമായ ഒരു സ്ത്രീ വന്നത്.

“അല്ല അനിതേ , ഇവനിപ്പോ ഇരുപത്തഞ്ചല്ലേ?”

“അതെ”

കുറച്ച് മാറി ഇരുന്നിരുന്ന അനിത പറഞ്ഞു.

“ജോലിയൊക്കെ ആയില്ലേ , പിന്നെന്താ പെണ്ണ് കെട്ടിക്കാത്തത്?”

“അവന് അതിനുള്ള പ്രായായി വരുന്നതല്ലേയുള്ളൂ”

“നീ എന്താ പറയണേ , ഇപ്പഴത്തെ കാലത്ത് ഇത് തന്നെ കൂടുതലാ”

“പിന്നെ പൊറംനാട്ടിലൊക്കെ ജോലി ചെയ്യണതല്ലേ , ഒരു കെട്ട് ഇണ്ടാവണത് നല്ലതാ”

അവരുടെ സംസാരം എനിക്ക് ഒട്ടും ഇഷ്ടമായില്ല.

അമ്മയേ പതിയെ കണ്ണ് കാണിച്ച് ഞാൻ പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങി.

എല്ലാവരും ഇറങ്ങിയപ്പോൾ അവരും വീട്ടിലേക്ക് മടങ്ങി.

നവനീത് കാർ ഓടിക്കുകയാണ്.

“അല്ല മോനെ , അവര് പറഞ്ഞതിനോട് എന്താ അഭിപ്രായം”

“എന്തിനോടാ?”

“അല്ല , കല്യാണം”

കുറച്ച് നേരം അവൻ മിണ്ടിയില്ല.

“അതൊന്നും വേണ്ട”

“എന്ന് പറഞ്ഞാ എങ്ങനാ , കൂടെ നടന്നവർക്കൊക്കെ കുടുംബമായിത്തുടങ്ങി”

പ്രതാപൻ അവനെ നോക്കി.

“ശരിയാ , ഏതായാലും ഞങ്ങള് ആ ജ്യോത്സ്യനേക്കൊണ്ട് നോക്കിക്കുന്നുണ്ട്. പറ്റിയ വല്ല ആലോചനയും വന്നാ നടത്താല്ലോ”

അനിത പറഞ്ഞു.

നവനീത് ഒന്നും പറയാതെ ഡ്രൈവ് ചെയ്തുകൊണ്ടിരുന്നു.

അവന്റെ ഉള്ളിൽ ഒരു സംഘർഷം ്് നടക്കുകയായിരുന്നു.

മനസ്സിനെ അലട്ടുന്ന ചിന്തകൾ വലിയ ഒരു ചോദ്യം പോലെ അവന്റെ മുന്നിൽ നിന്നു.

തുടരും

*******

തിരക്കുകൾ പറഞ്ഞ് വെറുപ്പിക്കുന്നില്ല.

എഴുതുമ്പോൾ പക്ഷെ പഴയ ഒരു ഫ്ളോ കിട്ടുന്നില്ല.

ശരിയാക്കിക്കോളാം.

വായിച്ച് ലൈക്കും , കമന്റും തന്ന് കൂടെ ഉണ്ടാവണേ 🙏

എല്ലാവർക്കും ഒരിക്കൽ കൂടി വിഷു ആശംസകൾ.

20cookie-checkഎപ്പോഴും എന്റേത് 4no