എപ്പോഴും എന്റേത് 3

ഹായ് ഫ്രണ്ട്സ്
ഈ ഭാഗം ഇത്രയും വൈകിയതിൽ ആദ്യമേ സോറി.

പ്രതീക്ഷിക്കാതെ കുറച്ച് തിരക്കുകളിൽ പെട്ടുപോയി.

ഒഴിവ് സമയത്ത് എഴുതിയതാണ് പോസ്റ്റ് ചെയ്യുന്നത്.

ആഹ് പിന്നെ കഴിഞ്ഞ പാർട്ടിന് ആദ്യത്തേതിന്റെ അത്ര റീച്ച് കണ്ടില്ല. കഥ ബോറാണോ?

നിങ്ങളുടെ സപ്പോർട്ടിന്റെ ബലത്തിൽ മാത്രമാണ് ഈ കഥ ഇതുവരെ എത്തിയത്. അതുകൊണ്ട് ലൈക്കിലും , കമന്റിലും പിശുക്ക് കാട്ടല്ലേ സപ്പോർട്ട് മുഖ്യം ബിഗിലേ

ഇനി മുഷിപ്പിക്കുന്നില്ല. നമുക്ക് കഥയിലേക്ക് കടക്കാം

എന്നും എന്റേത് മാത്രം

* * * * *

അവളെ കൊണ്ടുവിടാം എന്ന് സമ്മതിച്ചപ്പോൾ ഇങ്ങനെ ഒന്ന് നടക്കും എന്ന് കരുതിയിരുന്നില്ല.

വേറെ എങ്ങും പോയില്ല.

വർക്ക് പ്രഷർ തന്നെ താങ്ങാൻ ്് ആവുന്നതിലും എത്രയോ അധികമാണ്. കൃത്യമായി ഉറക്കം നടന്ന നാളുകൾ മറന്നിരിക്കുന്നു.

ബാൽക്കണിയിൽ ചെന്ന് കുറച്ച് നേരം ഇരുന്നു. അവസാനം ഇല്ലാതെ അപ്പോഴും വാഹനങ്ങൾ ഒന്നിന് പിറകെ ഒന്നായി താഴെ റോഡിലൂടെ പോകുന്നുണ്ട്. ഇവിടെ വന്നത് മുതലുള്ള ഒരു പതിവാണ് ഈ ബഹളം.

അവിടേയും നിൽക്കാൻ പറ്റിയില്ല. ടെറസിൽ ചെന്നു. എനിക്ക് പത്ത് നിലകൾ താഴെ തെരുവ് വിളക്കുകൾ കത്തിച്ച് മുംബൈ മഹാനഗരം നീണ്ട് നിവർന്ന് കിടന്നു. ദൂരെ എവിടെയോ കടിപിടി കൂടുന്ന നായ്ക്കളുടെ ശബ്ദം ്് വിട്ട് വിട്ട് കേൾക്കാം. അകലെ കേട്ട തീവണ്ടിയുടെ നിലവിളി കാറ്റ് കൊണ്ടുപോയി. ആരോ രണ്ട് പേര് കുറച്ച് മാറി തറയിൽ കിടന്ന് കൂർക്കം വലിക്കുന്ന ശബ്ദത്തിൽ മുകളിലൂടെ പോയ ഫ്ളൈറ്റിന്റെ ശബ്ദം പോലും മുങ്ങിപ്പോയി.

അതിന്റെ പിന്നാലെ ആകാശത്ത് കണ്ണ് ്് ചിമ്മിക്കൊണ്ടിരുന്ന നക്ഷത്രങ്ങളെ നോക്കി ്് പാരപ്പെറ്റിൽ ചാരി ഞാൻ ഇരുന്നു.

ഓഫീസിൽ വൈകിയാണ് എത്തിയത്. ഞാൻ എത്തുമ്പോഴേക്കും എത്തുന്ന റിയയും , ഐശ്വര്യയും ഇന്നെന്തോ എത്തിയിട്ടില്ല!.
്് പെന്റിങ്ങിലിരുന്ന വർക്ക് ചെയ്ത് തുടങ്ങി.

“നവീ” ഐശുവിന്റെ വിളിയിൽ അവൻ മുഖം ഉയർത്തി.

ഞാൻ പ്രതീക്ഷിച്ചതിലും അധികമായിരുന്നു അവളുടെ മുഖത്ത് കണ്ട ആകാംക്ഷ. എല്ലാം ഇന്നലെ തന്നെ പറയാൻ കഴിയാത്തതിൽ എനിക്കും വിഷമം തോന്നി.

“Shall we go for a walk?” അവളും അത് ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നിരിക്കാം.

മറുത്തൊന്നും പറയാതെ നവിയുടെ കൂടെ ഐശ്വര്യ നടന്നു.

അൽപം മാറി അവരുടെ പോക്കും നോക്കി റിയ നിൽക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു , ചുണ്ടിൽ ഒളിപ്പിച്ച ്് കുസൃതിച്ചിരിയോടെ അവൾ തന്റെ മുന്നിൽ ഇരിക്കുന്ന സ്ക്രീനിലേക്ക് മുഖം തിരിച്ചു.

ക്യാന്റീനിൽ രണ്ട് കപ്പ് കോഫിക്ക് അപ്പുറവും ഇപ്പുറവുമായി ഇരിക്കുകയാണ് അവർ. ഒഴിഞ്ഞ കോണിലെ ആ ടേബിളിന് ചുറ്റും കുറച്ച് നേരമായി നിറഞ്ഞ് നിൽക്കുന്നത് മൗനം മാത്രമാണ്.

ചിന്തകൾ അലട്ടുന്ന നവിയുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി ഐശ്വര്യ ഇരുന്നു , ക്ഷമയോടെ , അവന് വേണ്ട സമയം കൊടുത്ത്.

ഒടുവിൽ അവൻ പറഞ്ഞുതുടങ്ങി. ശാന്തമായി , തന്നെ കേൾക്കാൻ കാത്തിരിക്കുന്ന അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ നിന്ന് നോട്ടം മാറ്റാതെ

*****

“അല്ല , ഇതെന്നാ ലാസ്റ്റ് ഡേറ്റ്?”

“മറ്റന്നാളാടാ”

“ആഹ് , ബെസ്റ്റ് , എന്നിട്ട് ഇത്ര ദിവസം നീ ഉറങ്ങിപ്പോയോ?” സച്ചിക്ക് ദേഷ്യം വന്നുതുടങ്ങി.

“ഇത്രേം ദിവസം തിരക്കല്ലാരുന്നോ?” വിക്കി ചോദിച്ചു.

“അതെ , പിന്നെ സിസ്റ്റം കേടാകുമെന്ന് ഇവനറീലല്ലോ?” ശ്രീ കൂടി എനിക്ക് പിന്തുണയുമായി എത്തി.

പാടത്തിന്റെ കരയിലുള്ള ്് തിട്ടയുടെ മുകളിൽ ഇരിക്കുകയായിരുന്നു ഞങ്ങൾ. കണ്ണനും , മൂങ്ങയുമടക്കം കുറച്ച് എണ്ണം ക്രിക്കറ്റ് കളിക്കുന്നതും നോക്കി അങ്ങനെ ഇരുന്നപ്പോഴാണ് ഞാൻ ആ കാര്യം ഓർത്തതും അവരോട് പറഞ്ഞതും.

“ഡാ , ഇത് ഫോണിൽ പറ്റോ?”

“ഏയ് , കംപ്യൂട്ടർ തന്നെ വേണം” ശ്രീക് ചോദിച്ചതിന് മറുപടി പറഞ്ഞത് സച്ചി ആയിരുന്നു.

“എന്താ , നാലാളും കൂടെ , ഗൗരവമുള്ള വല്ലതുമാണോ?” ചോദ്യം കേട്ട് ഞങ്ങൾ തിരിഞ്ഞുനോക്കി. മാളുവാണ് , പതിവ് പോലെ മറ്റ് രണ്ടെണ്ണവും കൂടെ ഉണ്ട്.

“ന്താ വിക്കിയേട്ട വിഷയം?” പിന്നാലെ ചിന്നുവും ചോദിച്ചു.
“കംപ്യൂട്ടർ , അതാണ് വിഷയം”

“കംപ്യൂട്ടറോ , അതിനെന്താ , അതൊക്കെ നമ്മള് പഠിച്ചതല്ലേ?”

സച്ചി ഉദ്ദേശിച്ചത് അവർക്ക് ്് മനസിലായില്ല.

“അന്നിവൻ ഒരു മൽസരത്തിന്റെ കാര്യം പറഞ്ഞിരുന്നില്ലേ , ആ നാഷണൽ ലെവൽ കോമ്പറ്റീഷൻ?”

“ആഹ് , ശരിയാ , അത് കഴിഞ്ഞില്ലേ?” മാളുവിന് സംശയം.

“ഏയ് ഇല്ലെന്നേ”

“മറ്റന്നാളാ അവസാന ഡേറ്റ് , ഇവനാണേ സംഭവം ഫിനിഷ് ചെയ്തിട്ട് കൂടിയില്ല” ഞാൻ പറഞ്ഞ് നിർത്തിയതും ശ്രീ പറഞ്ഞു.

“യ്യോ , എന്നാ ഇവിടെ ചുമ്മാ ഇരിക്കാണ്ട് വേഗം പോയി തീർക്ക്” ശ്രീക്കുട്ടി പറഞ്ഞത് കേട്ട് എല്ലാരും എന്നെ നോക്കി.

“ഹാ , അതല്ലേ പ്രശ്നം , ഇവന്റെ കംപ്യൂട്ടർ കേടാ”

വിക്കി അവരോടായി പറഞ്ഞു.

“അല്ല കിച്ചേട്ടാ , കിച്ചേട്ടന് എന്റെ വീട്ടിലിരുന്ന് വരച്ചൂടെ?”

കുറച്ച് നേരത്തിന് ശേഷം ശ്രീക്കുട്ടി പറഞ്ഞപ്പോഴാണ് ഞങ്ങളും അത് ഓർത്തത്.

“പറഞ്ഞപോലെ ഇവൾടെ വീട്ടീ കംപ്യൂട്ടർ ണ്ടല്ലോ” മാളു ചിരിച്ചു.

“ഹാവൂ സദാമാനമായി”

“ഡാ ന്നാ ഇപ്പോ തന്നെ പണി തുടങ്ങിക്കോ” സച്ചി ആവേശത്തോടെ പറഞ്ഞു.

“ഏയ് , ഇനി കുറച്ച് കൂടിയേ ഉള്ളൂ. ജസ്റ്റ് ഒരു മിനുക്കുപണി” ഞാൻ ആശ്വാസത്തോടെ പറഞ്ഞു.

“ന്നാ വൈകീട്ട് വാ” അതും പറഞ്ഞ് അവര് മൂന്നും പോയി.

“അല്ലെടാ അപ്പോ നീ വരച്ച് തുടങ്ങിയിരുന്നല്ലേ?” ശ്രീ എന്നെ നോക്കി.

“ആടാ , കുറേയൊക്കെ ആയിരുന്നു ഉത്സവം കഴിഞ്ഞിട്ട് ഫിനിഷ് ചെയ്യാൻ വിചാരിച്ചതാ.

“ആഹ് നന്നായി” വിക്കിയും ചിരിച്ചു.

ചിത്രം വരയും , ഡിസൈനിങ്ങും പണ്ട് തൊട്ടേ ്് ഇഷ്ടമായിരുന്നു. ഇടക്ക് ചെറിയ വർക്കുകൾ ചെയ്തും അല്ലറ മൽസരങ്ങളിൽ നിന്നും കിട്ടിയ ചില്ലറകൾ കൂട്ടിവച്ചും ഞാൻ വാങ്ങിയതാണ് എന്റെ കംപ്യൂട്ടർ. അച്ഛൻ പൈസ തന്നിരുന്നു എങ്കിലും അത് എടുക്കാൻ തോന്നിയില്ല. പക്ഷെ കൃത്യ സമയത്ത് തന്നെ അത് പണി തരുമെന്ന് ഞാൻ കരുതിയില്ല 😈. ഏതായാലും വർക്ക് ഫയൽ കോപ്പി ചെയ്ത് വച്ചത് ്് നന്നായി.

കുളിച്ച് കുട്ടപ്പനായി വൈകുന്നേരം ശ്രീക്കുട്ടിയുടെ വീട്ടിലേക്ക് വിട്ടു.
കോൺക്രീറ്റ് കൊണ്ട് നിർമിച്ചതാണെങ്കിലും മൊത്തത്തിൽ ഒരു പഴയ ശൈലിയാണ് ആ വീടിന്.

ഗെയ്റ്റ് കടക്കുമ്പോഴെ ആദ്യം കണ്ണുകൾ പോയത് പുറത്ത് ഗാർഡനിൽ ്് ഇരുന്നിരുന്ന അവളുടെ അടുത്തേക്ക് ആണ്.

“ആ , കിച്ചേട്ടാ , വാ” വായിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന പുസ്തകം ബെഞ്ചിൽ വച്ചുകൊണ്ട് അവൾ അവന്റെ അടുത്തേക്ക് ചെന്നു.

“ന്താ മകളെ , പരീക്ഷയാണോ?”

“ഏയ് , ചുമ്മാ വായിച്ചിരുന്നതാ”

“ഉം” ഞാൻ ചിരിച്ചു.

“വേറാരും ഇല്ലേ?” വരാന്തയിലേക്ക് കയറുന്നതിനിടെ ഞാൻ അവളെ നോക്കി.

“അച്ഛൻ പുറത്ത് പോയതാ , അമ്മ അകത്തുണ്ട്”

“ആഹ് , സിസ്റ്റം എവിടാ ഇരിക്കുന്നേ?”

“മേളിലാ”

ഞങ്ങളുടെ സംസാരം കേട്ടുകൊണ്ടാണ് മായാന്റി അങ്ങോട്ട് വരുന്നത്.

“ആഹ് , കിച്ചൂ , ഇവള് പറഞ്ഞിരുന്നു വരുമെന്ന്” ഞാൻ ആന്റിയെ നോക്കി ചിരിച്ചു.

അപ്പോഴാണ് ആന്റിയുടെ ഫോൺ റിങ്ങ് ചെയ്യുന്നത്.

“ഡാ സിസ്റ്റം മോളിലുണ്ടേ” അതും പറഞ്ഞ് മായാന്റി ഫോണെടുക്കാൻ റൂമിലേക്ക പോയി.

മുകളിലേക്ക് കയറാനായി ഞാൻ സ്റ്റെയറിന് അടുത്തേക്ക് നടന്നു.

“കിച്ചേട്ടാ”

അവളുടെ വിളി കേട്ട് ഞാൻ തിരിഞ്ഞുനോക്കി.

“ചായ കുടിച്ചിട്ട് പോ”

“ഞാൻ കുടിച്ചിട്ടാ ശ്രീക്കുട്ടി ഇറങ്ങിയേ” ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞത് കേട്ട് അവളുടെ മുഖം വാടി.

“ന്തേ?” എനിക്ക് കാര്യം മനസിലായില്ല.

“വേണ്ടെങ്കി അത് പറഞ്ഞാ പോരെ. ന്തിനാ കള്ളം പറയണെ?” അവളുടെ മുഖം ഇപ്പോഴും ഇരുണ്ട് തന്നെയാണ്.

“ഹാ , കള്ളമല്ലെടോ. അത് പോട്ടെ , നീ കുടിച്ചോ?”

“ല്ലാ” അവൾ തലയാട്ടി.

“ന്നാ പോയി കുടിക്ക്”

“പിന്നേയ് , എടുക്കുമ്പോ രണ്ടാൾക്കും എടുത്തോ” അതും പറഞ്ഞ് ഞാൻ തിരികെ ഇറങ്ങി.

ഒന്ന് സംശയിച്ച് നിന്നെങ്കിലും പെട്ടന്ന് തന്നെ ആളുടെ മുഖം വിടർന്നു. മനോഹരമായ ഒരു പുഞ്ചിരി എനിക്ക് തന്ന ശേഷം അവൾ അടുക്കളയിലേക്ക് നടന്നു. അതും നോക്കി ഒരു ചിരിയോടെ അവനും നിന്നു 🙂

ഹാളിലും ഒഴിവുള്ള മിക്ക ചുവരുകളിലും പലതരം ചിത്രങ്ങൾ കൊണ്ട് അലങ്കരിച്ച ആ വീടിനോട് എന്നും ഒരു കൗതുകമായിരുന്നു.

ഉള്ളതിൽ കുറെ ശ്രീക്കുട്ടിയുടെ ഫോട്ടോകൾ ആണ്. പൊടി പരുവം മുതൽ ഇപ്പോൾ ഉള്ള രൂപം വരെ മനോഹരമായി പകർത്തിയ ആ ഫ്രെയിമുകളിലൂടെ കണ്ണോടിച്ച് ഞാൻ എത്ര നേരം അങ്ങനെ നിന്നു എന്ന് ഓർമയില്ല 😁.
പിറകിൽ ഒരു ്് കാൽ പെരുമാറ്റം കേട്ട് ഞാൻ നോക്കി.

നാണവും , ജാള്യതയും എല്ലാം ്് മിന്നി മായുന്ന ആ ഒരു ജോഡി കണ്ണുകളിൽ ഒരു നിമിഷം ഞാൻ എന്നെത്തന്നെ മറന്ന് നോക്കിനിന്നു.

“വാ , ചായ തണുക്കും” വെപ്രാളത്തോടെ അതും പറഞ്ഞ് നടക്കുന്ന അവളുടെ പിന്നാലെ ഞാനും ചെന്ന് ടേബിളിൽ ഇരുന്നു.

ചായ ഒരു കവിൾ ഇറക്കി ഞാൻ നേരെ നോക്കി.

അപ്പോഴും അവനെ നോക്കിയിരുന്ന അവൾ കൂട്ടിമുട്ടാൻ തുടങ്ങുന്ന കണ്ണുകളെ പണിപ്പെട്ട് അകറ്റുകയായിരുന്നു.

“ക്ളാസൊക്കെ എങ്ങനെ പോകുന്നു?” എന്തെങ്കിലും ചോദിക്കണം എന്ന് വിചാരിച്ച എന്റെ വായിൽനിന്ന് അങ്ങനെയാണ് പുറത്ത് വന്നത്.

“മോശമില്ല” ഒരു ഇളം ചിരിയോടെ പതിഞ്ഞ ശബ്ദത്തിൽ പറയുന്ന ശ്രീക്കുട്ടിയെ അവൻ നോക്കിയിരുന്നു.

ചായ കുടി കഴിയും വരെ രണ്ടുപേരുടെ മുഖങ്ങളിലും വെപ്രാളവും , നാണവും , ജാള്യതയും വന്നുപോയിക്കൊണ്ടിരുന്നു. പക്ഷേ രണ്ടുപേരും അത് ശ്രദ്ധിച്ചില്ല.

മുകളിൽ കംപ്യൂട്ടറിന്റെ മുന്നിൽ ഇരിക്കുകയായിരുന്നു ഞാൻ. സിസ്റ്റം ഓൺ ആയതും വോൾ പേപ്പർ കണ്ട് എന്റെ കണ്ണുകൾ വിടർന്നു.

ഒരു പൂന്തോട്ടം , അതിന്റെ നടുവിൽ പൂവുകൾക്ക് ഇടയിൽ ഒരു പട്ടുപാവാടയും ബ്ളൗസും ഇട്ട് നിൽക്കുന്ന ശ്രീക്കുട്ടി!

ഓരോ പ്രാവശ്യവും അവൾ എന്നെ അവളിലേക്ക് വലിച്ച് അടുപ്പിക്കുന്നപോലെ. 🙂

അവൾക്കും എന്നോട് എന്തോ ഇല്ലേ? ഓരോ തവണ കാണുമ്പോഴും അവളുടെ കണ്ണുകൾ പറഞ്ഞത് അത് തന്നെയല്ലേ? താൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നതുപോലെ അവൾക്കും പ്രണയമാണോ തന്നോട്!? 😁😁😁😁😁

പലതും ആലോചിച്ച് ഇരിക്കുന്നതിനിടെ ഡൗൺലോഡ് കംപ്ളീറ്റഡ് എന്ന നോട്ടിഫിക്കേഷൻ വന്നു. സോഫ്റ്റ്‌വേർ സെറ്റ് ചെയ്യുന്ന കാര്യത്തിലേക്ക് അപ്പോൾ മാത്രമാണ് ഞാൻ തിരികെ എത്തുന്നത്.

“ന്തായി കിച്ചേട്ടാ?” ശ്രീക്കുട്ടിയുടെ ശബ്ദം തൊട്ട് പുറകിൽ നിന്ന് കേട്ടപ്പോഴാണ് ചെയ്തുകൊണ്ടിരുന്ന പണി നിർത്തുന്നത്.

എന്റെ പിറകിൽ നിന്ന് മുന്നിലെ സ്ക്രീനിലേക്ക് എത്തിനോക്കുകയാണ് കക്ഷി.

“സോഫ്റ്റ്‌വേർ ശരിയാക്കുവാ” എന്റെ ശബ്ദം കുറച്ച് പതറിയിരുന്നു.

മുഖത്ത് വന്ന് തട്ടുന്ന അവളുടെ മുടിയിലെ മണവും കക്ഷത്തിലെ ഇളം വിയർപ്പിന്റെ ഗന്ധവും ഒരു നിമിഷത്തേക്ക് എന്നെ വേറേതോ ലോകത്തിൽ എത്തിച്ചിരുന്നു. പക്ഷേ അടുത്ത സെക്കന്റിൽ തന്നെ വിട്ടുപോയ മനസ്സിന്റെ കണ്ട്രോൾ ഞാൻ തിരികെ പിടിച്ചിരുന്നു.
“എന്ത് സോഫ്റ്റ്‌വേറാ?”

“ഏയ് , വരക്കാനുള്ള കുറച്ച് ടൂൾസാ”

“ഓഹ് അങ്ങനെ , ശരി ഞാൻ കുളിച്ചിട്ട് വരാം” അതും പറഞ്ഞ് ശ്രീക്കുട്ടി രണ്ടാം നിലയിൽ ്് തന്നെയുള്ള അവളുടെ മുറിയിലേക്ക് നടന്നു.

“അല്ല , ചായ നീ ഇട്ടതാരുന്നോ?” അവന്റെ ചോദ്യം കേട്ട് അവൾ തിരിഞ്ഞ് നിന്നു.

“ഉം” അതെ എന്ന രീതിയിൽ അവൾ തലയാട്ടി.

“നല്ല രസമുണ്ടായിരുന്നു , അതുകൊണ്ട് ചോദിച്ചതാ” ഞാൻ ഒരു ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു.

അത് കേൾക്കുമ്പോൾ അവളുടെ മുഖത്ത് ഉണ്ടാകുന്ന സന്തോഷം അറിയാൻ എനിക്ക് ആളുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കേണ്ട ആവശ്യം ഇല്ലായിരുന്നു.

അവൾ പോയ ശേഷം ഞാൻ പണി തുടർന്നു.

കുറച്ച് കഴിഞ്ഞപ്പോൾ താഴെ നിന്ന് ടീവിയുടെ ശബ്ദം കേട്ടു തുടങ്ങി. അൽപസമയം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ശ്രീക്കുട്ടി ഒരു കസേരയും വലിച്ച് എന്റെ അടുത്ത് കൊണ്ടിട്ട് ഇരിപ്പുറപ്പിച്ചു.

“നിനക്ക് പഠിക്കാനൊന്നൂല്ലേ?” സ്ക്രീനിലേക്കും മുഖത്തേക്കും നോക്കിയിരുന്ന ്് അവളോടായി അവൻ ചോദിച്ചു.

“ഇല്ല” അത് ഇഷ്ടപ്പെടാത്ത പോലെ അവൾ പറഞ്ഞു.

“ഞാനുള്ളത് കൊണ്ടാണോ? നീ എന്നെ തല്ല് കൊള്ളിക്കോ?”

“അയ്യടാ , പഠിക്കാനുള്ളത് ഞാൻ പഠിച്ചോളാ , സാറ് ക്ളാസെടുക്കണ്ടാട്ടോ” അവർ രണ്ടുപേരും ചിരിച്ചുപോയിരുന്നു.

പിന്നെയും കുറച്ച് സമയമെടുത്തു ടൂൾസ് മുഴുവൻ സെറ്റാക്കാൻ. അത്രയും സമയം അവളും എന്റെ കൂടെ ഇരുന്ന് എന്തൊക്കെയോ സംസാരിച്ചു. മടുപ്പിക്കുന്ന ആ പ്രവർത്തിക്ക് ഇടയിൽ അവളുടെ സാന്നിധ്യം ശരിക്കും ഒരു അനുഗ്രഹം തന്നെയായിരുന്നു. പഠിക്കാൻ ഒന്നുമില്ലേ എന്ന് ചോദിച്ചെങ്കിലും അവൾ അടുത്ത് തന്നെ ഇരിക്കാൻ ഞാൻ ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നു. ☺️

ഒരുവിധത്തിൽ കാര്യങ്ങൾ ഒതുക്കി ഞങ്ങൾ താഴേക്ക് ചെന്നു.

ആന്റിയും അങ്കിളും ടീവി കാണുകയാണ്.

“ആഹ് , എന്തായി കിച്ചൂ , കഴിഞ്ഞോ?”

“ഏയ് , ഇല്ല അച്ഛാ , സോഫ്റ്റ്‌വേർ ശരിയാക്കുവായിരുന്നു” ഹരി അങ്കിളിന് ശ്രീക്കുട്ടിയാണ് മറുപടി കൊടുത്തത്.

“അല്ലാ , മാടത്തിന് പഠിക്കാനൊന്നുമില്ലേ?” ആന്റി ചോദിച്ചതും ഞാൻ അവളെ നോക്കി.

“അവള് പഠിക്കുവായിരുന്നു” ഇഞ്ചി കടിച്ചത് പോലെ നിൽക്കുന്ന അവളെ കണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു.
“താങ്ക്സ്” എനിക്ക് മാത്രം കേൾക്കാൻ പാകത്തിൽ അവൾ ചുണ്ടനക്കി.

“ഉം” ആന്റി ഒന്ന് മൂളുകമാത്രമെ ചെയ്തുള്ളൂ.

അപ്പോഴേക്കും സമയം 🕣 കഴിഞ്ഞിരുന്നു.

“എന്നാ ഞാൻ പോട്ടേ?” പുറത്തേക്ക് നടന്നുകൊണ്ട് അവരോടായി ചോദിച്ചു.

“ഫുഡ് കഴിച്ചിട്ട് പോവാടാ”

“വേണ്ട അങ്കിളേ , വീട്ടില് കാത്തിരിക്കും”

“നാളെ വരില്ലേ?”

പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങുന്നതിനിടെ പിറകെ വന്ന് ശ്രീക്കുട്ടി ചോദിച്ചു.

“വരാണ്ട് പറ്റോ?, സംഭവം ്് കംപ്ളീറ്റ ചെയ്യണ്ടേ?” ഞാൻ ചിരിച്ചു.

“ആ പിന്നെ , മോള് വേഗം പോയി പഠിച്ചോ. ഇനിയും കള്ളം പറയാൻ എനിക്ക് വയ്യാ” അതും പറഞ്ഞ് ഞാൻ ഗെയ്റ്റും കടന്ന് നടന്നു.

തിരിഞ്ഞ് നോക്കിയപ്പോൾ മുഖം കൊണ്ട് കഥകളി കാണിച്ച് അവിടെ തന്നെ നിൽപ്പുണ്ടായിരുന്നു ശ്രീക്കുട്ടി.

ഉറങ്ങാൻ കിടക്കുമ്പോഴും അവളുടെ ചിരിയും , അവളുമൊത്ത് പങ്കിട്ട ്് നിമിഷങ്ങളുമായിരുന്നു അവന്റെ മനസ്സിൽ. 🙂🙂🙂🙂🙂

പിറ്റേന്ന് ഒരു അവധി ദിവസം ആയിരുന്നു.

പതിവിൽ നിന്ന് വ്യത്യസ്തമായി ഞാൻ രാവിലെ നേരത്തെ എഴുന്നേറ്റു. സാധാരണ കോളേജിൽ പോയിരുന്ന സമയത്ത് പോലും അമ്മയുടെ വകയുള്ള ജലധാര പേടിച്ചാണ് എട്ട് മണിക്ക് എങ്കിലും എഴുന്നേറ്റിരുന്നത്. 😈 പക്ഷേ ഇന്ന് അങ്ങനെ പറ്റില്ലല്ലോ 🙂

ഇന്ന് ്് കംപ്ളീറ്റ ചെയ്യാൻ പോകുന്ന വർക്ക് ഒരിക്കൽകൂടി പേപ്പറിൽ വരച്ച് ഉറപ്പ് വരുത്തി.

“ഉം , തരക്കേടില്ല” ഞാൻ സ്വയം സർട്ടിഫിക്കറ്റ് നൽകി.

അമ്മയുടെ സ്പെഷ്യൽ ആയിരുന്നു ബ്രേക്ക്ഫാസ്റ്റിന് , പുട്ടും ചെറുപയറും. 😮‍💨 സമയം ഒട്ടും കളയാതെ അതും തട്ടി ശ്രീക്കുട്ടിയുടെ വീട്ടിലേക്ക് പുറപ്പെട്ടു.

ചുറ്റി വളഞ്ഞ് പോവാതെ വയല് വഴി തന്നെ കയറി. പോകുന്നതിന്റെ ഇടക്ക് കാവിൽ കേറി സലാം പറയാൻ ്് മറന്നില്ല. 🙏

പരിചയമില്ലാത്ത കാർ മുറ്റത്ത് കണ്ട് ഞാൻ ഒന്ന് സംശയിച്ച് നിന്നു.

“കിച്ചൂ , കേറിവാ” ഗെയ്റ്റിന്റെ അടുത്ത് നിന്നിരുന്ന അവന് നേരെ ഹരിപ്രസാദ് കൈ കാണിച്ചു.

“ഇത് ഗോപിനാഥ് , നീ അറിയില്ലേ?” അകത്ത് ഹാളിൽ ഇരുന്നിരുന്ന മധ്യവയസ്കനെ അങ്കിൾ എനിക്ക് പരിചയപ്പെടുത്തി.

പലപ്പോഴായി പറഞ്ഞുകേട്ട ്് അങ്കിളിന്റെ പാർട്ട്ണറെ കുറിച്ച് എനിക്ക് ഓർമവന്നു.
അദ്ദേഹത്തിനെ നോക്കി ഒന്ന് ചിരിച്ചു.

“പിന്നെ ഇത് , ഇവന്റെ മോനാ , പേര് ശ്രീരാഗ്” അങ്കിൾ പറഞ്ഞപ്പോഴാണ് അപ്പുറത്തെ സോഫയിൽ ഇരുന്നിരുന്ന ചെറുപ്പക്കാരനെ ശ്രദ്ധിച്ചത്.

ഒരു ഇരുപത്തിനാല് വയസ് തോന്നിക്കുന്ന സുമുഖൻ. തടിച്ചതല്ലെങ്കിലും നല്ല ഒത്ത ശരീരം.

“പ്രതാപന്റെ മകനല്ലേ?”

“അതെ” പുള്ളിയുടെ ചോദ്യത്തിന് ചിരിച്ചുകൊണ്ട് തന്നെ മറുപടി കൊടുത്തു.

“ഹായ്” ശ്രീരാഗിനെ നോക്കി നവി ചിരിച്ചു.

പക്ഷേ ഫോണിൽ മുഴുകിയിരുന്ന അവൻ ഒട്ടും താൽപര്യമില്ലാത്ത പോലെ ഒന്ന് ചിരിക്കുക മാത്രമാണ് ചെയ്തത്.

അവിടെ നിന്ന് വെറുതെ സമയം കളയാതെ മുകളിലേക്ക് കയറി. അപ്പോഴും കണ്ണുകൾ ശ്രീക്കുട്ടിയെ തേടിക്കൊണ്ടിരുന്നു.

“ആഹാ , തുടങ്ങിയോ?” സിസ്റ്റം ഓൺ ചെയ്ത് വർക്ക് തുടങ്ങാൻ നോക്കുകയായിരുന്നു. അപ്പോഴാണ് തേടിയ ആൾ അങ്ങോട്ട് വരുന്നത്.

“ആ , ദേ ഇപ്പോ ,”

“എന്തോന്നിത്? , വല്ല ഓപ്പറേഷനുമുണ്ടോ!?” ഒരു മാസ്കും വച്ച് അങ്ങോട്ട് വന്ന അവളെ കണ്ട് അവന്റെ കണ്ണ് മിഴിഞ്ഞു.

“ഹാ , ഒരു ചെറിയ ഓപ്പറേഷനുണ്ട്” ചിരിച്ചുകൊണ്ട് അവൾ പറയുന്നത് കേട്ട് മനസ്സിലാകാതെ നവി ചോദ്യഭാവത്തിൽ നോക്കി.

“പഴയ ബുക്കെല്ലാം അമ്മ അതിന്റെ ഉള്ളിലാ വച്ചേക്കുന്നത്. അതില് കുറച്ച് ബുക്സ് ഒന്ന് റെഫർ ചെയ്യണം , അത് തപ്പുവായിരുന്നു”

“ആഹ് , ഹെൽപ് വേണോ?”

“ഓഹ് വേണ്ട , ഇയാള് ഇവിടെയിരുന്ന് വരക്ക്”

അതും പറഞ്ഞ് അവൾ നേരത്തെ ഇറങ്ങിവന്ന മുറിയിലേക്ക് കയറിപ്പോയി.

ഉച്ചയ്ക്ക് മുന്പ് അയച്ചുകൊടുക്കേണ്ടത് കൊണ്ട് ഞാനും എന്റെ വർക്കിലേക്ക് ശ്രദ്ധ കൊടുത്ത് ഇരുന്നു.

“അയ്യോ , അമ്മേ , ഹാ”

ആ ശബ്ദമാണ് ചെയ്തുകൊണ്ടിരുന്ന പ്രവർത്തിയിൽ നിന്ന് എന്റെ ശ്രദ്ധ തിരിച്ചത്. അത് നേരത്തെ ശ്രീക്കുട്ടി കയറിപ്പോയ റൂമിൽ നിന്നാണെന്ന് അറിഞ്ഞതും ഞാൻ നേരെ അങ്ങോട്ട് കുതിച്ചു. മുറിയിലേക്ക് ഞാൻ കയറും മുമ്പെ അവൾ പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങി ഓടി എന്റെ അടുത്ത് എത്തിയിരുന്നു.

അവളുടെ വേഷം കണ്ട് ഞാൻ ഞെട്ടി. മുഖത്ത് വച്ചിരുന്ന മാസ്ക് അവിടെ ഇല്ലായിരുന്നു. ഇട്ടിരുന്ന ടോപ്പ് കീറിയിരുന്നു!. 😟
“ന്താ ശ്രീ”

“കിച്ചേട്ടാ , ഡ്രെസ്സിന്റെ , ഉള്ളിൽ പാ പാമ്പ്. യ്യോ , മ്മേ” 😢😢😢

എന്ത് ചെയ്യണം എന്ന് ഒരു നിമിഷം മനസ്സിലായില്ല. ഞാൻ ആകെ ്് പകച്ചിരുന്നു.

പാമ്പിനെ ്് കളയാനുള്ള വെപ്രാളത്തിൽ അവളെ പിടിച്ചു നിർത്തി.

“ഡാ” വിളിയോടൊപ്പം ആരോ എന്നെ പിറകിലേക്ക് വലിച്ചു.

“പന്ന***$%$%*” ഹരിപ്രസാദിന്റെ കൈ അപ്പോഴേക്കും അവന്റെ കരണത്ത് പതിച്ചിരുന്നു.

“ആന്റി , അവള് , പാമ്പ്” വാക്കുകൾ മുറിഞ്ഞുപോയിരുന്നു.

“ഫ്ഭ , എറങ്ങിപ്പോടാ നായേ” പറഞ്ഞ് പൂർത്തിയാക്കാൻ അവന് കഴിഞ്ഞില്ല , അതിന് മുമ്പെ ഗോപിനാഥ് അവനെ സ്റ്റെയറിന്റെ അടുത്തേക്ക് തള്ളി.

ശക്തമായി തല എവിടെയോ ഇടിച്ചു. കണ്ണുനീർ മൂടി കാഴ്ചയാകെ ്് മങ്ങിയിരുന്നു.

മായാന്റിയുടെ മടിയിൽ തളർന്ന് കിടന്നിരുന്ന ശ്രീക്കുട്ടിയെ ആരൊക്കെയോ താങ്ങിയെടുത്ത് കൊണ്ട് പോകുന്നത് അവ്യക്തമാണെങ്കിലും കണ്ടിരുന്നു.

“ഇതിനാണോടാ കൂടെ കൊണ്ട്നടന്നേ?”

“ആന്റീ , താഴോട്ട് ചെല്ല്” എന്റെ കഴുത്തിൽ കുത്തിപ്പിടിച്ച് എന്തൊക്കെയോ പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്ന ആന്റിയെ പിടിച്ച് മാറ്റിക്കൊണ്ട് ശ്രീരാഗ് താഴേക്ക് കൊണ്ടുപോയി.

അവിടെ നിന്ന് പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങുമ്പോൾ മനസ്സ് മരിച്ചിരുന്നു. ആകെ തകർന്നുള്ള ആ നടത്തം കാവിന് മുന്നിൽ എത്തിയത് അറിഞ്ഞെങ്കിലും അങ്ങോട്ട് നോക്കിയില്ല.

വീടിന്റെ മുന്നിൽ തന്നെ അച്ഛനും അമ്മയും ഉണ്ടായിരുന്നു.

കയറി ചെന്നതും ചോദ്യവും പറച്ചിലും ഒന്നും ഉണ്ടായില്ല , രണ്ട് കവിളിലും മാറി മാറി അമ്മയുടെ വക കിട്ടി. തടയാൻ തോന്നിയില്ല , ആകെ ഒരു മരവിപ്പായിരുന്നു.

“ഒപ്പം നടന്നിട്ട് ആ പാവത്തിനോടെന്തിനാടാ” അകലെ നിന്നെന്ന പോലെയാണ് അമ്മയുടെ കരച്ചിൽ കാതിൽ എത്തുന്നത്.

മടുത്തിട്ട് ആവും തല്ല് നിർത്തിയത്.

വരാന്തയിൽ വെറും നിലത്ത് എത്രനേരം ഇരുന്നു എന്ന് ഓർമയില്ല.

എത്ര സന്തോഷത്തോടെയാണ് രാവിലെ ഇവിടെ നിന്നിറങ്ങിയത്!. എന്തൊക്കെ പ്രതീക്ഷകളായിരുന്നു. മൽസരവും , സമ്മാനവും , എന്നിട്ട് ഇപ്പോഴോ? എനിക്ക് ശരിക്കും ചിരി വന്നു , പക്ഷെ ചിരിച്ചില്ല.

ആരോ അടുത്ത് ഉള്ളത് പോലെ തോന്നി മുഖമുയർത്തി.

“വാ”

അച്ഛൻ ആയിരുന്നു. ഒന്നും പറയാതെ മുന്നിൽ നടന്നു. പിറകെ ഞാനും. അമ്മയെ അവിടെ എങ്ങും കണ്ടില്ല.
എന്റെ മുറിയുടെ മുന്നിൽ എത്തി അച്ഛൻ നിന്നു.

“എടുക്കാനുള്ളത് വേഗം എടുത്തോ” അത് മാത്രം പറഞ്ഞ് പുറത്തേക്ക് പോയി. ഞെട്ടൽ ഒന്നും തോന്നിയില്ല. ഒരു പെണ്ണ് പിടിയനെ വീട്ടിൽ നിർത്താൻ അവർക്ക് ബുദ്ധിമുട്ടുണ്ടാവുമല്ലോ.

അത്യാവശ്യം ഡ്രസ്സും , സർട്ടിഫിക്കറ്റുകളും പിന്നെ കൈയ്യിൽ കിട്ടിയ എന്തൊക്കെയോ എല്ലാം കൂടെ ഒരു ചെറിയ ബാഗിൽ എടുത്ത് പുറത്ത് ഇറങ്ങി.

എങ്ങോട്ട് പോവണം , ഒന്നും അറിയില്ലെങ്കിലും മുന്നോട്ട് നടന്നു. കൈയ്യിൽ എന്റെ എന്ന് പറയാൻ ആകെ ഉള്ളത് ഇത്തിരി പൈസ മാത്രമാണ്. അമ്മ അവിടെ നിൽക്കുന്നത് കണ്ടു. ഒന്നും പറയാനില്ല , അതുകൊണ്ട് നടന്നു.

അപ്പോഴേക്കും കാറുമായി അച്ഛൻ വന്നു.

“കേറ്” ്് മറിച്ചൊന്നും പറഞ്ഞില്ല , കയറി.

ഗെയ്റ്റ് കടന്ന് റോഡിലേക്ക് കയറുമ്പോഴാണ് ബൈക്കിൽ പാഞ്ഞ് വരുന്ന വിക്കിയേയും , സച്ചിയേയും കണ്ടത്. അവർ അടുത്ത് എത്തിയിരുന്നു , പക്ഷെ കാർ നിന്നില്ല.

റെയിൽവേസ്റ്റേഷൻ എത്തും വരെ അച്ഛൻ ഒന്നും സംസാരിച്ചില്ല.

ഡോർ തുറന്ന് പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങി നടക്കാൻ തുടങ്ങിയ എന്റെ കൈയ്യിൽ കുറച്ച് അഞ്ഞൂറിന്റെ നോട്ടുകൾ വച്ചുതന്നു.

“വേണ്ട” അത് തിരിച്ച് കൊടുത്തെങ്കിലും വാങ്ങിയില്ല.

“ശാന്തൻ സ്റ്റേഷനിൽ വരും” അതും പറഞ്ഞ് ബലമായി പൈസ എന്റെ പോക്കറ്റിൽ വച്ച് തിരിഞ്ഞ് നോക്കാതെ നടന്നു. കാർ കൺമുന്നിൽ നിന്ന് മറയും വരെ ഞാൻ അവിടെ നോക്കിനിന്നു.

അമ്മയുടെ കസിൻ ഒരു ദേവിക ചിറ്റയുണ്ട്. അവരുടെ ഭർത്താവാണ് ശാന്തൻ. ശരിക്കും പേര് പ്രശാന്ത് , ചെന്നൈയിൽ ട്രാന്സ്പോര്ട്ടേഷൻ ഡിപ്പാർട്ട്മെന്റിലെ ഒരു ഉദ്യോഗസ്ഥനാണ്.

തൽകാലം ഒരു ജോലി സംഘടിപ്പിക്കുന്നത് വരെ അവരെ ബുദ്ധിമുട്ടിപ്പിക്കുക , അത് അല്ലാതെ എന്റെ മുമ്പിൽ വേറെ വഴിയൊന്നും തെളിഞ്ഞില്ല. അല്ലെങ്കിലും ഡിഗ്രിക്ക് മേലെ ഡിഗ്രികളും കൊണ്ട് പലരും ജോലി അന്വേഷിച്ച് നടക്കുന്നതിനിടെയാണ് ഒരു ഇംഗ്ളീഷ് ബിരുദവും ഡിസൈനിങ്ങ് കമ്പവും കൊണ്ട് ഞാൻ തൊഴിൽ കമ്പോളത്തിൽ ഇറങ്ങേണ്ടത്.

അങ്ങനെ പലതും ഓർത്ത് പ്ളാറ്റ്ഫോമിൽ എത്തി. ടിക്കറ്റ് എടുത്ത് ദൂരെ കണ്ട ഒരു ഇരിപ്പിടത്തിൽ ചെന്ന് ഇരുന്നു.
പല വണ്ടികളും വന്ന് , പോയി. ചുറ്റും ഒരുപാട് മുഖങ്ങൾ. ചിലതിൽ സന്തോഷം , ചിലതിൽ പതിവ് തെറ്റിക്കാത്ത പതിവുകളോടുള്ള മടുപ്പ്. വല്ലാത്ത ഒരു ഏകാന്തതയുടെ പിടി ഞാൻ അറിഞ്ഞ് തുടങ്ങി. ആ ഇരിപ്പ് സഹിക്കാതെ ആയപ്പോൾ നടന്നു. എനിക്ക് പോവാനുള്ള വണ്ടി വരാൻ ഇനിയും സമയം ബാക്കിയാണ് , അതുകൊണ്ട് നടന്നു.

പ്ളാറ്റ്ഫോമിന്റെ അങ്ങേ അറ്റത്ത് വച്ചാണ് അവരെ കണ്ടത്. അച്ഛനും , അമ്മയും ഒരു ചെറിയ കുട്ടിയും. കളിയും ചിരിയുമൊക്കെയായി അവരും എങ്ങോട്ടോ പോവുകയാണ്. കുട്ടി ഒരു കുറുമ്പൻ തന്നെ , അവിടെ എല്ലാം ഓടിയും ചാടിയും പുള്ളി നല്ല ഉഷാറായി കളിക്കുകയാണ്. അതിന്റെ ഇടയിലാണ് അവൻ കഴിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന ബിസ്ക്കറ്റ് കൈയ്യിൽ നിന്ന് തെറിച്ച് ട്രാക്കിൽ വീണത്. അത് കണ്ട കുട്ടി കരയാൻ തുടങ്ങിയതും അവന്റെ അച്ഛൻ വേറെ ഒന്ന് വാങ്ങിക്കൊടുത്തു.

അത്രയും നേരം കൗതുകത്തോടെ അത് നോക്കിനിന്ന നവനീതിന്റെ മുഖം മാറി. നിറയാൻ തുടങ്ങിയ കണ്ണുകൾ തുടച്ചുകൊണ്ട് അവൻ തിരിഞ്ഞ് നടന്നു.

വിശപ്പ് വല്ലാതെ വിഷമിപ്പിച്ച് തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. പോക്കറ്റിൽ തപ്പി കുറച്ച് പൈസ ഉണ്ട്. എന്തോ , അച്ഛൻ തന്ന പണം എടുക്കാൻ തോന്നിയില്ല. ഇറങ്ങുമ്പോൾ ഫോൺ എടുക്കാൻ മറന്നിരുന്നു.

അവിടെ തന്നെയുള്ള കടയിൽ നിന്ന് കിട്ടിയ എന്തോ കഴിച്ചു. പിന്നെയും കുറച്ച് നേരം കാത്തിരുന്ന ശേഷമാണ് ട്രെയിൻ വന്നത്. സീസൺ അല്ലാത്തത് കൊണ്ട് തിരക്ക് ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.

ശ്രീക്കുട്ടി , അവൾക്ക് എന്ത് പറ്റിക്കാണും? മനസ്സ് വീണ്ടും തന്റെ പ്രിയപ്പെട്ടവരേ തേടുകയാണ്. കവിളുകളെ നനച്ച് ഒഴുകിക്കൊണ്ടിരുന്ന കണ്ണുനീർ മാത്രം അവന് തടയാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.

രാത്രിയുടെ ഇരുട്ട് മായ്ച്ച് പതിയെ വെളിച്ചം എത്തിനോക്കി. അപ്പോഴും ഉറക്കം വരാൻ മടിക്കുന്ന കണ്ണുകളുമായി ഇരുന്ന അവനേയും വഹിച്ചുകൊണ്ട് ആ തീ കണ്ണും കത്തിച്ച് ട്രെയിൻ മുന്നോട്ട് കുതിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു.

***

ആരോ ്് തട്ടി വിളിച്ചപ്പോഴാണ് ഞാൻ ഉണർന്നത്. പുലർച്ചെ എപ്പോഴോ കണ്ണ് ചിമ്മിയിരുന്നു.

നോക്കിയപ്പോൾ ഇറങ്ങേണ്ട സ്ഥലം എത്തിയിരുന്നു. ട്രെയിനിൽ നിന്ന് പതുക്കെ പുറത്തിറങ്ങി. ആളുകളുടെ കൂടെ ഞാനും നടന്ന് ചെന്നൈ നഗരത്തിലേക്ക് ചേർന്നു.
സ്റ്റേഷനിൽ കാണും എന്ന് പറഞ്ഞ ചിറ്റപ്പനെ സെന്ട്രൽ സ്റ്റേഷന്റെ തിരക്കുകളുടെ ്് ഇടയിൽ കണ്ടുപിടിക്കാൻ കുറച്ച് കഷ്ടപ്പെടേണ്ടി വന്നു.

സത്യം പറഞ്ഞാൽ ചെറുപ്പത്തിൽ എന്നോ കണ്ടതാണ് ചിറ്റയേയും , ചിറ്റപ്പനേയും. പക്ഷേ , അതിന്റെ യാതൊരു പരിചയക്കുറവും അവർക്ക് എന്നോട് ഉണ്ടായിരുന്നില്ല!.

സ്റ്റേഷനിൽ എന്നെ പിക്ക് ചെയ്യാൻ ചിറ്റ കൂടി വന്നിരുന്നു. അവരുടെ കാറിൽ തന്നെ വീട്ടിലേക്ക് തിരിച്ചു.

ജോലി ഒന്നും കിട്ടാത്തതിന്റെ വിഷമം മാറ്റാൻ തൽക്കാലം നാട്ടിൽ നിന്ന് മാറി നിൽക്കുന്നതാണ് എന്ന് മാത്രമാണ് അച്ഛൻ അവരോട് പറഞ്ഞത് എന്ന് അവരുടെ സംസാരത്തിൽ നിന്ന് മനസ്സിലായി.

അത് ഒരു കണക്കിന് നന്നായി.

മക്കൾ ഇല്ലാത്ത അവർക്ക് ഞാൻ മകനെ പോലെ ആയിരുന്നു. എനിക്കും അവർ പ്രിയങ്കരരായി മാറാൻ അധികം ദിവസങ്ങൾ വേണ്ടിവന്നില്ല.

ഒഴിവ് ദിവസങ്ങളിൽ ഞങ്ങൾ കറങ്ങാൻ പോയി. പാർക്കും , സിനിമയും ഒക്കെയായി എന്നെ മാക്സിമം ഹാപ്പിയാക്കാൻ ്് അവരുണ്ടായിരുന്നു.

ചിറ്റ നല്ല ഒന്നാംതരം കുക്ക് ആണ് , ചിറ്റപ്പനും ഒട്ടും മോശമല്ല. അവരുടെ പാചക പരീക്ഷണങ്ങൾക്ക് പുതിയ ഇര ആയിരുന്നല്ലോ ഞാൻ , അത് അവര് രണ്ടും ശരിക്കും മുതലാക്കി. 🙂

കൊച്ച് പിള്ളേരുടെ സ്വഭാവമാണ് രണ്ടിനും. എന്റെ വരവോടെ അവരുടെ തല്ല് കൂടലിലേക്ക് ഒരാളും കൂടി കൂടുകയായിരുന്നു.

നാടുമായുള്ള ബന്ധം ഏറെക്കുറെ ്് അന്നത്തോടെ തന്നെ അവസാനിച്ചിരുന്നു. എന്നെങ്കിലും വിളിച്ചിരുന്ന അച്ഛനും അമ്മയും മാത്രമായിരുന്നു ഇവർക്ക് പുറമെ ആകെയുള്ള സ്വന്തക്കാർ.

അങ്ങനെ ഒരു ദിവസം അത് വന്നു മുംബൈയ്യിലേക്കുള്ള ടിക്കറ്റും എന്റെ അപ്പോയിന്റ്മെന്റ് ലെറ്ററും.

ചെന്നൈയിലെ ബ്രാഞ്ചിൽ ഇന്റർവ്യൂ അറ്റന്റ് ചെയ്യാൻ പോയത് അവരുടെ നിർബന്ധം കൊണ്ട് ആയിരുന്നു. പക്ഷേ , മുംബൈയിലേക്കുള്ള ഒരു പറിച്ചു നടൽ ഞങ്ങളെ ഒരുപോലെ വിഷമിപ്പിച്ചു.

പോകാൻ കൂട്ടാക്കാതിരുന്ന എന്നെ അവർ പലതും പറഞ്ഞ് ആശ്വസിപ്പിച്ചു. എന്നാലും , യാത്ര പറയുമ്പോൾ മൂന്ന് പേരും കരഞ്ഞുപോയി.

ജോലിക്ക് കയറി , എങ്കിലും എനിക്ക് സന്തോഷം ഒട്ടും ഇല്ലായിരുന്നു.

പ്രിയപ്പെട്ടവരെ എന്നും വിധി എന്നിൽനിന്നും അകറ്റുകയാണ്.
ഒരുകാലത്ത് എല്ലാമായിരുന്ന കൂട്ടുകാർ പോലും അന്നത്തെ സംഭവത്തിന് ശേഷം യാതൊരു ബന്ധവും കാട്ടിയിട്ടില്ല. എല്ലാവരേയും പോലെ അവരും ഞാൻ അങ്ങനെ ചെയ്തെന്ന് കരുതിക്കാണും.

ആകെ ഒതുങ്ങി ജീവിച്ചിരുന്ന എന്റെ ലൈഫിലേക്ക് ഇടിച്ചു കേറി വന്നതാണ് അവൾ , റിയ.

ഇവിടെ എനിക്ക് കിട്ടിയ ആദ്യത്തെ സുഹൃത്. ഒഴിഞ്ഞ് മാറിയപ്പോഴും പിന്നെയും എന്റെ അടുത്തേക്ക് വന്നവൾ. എല്ലാം അറിഞ്ഞ് എന്നും ചേർത്ത് പിടിച്ചിട്ടേ ഉള്ളൂ.

“സത്യം പറഞ്ഞാ നീയും അവളുമൊക്കെയാ എന്നെ മാറ്റിയത്” മുന്നിലെ ടേബിളിൽ ഇരുന്ന കോഫി അവൻ പതിയെ കുടിച്ചു.

“ഐശു , നീ എന്താ കഴിക്കാത്തെ?” അവളുടെ മുന്നിൽ അതേപടി ഇരിക്കുന്ന കോഫി കപ്പ് കണ്ട് നവി ചോദിച്ചു.

അൽപം കുടിച്ചു എന്ന് വരുത്തി അവൾ അവന് പറയാനുള്ളത് കേൾക്കാൻ ആകാംഷയോടെ അവനെ നോക്കി.

“നീ നല്ല കുട്ടിയാ. എനിക്ക് നിന്നെ ഇഷ്ടവുമാണ് പക്ഷേ , അത് ഒരിക്കലും പ്രണയമല്ലെടോ”

“നീയും , റിയയുമൊക്കെ എന്റെ കൂട്ടുകാരല്ല , അതിനും അപ്പുറം ആരൊക്കെയോ ആണ്. എന്റെ ചിന്നൂനേയും , മാളൂനേയും പോലെയാ നിങ്ങള് രണ്ടും എനിക്ക്. ന്നെക്കാളും നല്ല ഒരാളെ നിനക്ക് കിട്ടും”

കുറച്ച് നേരം അവർക്കിടയിൽ മൗനം മാത്രം നിറഞ്ഞുനിന്നു.

“നവീ , നിനക്ക് വിഷമമായോടാ?”

“ഏയ് , നിന്നോട് പറഞ്ഞില്ലെങ്കിലും ഈ ദിവസം ഞാൻ അതൊക്കെ ഓർക്കാതിരിക്കില്ല” ചിരിച്ചുകൊണ്ട് അവൻ പറയുന്നത് കേട്ട് മനസ്സിലാകാതെ അവൾ നോക്കി.

“എന്റെ ശ്രീക്കുട്ടി , അല്ല ശ്രീലക്ഷ്മി ഹരിപ്രസാദ് ഒരു ഭാര്യയായിട്ട് ഇന്നേക്ക് രണ്ട് വർഷമായി”

എല്ലാം പറഞ്ഞ് നിർത്തുമ്പോഴേക്കും ഇറ്റ് വീഴാൻ വെമ്പിയ കണ്ണുകൾ അവൾ കാണാതിരിക്കാൻ അവൻ എഴുന്നേറ്റ്ഇരുന്നു. ക്യാഷ് കൗണ്ടറിന് അടുത്തേക്ക് നടന്ന നവനീത് പക്ഷെ തന്റെ പിറകിൽ കരച്ചിൽ അടക്കി ഇരുന്ന അവളുടെ മുഖം എന്തുകൊണ്ടോ കണ്ടില്ല.

ഉച്ചയ്ക്ക് ശേഷം കിട്ടിയ അൽപസമയം ഫോണിൽ തള്ളിനീക്കുകയായിരുന്നു റിയ. രാഹുലുമായുള്ള ചാറ്റ് പുരോഗമിക്കുന്നതിന്റെ ഇടയിലാണ് ശൂന്യമായ നവനീതിന്റെ ക്യാബിൻ അവളുടെ ശ്രദ്ധയിൽ പെടുന്നത്.

“Then ok yar, call you later” അത്രയും പറഞ്ഞ് ചാറ്റ് അവസാനിപ്പിച്ച് അവൾ എഴുന്നേറ്റു.
പുറത്തേക്ക് നടക്കുമ്പോഴാണ് ടേബിളിൽ തലയും വച്ച് കിടക്കുന്ന ഐശ്വര്യയെ കാണുന്നത്.

തലയിൽ ഒരു തലോടൽ അറിഞ്ഞാണ് ഐശ്വര്യ മുഖം ഉയർത്തി നോക്കിയത്.

“എന്താ ഐശുവേ , ഉച്ചയുറക്കമാണോ?”

കുസൃതിയോടെ ചോദിച്ച അവൾക്കുള്ള മറുപടി ഒരു ചുമൽ കൂച്ചലിൽ ഐശു ഒതുക്കി.

“ന്താടാ , വയ്യേ?” 😟 അവളുടെ മങ്ങിയ മുഖം കണ്ട് റിയ ആവലാതിയോടെ തിരക്കി. ഒരു തെളിച്ചം കുറഞ്ഞ ചിരി മാത്രമായിരുന്നു അതിനും തിരികെ കിട്ടിയത്.

“എന്നതാ , നവി എവിടെപ്പോയി?” അവളുടെ അടുത്തായി റിയയും ഇരുന്നു.

“അറീല്ല” അത് പറയുമ്പോഴും ശബ്ദം സാധാരണ പോലെ ആക്കാൻ അവൾ വിഷമിച്ചു.

കുറച്ച് നേരം അവർക്കിടയിൽ മൗനം കടന്നുവന്നു.

“നീ പറഞ്ഞോ?”

“ഉം” അത്രയേ അവൾ പറഞ്ഞുള്ളൂ.

പാർക്കിങ് ഏരിയയിൽ എത്തിയ റിയ അവന്റെ കാർ കണ്ട് അങ്ങോട്ട് നടന്നു.

ദൂരെ റോട്ടിലേക്ക് നോക്കി ഇരിക്കുകയായിരുന്നു നവനീത്.

“അല്ലാ , രണ്ടാളും എന്ത് ഭാവിച്ചാ?”

തൊട്ടടുത്ത് റിയയുടെ ശബ്ദം കേട്ട് അവൻ തിരിഞ്ഞുനോക്കി.

അവളെ കണ്ട് ചിരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചെങ്കിലും അവന് അതിന് കഴിഞ്ഞില്ല.

“എന്താടാ നിനക്ക് പറ്റിയേ?” അവന്റെ അടുത്തായി മതിലിൽ ഇരുന്നുകൊണ്ട് അവൾ അവനെ നോക്കി.

“നീ അവളോട് എല്ലാം പറഞ്ഞല്ലേ?” അവളുടെ മുഖത്ത് സംശയം.

“എല്ലാം നിനക്ക് അറിഞ്ഞൂടെ? പിന്നെ എന്തിനാ ആ പാവത്തോട് ഇങ്ങനെ” അവന്റെ ചോദ്യത്തിൽ നിരാശയും വിഷമവും മാത്രമായിരുന്നു.

“ഡാ അത് , നീയായിട്ട് അവളോട് പറയുന്നതാണ് നല്ലതെന്ന് തോന്നി. അതാ ഞാൻ” അവൾ പകുതിക്ക് വച്ച് നിർത്തി.

“വേണ്ടായിരുന്നെടോ”

റിയ മറുപടി ഇല്ലാതെ ഇരുന്നു.

“ഡാ , നീ ഇപ്പോഴും!?”

“പറ്റുന്നില്ല റിയെ , അവളെ മറന്ന് , എനിക്ക് പറ്റില്ലെടാ” അത് പറയുമ്പോൾ അവന്റെ തൊണ്ട ഇടറിയിരുന്നു.

“നവീ” നിറയാൻ തുടങ്ങിയ കണ്ണുകൾ തുടച്ചുകൊണ്ട് വിദൂരതയിലേക്ക് നോക്കിയിരുന്ന അവന്റെ കൈയ്യിൽ റിയ വാൽസല്യത്തോടെ തഴുകി.

“അവളിന്ന് വേറൊരാളുടേതാണ് , പക്ഷെ എനിക്ക് വയ്യ അവളെ മറന്ന് വേറൊരു പെണ്ണിനെ”

“ഐശു പാവല്ലേടീ? ഞാൻ കാരണം അവളുടെ ജീവിതം നശിക്കാൻ പാടില്ല”
“സോറി ഡാ , ഐശു പറഞ്ഞപ്പോ നിങ്ങൾ ഒരുമിച്ചാൽ നന്നാവുമെന്ന് തോന്നി. അതുകൊണ്ടാ ഞാൻ അവക്ക് സപ്പോർട്ട് നിന്നത്. പക്ഷേ നിന്റെ മനസ് ഞാനറിഞ്ഞില്ല” റിയയുടെ തല കുനിഞ്ഞു.

“ഏയ് വിട്ട് കള കൊച്ചേ , ഇതിന്റെ പേരിൽ ഇതുവരെ നമ്മടെ ഇടയിലില്ലാത്ത കാര്യങ്ങളൊന്നും വേണ്ട” അത് കേട്ട് അവൾ തന്റെ മുഖത്ത് ഒരു ചിരി വരുത്തി. അത് കണ്ട നവിയുടെ മുഖത്തും ഉണ്ടായിരുന്നു തെളിച്ചം കുറഞ്ഞത് എങ്കിലും ഒരു ഇളം ചിരി.

കുറച്ച് നേരം അവർ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല.

“നമ്മടെ ആള് എവിടെയാ?” നവി റിയയെ നോക്കി.

“ആഹ് , ഓഡിറ്റിങ്ങല്ലേ , ആശാൻ ഡെല്ലീലാ”

“അതാണോ , ആശാത്തീടെ മുഖത്ത് ഒരു വാട്ടം?”

“യ്യടാ” രണ്ടാളും ചിരിച്ചു.

“Navaneeth , ബോസ് ബുലാരഹാഹെ” ശബ്ദം കേട്ട് ഞങ്ങൾ തിരിഞ്ഞുനോക്കി.

പിറകിൽ ഞങ്ങളുടെ സെക്യൂരിറ്റി ചേട്ടൻ നിൽക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

“ക്യാ ഹുവാ?”

“പത്താ നഹീ” അതും പറഞ്ഞ് മൂപ്പര് പോയി.

ഞങ്ങൾക്ക് കാര്യം മനസ്സിലായില്ല. ഏതായാലും അങ്ങോട്ട് ചെല്ലാം.

തിരിച്ച് മുകളിലേക്ക് വിട്ടു. നല്ലകാലത്തിന് ലിഫ്റ്റ് ്് കംപ്ളൈന്റാണ്. ഇനി ഇപ്പം പടി കയറ്റം തന്നെ ശരണം.

കേറി കേറി ഒരു രണ്ട് നില എത്തിയപ്പോഴാണ് എതിരെ ഐശു ഇറങ്ങി വരുന്നത്.

“നീ എങ്ങോട്ട് പോവ്വാ?” അവളെ കണ്ട് റിയ ചോദിച്ചു.

“ആഹ് , ഞാൻ നിന്നെ നോക്കി വന്നതാ. നീ എന്നെ ഒന്ന് ഫ്ളാറ്റിൽ വിട്ടേ”

“എന്തുപറ്റി , എന്തിനാ ഇപ്പൊ പോണേ?” എനിക്ക് സംഭവം പിടികിട്ടിയില്ല.

“ചെറിയൊരു തലവേദന”

“ആഹ് നവീ , ബോസ് അന്വേഷിച്ചു” കുറച്ച് താഴെ എത്തി അതും പറഞ്ഞ് ഐശ്വര്യ താഴേക്ക് പോയി.

“ഡാ , എന്നാ നീ ചെല്ല്. ഞാൻ അവളെ വിട്ടിട്ട് വരാം”

ക്യാബിന്റെ പുറത്ത് പൂജ നിൽക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

“Sir , may I?”

“Oh , Navaneeth , വരൂ” മുന്നിൽ ഇരിക്കുന്ന ഫയലിൽ നിന്ന് മുഖം ഉയർത്തി പുള്ളി ചിരിച്ചു. മുന്നിലെ ചെയർ ചൂണ്ടി കാണിച്ചപ്പോൾ അവൻ ഇരുന്നു.
“എന്താണ് സാർ കാണണമെന്ന് പറഞ്ഞത്?”

“ആഹ് നവനീത് , ആ ജർമൻ കമ്പനിയുമായുള്ള മീറ്റിങ്ങ് നാളെയാണ്. എനിക്ക് പകരം താൻ പോവണം”

“അല്ല സാർ , ഞാൻ” അവൻ പകുതിക്ക് നിർത്തി.

“ഇവിടെ വളരെ അർജന്റായ കുറച്ച് തിരക്കുകളുണ്ട് , അല്ലെങ്കിൽ ഞാൻ പോകുമായിരുന്നു. പിന്നെ , ഇതൊരു ്് പ്രൊസീജ്യർ മാത്രമല്ലെ?. താൻ ഒറ്റയ്ക്ക് പോവണ്ട , Pooja will be with you” ഒരു ചിരിയോടെ പുള്ളി എന്നെ നോക്കി.

“ഓക്കെ സാർ”

“Then ok man , i will send you the details” അതേ ചിരിയോടെ അങ്ങേര് വീണ്ടും ഫയലിലേക്ക് മുഖം പൂഴ്ത്തി.

കാര്യമായി പണി ഒന്നും ഇല്ലാത്തതുകൊണ്ട് ഓഫീസിൽ നിന്നും ഇറങ്ങി.

കാർ റിവേഴ്സ് എടുക്കുമ്പോഴാണ് റിയ വിളിക്കുന്നത്.

“ഡാ , ഞാൻ ഇന്ന് ഇനി വരുന്നില്ല”

“ആ ഞാനും ഇറങ്ങുവാ. പിന്നെ ഐശുവിന് എങ്ങനെ ഉണ്ട്?”

“കുഴപ്പമില്ലെടാ , അവള് കിടന്നു”

“ആഹ് ഡീ , ഞാൻ രണ്ട് ദിവസം കാണില്ലാട്ടോ”

“ഏഹ് , നീ എങ്ങോട്ട് പോവ്വാന്ന്!?”

“ആ ജർമൻ കമ്പനീടെ മീറ്റിങ്ങേ എന്റെ തലയിൽ ഇട്ട്”

“അത് ഹൈദരാബാദിലല്ലേ?”

“ഉം , ടിക്കറ്റടക്കം ഫുൾ സെറ്റാക്കീട്ടുണ്ട് നമ്മടെ ബോസ്”

“അല്ല , നീ തനിച്ചാണോ പോകുന്നെ?”

“അല്ല , പൂജ കൂടി ഉണ്ട്”

“ഹാ , ബെസ്റ്റ്. അവള് വേണമാരിക്കും ഓർഡർ പിടിക്കാൻ” റിയ അത് ഇഷ്ടപ്പെടാത്ത പോലെ പറഞ്ഞു.

“ആഹ് , അത് എന്തേലുമാകട്ടെ. രാവിലെയാ ഫ്ളൈറ്റ് , പോയിട്ട് കുറച്ച് കാര്യങ്ങൾ സെറ്റാക്കാനുള്ളതാ. നീ വെച്ചോ , പിന്നെ വിളിക്കാം.

ഞങ്ങളുടെ ഓഫീസിലുള്ള ഒരു ്് വങ്ക സുന്ദരിയാണ് പൂജ. നേരത്തെ പറഞ്ഞില്ലേ , അതേ ഐറ്റം. സുന്ദരിയാണ് , പക്ഷെ നമ്മടെ റിയയുടെയും , ഐശ്വര്യയുടേയും അത്ര ഗ്ളാമർ ഒന്നും ആൾക്ക് ഇല്ല. സ്വന്തം ഇഷ്ടങ്ങൾ നടത്താൻ ഏത് വിട്ട് വീഴ്ചയ്ക്കും തയ്യാറാകുന്ന സ്വഭാവമാണ് പൂജയുടെ. ബോസ് അടക്കം പലരുമായും അവൾക്ക് ബന്ധം ഉള്ളത് പരസ്യമായ രഹസ്യം മാത്രം. കാരണം അറിയില്ല , എങ്കിലും ജോയിൻ ചെയ്ത കാലം മുതൽ റിയയും പൂജയും തമ്മിൽ ഒട്ടും ്് സ്വരച്ചേർച്ച ഇല്ല. എല്ലാരോടും കയറി ഫ്രന്റ് ആകുന്ന അവൾ പൂജയോട് വലിയ അടുപ്പമൊന്നും ്് ്് കാട്ടാറില്ല.
ബാഗ് പാക്ക് ചെയ്യുകയായിരുന്നു അപ്പോഴാണ് അമ്മ വിളിക്കുന്നത്.

പതിവ് സംസാരത്തിനിടെയാണ് അച്ഛന് ട്രാന്സ്ഫർ കിട്ടിയ വിവരം അറിയുന്നത്. തൃശൂരിലേക്ക് ആണ് മാറ്റം , അതും പ്രമോഷനോട് കൂടിയ ട്രാൻസ്ഫറാണ്. സന്തോഷം തോന്നി. സർവീസ് തീരാൻ കുറച്ച് വർഷങ്ങളെ ബാക്കിയുള്ളൂ. അപ്പോഴാണ് മാനേജറായി പ്രമോഷൻ കിട്ടുന്നത്. 🙂

എല്ലാ തവണയും ചെയ്യുന്ന പോലെ ഇത്തവണയും നാട്ടിലേക്ക് പോകുന്നതിനെ കുറിച്ച് ചോദിച്ചു. എന്തൊക്കെയോ പറഞ്ഞ് ഒഴിഞ്ഞു. നിർബന്ധിച്ചില്ല , കാര്യമില്ലെന്ന് അറിയാവുന്നത് കൊണ്ടാവും.

വെളുപ്പിന് തന്നെ എയർപ്പോർട്ടിൽ എത്തി. ഫ്ളൈറ്റിൽ അടുത്തടുത്ത സീറ്റുകളായിരുന്നു എനിക്കും പൂജയ്ക്കും. ശരീരത്തിന്റെ മുഴുവൻ അളവുകളും എടുത്ത് കാട്ടുന്ന വസ്ത്രം പൂജയുടെ പ്രത്യേകതയാണ്. വെള്ള ലെഗ്ഗിൻസിലും ഇറുകിയ ചുവപ്പ് ടീഷർട്ടിലും നിറഞ്ഞ് നിൽക്കുന്ന അവളുടെ ഷെയ്പ്പൊത്ത ശരീരത്തിലേക്ക് പലരുടേയും കണ്ണുകൾ ഓടിനടന്നു.

അവൾ അവനോട് പരമാവധി ചേർന്ന് ഇരിക്കാൻ ശ്രമിച്ച് കൊണ്ടിരുന്നു. ശരീരം അവനിലേക്ക് ഒട്ടി പൂജ നവിയെ ശ്രദ്ധിച്ചു. യാതൊരു പ്രതികരണവും കാണാതെ ആയതും പതിയെ പൂജ നവനീതിന്റെ ദേഹത്തേക്ക് ചാഞ്ഞു.

എന്തോ ചിന്തയിൽ മുഴുകി ഇരുന്ന അവൻ അസ്വസ്ഥതയോടെ അവളിൽ നിന്ന് മാറി ഇരുന്നു. അൽപം മാറി ടാബിൽ ഏതോ ഒരു സിനിമയും കണ്ട് ഇരിക്കുന്ന നവിയേയും നോക്കി ഒരു ഗൂഢമായ ചിരിയോടെ പൂജ ഇരുന്നു.

ഒരു ഫൈവ് സ്റ്റാർ ഹോട്ടലിൽ ആയിരുന്നു കോൺഫറൻസ് സംഘടിപ്പിച്ചിരുന്നത്. ഉച്ചയ്ക്ക് ശേഷം തുടങ്ങിയ മീറ്റിങ്ങ് അവസാനിച്ചപ്പോൾ മണി ആറ് കഴിഞ്ഞിരുന്നു.

കോൺഫറൻസിന്റെ മുഷിച്ചിൽ മാറ്റാൻ ചെറുതായി ഒന്ന് കറങ്ങി. ഇതിന് മുന്പ് ഒരു തവണ ഞാൻ ഇവിടെ വന്നിട്ടുണ്ട്. പക്ഷേ അത് കോളേജ് ടൂർ ആയിരുന്നു. കൂട്ടിന് ആരും ഇല്ലാതെ ഇങ്ങനെ നടക്കുന്നതും ഒരു രസമാണ്.

തിരിച്ച് ചെന്നപ്പോൾ പൂജയെ കണ്ടില്ല.

“ഒരു ചെറുപ്പക്കാരന്റെ കൂടെ പോകുന്നത് കണ്ടു” അന്വേഷിച്ചപ്പോൾ റിസപ്ഷനിൽ ഇരുന്ന മലയാളി തരുണി തെല്ലൊരു കള്ളച്ചിരിയോടെ അങ്ങനെയാണ് പറഞ്ഞത്.

കുളിയും കഴിഞ്ഞ് റെസ്റ്റോറന്റിലേക്ക് പോയി. ഫുഡ് കഴിച്ച് വെറുതെ പുറത്തെ ഗാർഡനിലൂടെ നടന്നു. കുറച്ച് മാറിയുള്ള പൂളിൽ കാണാൻ കൊള്ളാവുന്ന പലതരം പിള്ളേര് നീന്തി രസിക്കുന്നു.
പോക്കറ്റിൽ ഇരുന്ന ഫോൺ ശബ്ദിച്ചു. പരിചയമില്ലാത്ത ഏതോ നമ്പർ ആണ്.

“Hello”

“ഹലോ , കിച്ചു ആണോ?” കേട്ട് പരിചയമുള്ള ഒരു ശബ്ദമാണ്. ഒരു നിമിഷം ഞാൻ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല.

“ആരാ സംസാരിക്കുന്നേ?”

“ഡാ , ഞാൻ ഹരിപ്രസാദാണ്” അപ്പോഴാണ് എനിക്ക് ആളെ മനസ്സിലായത്.

“കിച്ചൂ , കേൾക്കണില്ലേ?” അവന്റെ പ്രതികരണം ഇല്ലാതായപ്പോൾ അയാൾ ചോദിച്ചു.

“ഉം കേൾക്കാം”

“ഞങ്ങളോട് ്് ദേഷ്യമായിരിക്കുമല്ലേ?”

“ഏയ് , എനിക്കാരോടും ദേഷ്യമില്ല അങ്കിളെ” അവൻ ചിരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു.

“നീ പിന്നെ നാട്ടിലേക്ക് വന്നിട്ടില്ല അല്ലേ?”

“ഉം” മൂളുക മാത്രമെ അവൻ ചെയ്തുള്ളൂ.

“എനിക്ക് നിന്നോട് ഒരു കാര്യം പറയാനുണ്ട്”

“എന്താ , ്് അങ്കിൾ പറഞ്ഞോളൂ”

“നേരിട്ട് പറയാനുള്ളതാണ്. നീ എന്നാ ഇനി ഇങ്ങോട്ട്?”

“അല്ല അത് ഞാൻ,”

“ഒന്നും പറയണ്ട. ഏതായാലും പ്രതാപൻ പോകുന്നതിന്റെ മുന്പായി നീ നാട്ടിലേക്ക് പോര്”

“അല്ല , ഇവിടെ ഒരുപാട് തിരക്കുകളുണ്ട്”

“കമ്പനിയിലെ തിരക്കല്ലേ? അത് നീ ഇല്ലെങ്കിലും നടന്നോളും അവൻ പോകുന്നതിന് മുമ്പ് ഇങ്ങെത്തിയേക്കണം”

“അങ്കിളേ ഞാൻ”

അപ്പോഴേക്കും കാൾ കട്ടായിരുന്നു.

*****

പോകാൻ മടിച്ച് നിന്ന പകലിനെ പറഞ്ഞയച്ച് രാത്രി കടന്നുവന്നു. ഇരുട്ടിന്റെ കട്ടി കൂടി വരുന്നതിന് അനുസരിച്ച് രാത്രി തന്റെ സൗന്ദര്യം കാട്ടി മോഹിപ്പിച്ച് തുടങ്ങി.

“അപ്പോ , ഞാൻ പോണമെന്നാണോ നീ പറയുന്നേ?”

“അതാ നല്ലത് നവീ”

“അല്ലെടീ”

“നിന്റെ അവസ്ഥ എനിക്ക് മനസ്സിലാവും. പക്ഷേ നീ പോണമെന്നേ ഞാൻ പറയൂ. ഒന്നുമില്ലെങ്കിലും സ്വന്തം നാട്ടിലേക്കല്ലേ , അതും ഇത്ര കാലം കഴിഞ്ഞില്ലേടാ”

“ഒക്കെ ശരിയാ , എന്നാലും”

“ഒന്നുമില്ല , നീ പോയിട്ട് വാ”

“ഉം”

“ആഹ് , നമ്മടെ പൂജച്ചേച്ചി എന്നാ ചെയ്യുവാ!?”

“ആള് ആരുടെയോ കൂടെ കറങ്ങിയടിക്കുവാ. പിന്നെ , ഐശു എന്ത് പറയുന്നു?”

“എന്ത് പറയാൻ , ഇവിടെ ഫോണും നോക്കി ഇരിപ്പുണ്ട്”

“ഉം Then by. നല്ല ക്ഷീണം , ഞാൻ ഉറങ്ങാൻ നോക്കട്ടെ”

“Ok da by. Good night”
കാൾ കട്ട് ചെയ്ത് ഞാൻ കിടക്കയിലേക്ക് ചെരിഞ്ഞു.

എത്രനേരം ഉറങ്ങി എന്ന് അറിയില്ല. എന്തോ അസ്വസ്ഥത തോന്നിയാണ് കണ്ണ് തുറന്നത്. പിറകിൽ എന്തോ ഉള്ളത് എനിക്ക് മനസ്സിലായി. മുറിയിൽ നല്ല ഇരുട്ട് ആയിരുന്നു. ലൈറ്റ് ഓൺ ചെയ്ത് തിരിഞ്ഞുനോക്കിയ ഞാൻ ശരിക്കും ഞെട്ടി. കിടക്കയിൽ എന്റെ തൊട്ടടുത്ത് പൂജ കിടക്കുന്നു!.

ശരീരത്തിൽ ആകെ ഒരു പാന്റിയും ബ്രായും മാത്രം ഇട്ട് കിടക്കുന്ന അവളുടെ മാറിടമാണ് എന്റെ പുറത്ത് ഉരസിയിരുന്നത്. പെട്ടന്ന് എന്ത് ചെയ്യണമെന്ന് എനിക്ക് മനസ്സിലായില്ല.

അവൾ നല്ല മയക്കത്തിലായിരുന്നു. കുലുക്കി വിളിച്ചു , ഒരു രക്ഷയുമില്ല. ഉറക്കത്തിന്റെ ഇടയിൽ അവളൊന്ന് കോട്ടുവാ ഇട്ടു. മദ്യത്തിന്റെ വല്ലാത്ത മണം കിട്ടി. ഇനി വിളിച്ചിട്ട് കാര്യമില്ല എന്ന് മനസ്സിലായതോടെ അവളുടെ ദേഹത്ത് പുതപ്പും ഇട്ട് റൂമിന്റെ അങ്ങേ അറ്റത്ത് ഇട്ടിരുന്ന ദിവാനിൽ പോയി കിടന്നു.

…..

കാലത്ത് തന്നെ ഞങ്ങൾ ഓഫീസിലേക്ക് തിരിച്ചു. ചെറിയ ഹാങ്ങോവർ ഉണ്ട് പൂജയ്ക്ക് , പക്ഷെ അവളുടെ പെരുമാറ്റത്തിൽ ഇന്നലെ നടന്നത് ഒന്നും അറിഞ്ഞ ലക്ഷണം ഇല്ല.

അവിടെ എന്നേയും പ്രതീക്ഷിച്ച് റിയയും , ഐശ്വര്യയും ഉണ്ടായിരുന്നു.

ഒരു ്് ഡിക്റ്ററ്റീവിനെ പോലെ തിരിച്ചും മറിച്ചും റിയ ചോദ്യം ചെയ്തു. എല്ലാം പറയേണ്ടിവന്നു. പക്ഷേ രാത്രിയിലെ സംഭവം മാത്രം പറഞ്ഞില്ല. പറഞ്ഞാൽ ്് ചിലപ്പോ പൂജയെ ഇവള് ടെറസിന്റെ മണ്ടയിൽ നിന്ന് താഴേക്ക് ്് ഇട്ടേക്കും. വെള്ളപ്പുറത്ത് പറ്റിയത് ്് കൊണ്ട് ഞാൻ അത് അപ്പോഴേ വിട്ടിരുന്നു.

ബോസിനെ സോപ്പിട്ട് രണ്ടാഴ്ച ലീവ് തരപ്പെടുത്തി. പിറ്റേന്ന് രാവിലെ ആയിരുന്നു ഫ്ളൈറ്റ്. കുറച്ച് ദിവസങ്ങൾ എന്റെ നാട്ടിലേക്ക്. പക്ഷേ അവിടെ എന്റേത് എന്ന് പറയാൻ എന്താണ് ഉള്ളത്?

വരുന്ന വിവരം വീട്ടിൽ വിളിച്ച് അറിയിച്ചു.

എയർപ്പോർട്ടിൽ റിയയും , ഐശ്വര്യയും വന്നിരുന്നു. അവിടെ എത്തിയപ്പോഴാണ് ഫ്ളൈറ്റ് രണ്ട് മണിക്കൂർ ലേറ്റ് ആണെന്നുള്ള കാര്യം അറിയുന്നത്.

കുറച്ച് നേരം സംസാരിച്ച് ഇരുന്നു. പിന്നെ അവർക്ക് ഓഫീസിൽ പോകേണ്ടതിനാൽ രണ്ടിനേയും പറഞ്ഞുവിട്ടു.

യാത്ര പറയുമ്പോഴും റിയ വളരെ ഹാപ്പി ആയിരുന്നു. പക്ഷെ ഐശുവിന്റെ മുഖം അവളുടെ വിഷമം എനിക്ക് മനസ്സിലാക്കിത്തന്നു.
അവർ പോയ ശേഷമുള്ള ആ മടുപ്പിക്കുന്ന കാത്തിരിപ്പിൽ ഫോൺ മാത്രമായിരുന്നു കൂട്ട്.

ഒടുവിൽ ആ യന്ത്രപ്പക്ഷി ആകാശത്തിലേക്ക് കുതിച്ചു. പൈലറ്റിന്റെ ലാന്റിംഗ് സന്ദേശമാണ് എന്നെ ഉണർത്തിയത്. എല്ലാവരും ഇറങ്ങാനുള്ള തയ്യാറെടുപ്പിലാണ്. നാളുകൾക്ക് ശേഷം തങ്ങളുടെ പ്രിയപ്പെട്ടവരെ കാണാൻ പോകുന്നതിന്റെ സന്തോഷം അവരുടെ മുഖത്ത് തെളിഞ്ഞ് കാണാം. എന്നാൽ നവനീതിന്റെ മനസ്സ് വളരെ നിസംഗമായിരുന്നു.

ഏറെ നേരത്തെ കാത്തിരിപ്പിന് ശേഷം ഫ്ളൈറ്റ് കേരളത്തിന്റെ മണ്ണിലേക്ക് പറന്നിറങ്ങി.

മറ്റുള്ളവരുടെ കൂടെ അവനും പുറത്തേക്ക് നടന്നു.

വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷമുള്ള മടങ്ങിവരവിൽ ജീവിതം തനിക്കായി കാത്തുവച്ചത് എന്തൊക്കെയാണെന്ന് അറിയാതെ

തുടരും

(കഥയുടെ ഈ ഭാഗം കേരളത്തിന് പുറത്താണല്ലോ നടക്കുന്നത്. വായന എളുപ്പമാക്കാൻ സംഭാഷണങ്ങൾ മലയാളത്തിൽ തന്നെയാണ് എഴുതിയിരിക്കുന്നത്)

എല്ലാം എങ്ങനെ വന്നിട്ടുണ്ട് എന്ന് നിങ്ങളാണ് പറയേണ്ടത്.

സപ്പോർട്ട് മറക്കല്ലേ
🙏💓🙏💓🙏

00cookie-checkഎപ്പോഴും എന്റേത് 3no