“എന്താടാ ഒരുമാതിരി പൊട്ടനെ പോലെ തനിയെ ഇരുന്ന് ചിരിക്കുന്നെ “
എന്റെ ചിരി കണ്ടിട്ടാവണം അവൻ അങ്ങനെ ചോദിച്ചേ.
” സന്തോഷം വന്നിട്ട്, എന്തേയ് “
അവന്റെ ചോദ്യം പിടിക്കാഞ്ഞിട്ട് എന്നോണം ഞാൻ മറുപടി കൊടുത്തു.
” അതെന്താ ഇത്ര സന്തോഷിക്കാൻ?? വല്ല നിധിയും കളഞ്ഞു കിട്ടിയോ?? “
” കിട്ടി മോനേ, നല്ല ഒന്നാതരം നിധി. നാലുകൊല്ലം മുൻപ് എനിക്ക് നഷ്ട്ടമായ നിധി “
അത് പറയുമ്പോൾ എന്റെ സന്തോഷത്തിന് അതിരില്ലായിരുന്നു. അത് അവന് മനസിലായിട്ടാവണം ഉടൻ
വന്നു അടുത്ത ചോദ്യം.
” എന്തോ വമ്പൻ കോൾ ആണാല്ലോ, തെളിച്ചു പറ ബിലാലെ “
” അതൊക്കെ ഞാൻ വന്നിട്ട് പറയാം “
ഇത്രയും പറഞ്ഞ് ഞാൻ എന്റെ ബാഗ് എടുത്ത് തോളിൽ ഇട്ടു.
” വന്നിട്ടു പറയാന്നോ??? നീ ഇത് എവിടെ പോണു??”
” ഇനിയുള്ള രണ്ട് പിരീഡും ജാവ അല്ലേ. ഞാനൊന്നും ഇല്ല ആ തള്ളയുടെ കത്തി കേൾക്കാൻ.
ഞാൻ പോകുവാ “
ഇത്രയും പറഞ്ഞ് ഞാൻ ക്ലാസിനു പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങിയപ്പോൾ അവൻ മാത്രമല്ല, ക്ലാസ്സിൽ
ഉണ്ടായിരുന്ന സകലമാന പേരും എന്നെ വായും പൊളിച്ചു നോക്കി ഇരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
എങ്ങനെ അത്ഭുതപ്പെടാതിരിക്കും കോളേജിലെ തന്നെ അൽ-പഠിപ്പി, കഴിഞ്ഞ എല്ലാ
സെമസ്റ്ററുകളിലും 100 ശതമാനം അറ്റന്റൻസും ഉണ്ടായിരുന്ന ഈ ഞാൻ, ക്ലാസ്സ് കട്ട്
ചെയ്യുന്നു എന്ന് കേൾക്കുമ്പോൾ, അവർ അത്ഭുതപ്പെട്ടില്ലങ്കിലേ അത്ഭുതം ഉള്ളൂ അല്ലേ.
ക്ലാസ്സിൽ നിന്ന് ഇറങ്ങി ബൈക്ക് എടുത്ത് വീട്ടിലേക്ക് പോരുമ്പോൾ, കഴിഞ്ഞ നാലു
കൊല്ലങ്ങൾക്ക് മുൻപ് എനിക്ക് നഷ്ട്ടപ്പെട്ടു എന്ന് കരുതിയിരുന്ന ആ പഴയ എന്നെ
തിരിച്ചു കിട്ടിയ പോലെ എനിക്ക് തോന്നി.
കൂടിപ്പോയാൽ ഒരു പത്തു മിനിറ്റ്, പത്തുമിനിറ്റ് മാത്രേ അവൾ എന്നോട് സംസാരിച്ചുള്ളു,
അതും ഫോണിൽ കൂടി. വർഷങ്ങൾക്ക് ഇപ്പുറവും അവളുടെ ശബ്ദം പോലും എന്നിൽ ചെലുത്തുന്ന
സ്വാധീനം ചെറുതൊന്നും അല്ല. ആ പത്തു മിനിറ്റത്തെ സംസാരം കൊണ്ട് തന്നെ ഞാൻ
ചുറുചുറുക്കുള്ള പഴയ ആ ആരോമൽ ആയിരിക്കുന്നു. അവളുടെ രോമൻ ആയിരിക്കുന്നു.
” ഇന്ന് എന്താടാ സ്ട്രൈക്ക് വല്ലോം ആണോ?? “
ഞാൻ നേരത്തെ വന്നത് കണ്ടിട്ട് അമ്മ ചോദിച്ചു.
” അതെന്താ, സ്ട്രൈക്ക് ഉണ്ടെങ്കിൽ മാത്രമേ നേരത്തെ പോരാൻ പറ്റത്തുള്ളൂ?? ഇന്ന്
ക്ലാസ്സിൽ ഇരിക്കാൻ ഒരു മൂഡ് തോന്നിയില്ല ഞാൻ ഉച്ചക്ക് ഇങ്ങ് പോന്നു “
” ഹേ, എന്റെ പൊന്നുമോൻ ക്ലാസ്സ് കട്ട് ചെയ്തെന്നോ?? “
അമ്മയും അത്ഭുതത്താൽ മൂക്കത്തുവിരൽ വെച്ചു. അമ്മയെ നോക്കി നല്ല ഒരു ചിരി പാസാക്കി
ഞാൻ എന്റെ റൂമിലേക്ക്‌ കയറി. കയറിയപാടെ ഞാൻ എന്റെ ബുക്ക്‌ ഒക്കെ വെക്കുന്ന ഷെൽഫിൽ
മൊത്തം ഒന്ന് പരതി, അതികം തപ്പാതെ തന്നെ ഞാൻ നോക്കി നടന്ന സാധനം കിട്ടി,
ഓട്ടോഗ്രാഫ്. എന്റെ പത്തിലെ ഓട്ടോഗ്രാഫ്. + 2 ൽ വെച്ച് ഞാൻ ഓട്ടോഗ്രാഫോന്നും
വാങ്ങിയില്ല.
ഓട്ടോഗ്രാഫ് തുറന്നപ്പോഴേ കണ്ടത് ഗ്രൂപ്പ്‌ ഫോട്ടോ ആണ്. ഓർമ്മകൾ പോലെ ആ
ഫോട്ടോയ്ക്കും പൂപ്പൽ പിടിച്ചിരിക്കുന്നു. അതികം തിരയാതെ തന്നെ ആ കൂട്ടത്തിൽ
നിന്ന്, ഏറ്റവും പുറകിലത്തെ റോയിൽ ഞാൻ എന്നെ കണ്ടുപിടിച്ചു. ആ ഫോട്ടോയിലെ എന്റെ
കോലം കണ്ടപ്പോൾ സത്യം പറയാല്ലോ എനിക്ക് ചിരിപൊട്ടി. ഞാൻ ഒരുപാട് മാറിയിരിക്കുന്നു.
പൊടിമീശ, സ്പൈക്ക് പോലെ മുന്നിൽ മാത്രം ഉയർത്തി നിർത്തിയ തലമുടി, മുകളിലെ രണ്ട്
ബട്ടൺ തുറന്നിട്ടിരിക്കുന്ന യൂണിഫോം ഷർട്ട്, അത് മുന്നിൽ മാത്രം ഇൻ
ചെയ്തിരിക്കുന്നു, ഡോളർ സിംബലിന്റെ ഷേപ്പിലെ വലിയ ബെൽറ്റിന്റെ കപ്പിൾ, മുന്നിൽ വേറെ
ആരൊക്കെയോ നിൽക്കുന്നത് കൊണ്ട് അത്രെയേ കാണാൻ പറ്റിയുള്ളൂ. അത് കണ്ടപ്പോൾ അറിയാതെ
എന്റെ കണ്ണ് കണ്ണാടി തേടിപ്പോയി. അതിൽ കണ്ട രൂപം അത് മറ്റാരോ ആണോ??? പൊടിമീശക്ക്
പകരം കട്ടിയുള്ള മീശ വന്നിരിക്കുന്നു. അന്നത്തെ fashion അനുസരിച്ചു വെട്ടി
നിർത്തിയിരുന്ന മുടി ഇന്ന് ആരും നോക്കാനില്ലാത്ത അനാഥനെ പോലെ തന്റേടി ആയി
വളർന്നിരിക്കുന്നു, അന്ന് അത്യാവശ്യം നല്ല ഫിറ്റ് ആയിരുന്ന ബോഡി ഇന്ന് വെറുതെ എല്ല്
മാത്രമായിരിക്കുന്നു.
ഈ കോലത്തിൽ അവൾ എന്നെ കണ്ടാൽ….
എന്തായാലും ഇന്ന് വൈകിട്ട് ബാർബർ ഷോപ്പിൽ പോണം മുടിയെങ്കിലും നേരെ ചെവ്വേ
ഇരുന്നോട്ടെ.
വീണ്ടും എന്റെ കണ്ണുകൾ ആ ഫോട്ടോയിൽ പരതി. ഞാൻ നിന്നിരുന്ന റോയുടെ തൊട്ട് താഴെ ഉള്ള
റോയിൽ നിന്ന് അവളെ കണ്ടുപിടിച്ചു. അഭിരാമി. എന്റെ ബാല്യകാലസഖി. നീലേം വെള്ളേം
ചുരിതാർ ആണ് യൂണിഫോം. പിന്നിക്കെട്ടിയ മുടിയിൽ മുല്ലപ്പൂ ചൂടിയിട്ടുണ്ട്,
അത്യാവശ്യം വലിയ കണ്ണുകളാണ് അവൾക്ക്, അതിൽ കണ്മഷി കൂടി എഴുതുമ്പോൾ, ആ കണ്ണിന്റെ
ചേല് ചെറുതായി ഒന്നും അല്ല കൂടുന്നത്. നീണ്ട് അല്പം വളഞ്ഞ അവളുടെ മൂക്കും വരച്ചു
വെച്ചതുപോലുള്ള ചുണ്ടുകളും മുല്ല മൊട്ട് പോലത്തെ നിരനിരയായി നിൽക്കുന്ന പല്ലുകളും ആ
നിരയിൽ നിന്ന് മാറി നിൽക്കുന്ന ഒരു ഇടംപല്ലും എല്ലാം നല്ല ഭംഗി ആണെങ്കിലും ആ
കണ്ണുകളാണ് എനിക്ക് ഏറെ ഇഷ്ട്ടം.
ഫോട്ടോ മാറ്റി വെച്ച് ഞാൻ ഓട്ടോഗ്രാഫ്ന്റെ അവസാന പേജ് എടുത്തു. അതിൽ ചുവന്ന മഷി
കൊണ്ട് ഇങ്ങനെ കുറിച്ചിരുന്നു.
” കാലവും ദൂരവും എത്ര അകലേക്ക്‌ കൊണ്ടുപോയാലും, അവസാനം ഞാൻ നിന്നിലേക്ക്‌ തന്നെ
എത്തും, കാത്തിരിക്കണം.
രോമന്റെ സ്വന്തം ആമി”
ആ ഓട്ടോഗ്രാഫ് പേജുകൾക്ക് ദ്രവിച്ചു തുടങ്ങിയ പേപ്പറിന്റെ മണമാണ്. എന്റെ
ഓർമ്മകൾക്കും അതേ ഗന്ധമാണോ??? പഴയ പല പേജുകളും ചിതലരിച്ചുവോ… മനഃപൂർവം കുഴിച്ചു
മൂടിയ ഓർമ്മകൾ.
എന്നാണ് ഞാൻ ആമിയെ ആദ്യമായി കണ്ടത്. അഞ്ചാം ക്ലാസ്സിലെ അല്ല, ആറാം ക്ലാസ്സിലെ
വേനലവധി കാലത്താണ്.
എന്റെ സ്കൂൾ ജീവിതം ഒക്കെ ഞങ്ങളുടെ നാട്ടിൽ ആയിരുന്നു. നാടെന്ന് പറഞ്ഞാൽ, അച്ഛൻ
അഭിമാന പൂർവ്വം പറയാറുള്ള അച്ഛൻ ജനിച്ചുവളർന്ന നാട്ടിൻപുറം. നയന മനോഹരമായ പുഴകളും
അതിൽ നിന്നു ചാലിട്ട് ഒഴുകുന്ന തോടുകളും, ചെറിയ അനേകം തടാകങ്ങളും വിശാലമായ വയലുകളും
ഒക്കെയായി ഒരു നാട്ടിൻപുറത്തിന് വേണ്ട എല്ലാ സവിശേഷതകളും ഉള്ള ഒരു സാധാ ടിപ്പിക്കൽ
ഗ്രാമം.
അങ്ങനെ ഞങ്ങൾ ആറാം ക്ലാസ്സ് വേനലവധി ആഘോഷിക്കുന്നു എന്ന പേരിൽ കണ്ട മാവിലും മറ്റും
കല്ലും എറിഞ്ഞു നടക്കുന്ന സമയം. ക്ലാസ്സ് അടച്ച് ഒരു രണ്ട് ആഴ്ച ആയി കാണും,
ഞങ്ങളുടെ സ്കൂളിലേക്ക് പോവുന്ന വഴിക്ക് ഒരു വലിയ വീട് ഉണ്ട്, ചുറ്റും വലിയ മതിൽ
ഒക്കെ ഉള്ള ഒരു വലിയ വീട്. അവിടെ ഒരു പ്രായമായ സ്ത്രീയും അവരുടെ ജോലിക്കാരും മാത്രേ
താമസം ഉള്ളു. മക്കൾ ഒക്കെ പുറത്ത് എവിടെയോ ആണ്. അത് കൊണ്ട് തന്നെ ഒരു പ്രേതാലയം
എഫക്ട് ആയിരുന്നു ഞങ്ങൾക്കിടയിൽ ആ വീടിന്.
ഞങ്ങളുടെ വെക്കേഷൻ അടിപൊളി ആക്കാൻ ഒരു അഡ്വെഞ്ചർ ചെയ്യാൻ ഞങ്ങൾ തീരുമാനിച്ചു.
കൂട്ടത്തിൽ ധൈര്യം ഉള്ള ആരെങ്കിലും ഒക്കെ ആ മതിൽ കെട്ടിന് ഉള്ളിൽ കയറി അവിടെ തല
ഉയർത്തി നിൽക്കുന്ന പേര മരത്തിൽ നിന്ന് പേരക്ക പറിച്ചു കൊണ്ട് വരണം. ഉള്ളിന്റെ
ഉള്ളിൽ പേടിത്തൊണ്ടൻ ആണെങ്കിലും കൂട്ടുകാർക്കിടയിൽ എനിക്ക് നല്ല ഒരു ധൈര്യശാലി
ഇമേജ് ഉള്ളത് കൊണ്ടും അത് നശിപ്പിക്കാൻ താല്പര്യം ഇല്ലാത്തതു കൊണ്ടും ഞാൻ രണ്ടും
കല്പിച്ചു മുന്നോട്ട് വന്നു. ഞാൻ ഉണ്ടെന്ന ബലത്തിൽ വേറെയും രണ്ടുപേർ എന്റെ കൂടെ
കൂടി അങ്ങനെ, ഞങ്ങൾ മൂന്നുപേരും മതിലിന്റെ പുറകുവശത്ത് ഒരു കവിളം മടൽ ചാരി വെച്ച് ആ
മതിൽ ചാടി കടന്നു.
ഉള്ളിൽ നുരഞ്ഞു പൊങ്ങിയ ഭയം പുറത്ത് കാണിക്കാതെ ഞാൻ അവരെ പേരമരച്ചോട്ടിലേക്ക്
നയിച്ചു. ആ മരത്തിന്റെ അടുത്ത് എത്തിയപ്പോൾ സത്യം പറഞ്ഞാൽ കണ്ണ് തള്ളിപ്പോയി.
പേര മരത്തിന്റെ തടിക്ക് അത്യാവശ്യം നല്ല വണ്ണം ഉണ്ട്, ഒരാൾ പൊക്കത്തിന് ഒരു ശിഖരം
പോലും ഇല്ല, എന്നാൽ അതിന് ശേഷം ശാഖോപശാഖകളായി പടർന്നു പന്തലിച്ചു നിൽക്കുന്ന പേര.
ഒരു പേര മരത്തിന് ഇത്രയും വലിപ്പം വെക്കുമോ. ഒരു മുഷ്ടി വലിപ്പം ഉണ്ട് ഓരോ
പേരക്കയ്ക്കും. മുകളിൽ എന്തോരം പേരക്കകളാണ് അണ്ണാൻ കൊത്തിയും മറ്റും
ഇട്ടിരിക്കുന്നത്. കൊതി വന്നു പോവും. നിലത്തും ആവിശ്യത്തിന് വീണ് കിടപ്പുണ്ട്. കൊറേ
ഒക്കെ ആരും എടുക്കാനില്ലാതെ ചീഞ്ഞു പോയിരിക്കുന്നു.
ഞങ്ങൾ അധികനേരം നോക്കി നിന്ന് വൈകിയില്ല, അവിടെ കിടന്നിരുന്ന പേരക്കകളിൽ നല്ലത്
നോക്കി എടുത്തു. പെട്ടന്ന് ഒരു കൊര കേട്ടുവോ?? തല പൊക്കി നോക്കിയപ്പോൾ പേടിച്ചിട്ടു
ശ്വാസം പോലും വിടാൻ പറ്റിയില്ല. ഒരു പശുക്കിടാവിന്റെ വലിപ്പം ഉള്ള ഒരു പട്ടി ഞങ്ങളെ
ലക്ഷ്യമാക്കി കുതിച്ചു വരുന്നു. പേടിച്ചിട്ടു കയ്യും കാലും പോയിട്ട് നാവു പോലും
അനങ്ങുന്നില്ല.
” ഡാ ഓടിക്കോ ഡാ”
എങ്ങനെയോ അത്രയും പറഞ്ഞ് തിരിഞ്ഞുനോക്കിയപ്പോൾ നോക്കിയപ്പോൾ കൂടെ നിന്നവന്മാരുടെ
പൊടിപോലുമില്ല കണ്ടുപിടിക്കാൻ. അവന്മാരൊക്കെ എപ്പോഴേ ജില്ല വിട്ടു, എനിക്കും ഓടണം
എന്നുണ്ട് പക്ഷെ ഒന്ന് അനങ്ങാൻ പോലും സാധിക്കുന്നില്ല. ഞാൻ കണ്ണ് രണ്ടും ഇറുക്കി
അടച്ച് അങ്ങനെ നിന്നു.
കുറച്ച് നേരം ആയിട്ടും കോരക്കുന്നതല്ലാതെ കടികിട്ടുന്നില്ല. എന്താണ് സംഭവിച്ചത്
എന്നറിയാൻ കണ്ണ് തുറന്ന് നോക്കിയപ്പോൾ ഞാൻ ആ പേര മരത്തിന്റെ കൊമ്പിൽ ഇരിക്കുകയാണ്.
എന്നെകൊണ്ട് എങ്ങനെ അത്രയും വലിയ മരത്തിൽ കയറാൻ സാധിച്ചു എന്ന ചോദ്യത്തിന് ഇന്നും
എനിക്ക് വ്യക്തമായ ഉത്തരം ഇല്ല. ഞാൻ സേഫ് ആണെന്ന ബോധം വന്നതോടെ ഭയം പതിയെ മാറി കൊതി
നിറഞ്ഞു. ഞാൻ ഇരുന്നിരുന്ന കൊമ്പിൽ ഉണ്ടായിരുന്ന പേരക്ക ഒരെണ്ണം പറിച്ചു ടേസ്റ്റ്
നോക്കി. നല്ല വെള്ള പേര, എന്നാ മധുരം ആയിരുന്നു ഇപ്പോഴും ഞാൻ പേരക്ക കഴിക്കുമ്പോൾ
അന്നത്തെ ആ പേരയുടെ രുചി നാവിലേക്ക് ഓടി വരും. ഒന്ന് രണ്ടെണ്ണം പറിച്ചു എന്റെ
നിക്കറിന്റെ പോക്കറ്റിൽ തിരുകി. അപ്പോഴാണ് ഞാൻ ഇരിക്കുന്നതിന്റെ അടുത്ത കൊമ്പിൽ
നല്ല മുഴുത്ത ഒരു പേരക്ക കണ്ടത് അത് പറിക്കാൻ മുന്നോട്ട് ആഞ്ഞതും ‘പടേ’. ഞാൻ നേരെ
താഴെ. കാല് നല്ല വേദന, പൊട്ടിയെന്ന് മനസിലായി. അപ്പോഴാണ് ആ പട്ടിയെ കുറിച്ച്
ഓർത്തത്. അതിന്റെ കടി ഇപ്പോ കിട്ടും എന്നോർത്ത് കണ്ണുകൾ ഇറുക്കി അടച്ചു
കിടന്നകിടപ്പ് കിടന്നു, ചത്തത് പോലെ, ഇനി എങ്ങാനും ആ പട്ടിക്ക് മല്ലന്റേം
മാധേവന്റേം കഥയിലെ പോലെ ദയവു തോന്നി എന്നെ കടിക്കാതെ വിട്ടാലോ.
” മോനെ, വല്ലോം പറ്റിയോ? “
ഞാൻ നോക്കിയപ്പോൾ ആ മുത്തശ്ശി ആണ്. ഒരു മീശക്കാരൻ കഷണ്ടി പട്ടിയുടെ ബെൽറ്റിൽ
പിടിച്ച് നിർത്തിയിട്ടുണ്ട്.
മുത്തശ്ശി എന്നെ പിടിച് എഴുന്നെപ്പിച്ചു. കാല് പൊട്ടി ചോര വരുന്നുണ്ട്. മുത്തശ്ശി
എന്നെ താങ്ങി, ഞാൻ മുത്തശ്ശിക്ക് ഒപ്പം നടന്നു. ഞങ്ങൾ ആ വലിയ വീടിന്റെ വരാന്തയിൽ
ഇരുന്നു.
” കമലേ, ഒരു മോന്ത വെള്ളം ഇങ് എടുത്തോ. പിന്നെ ആ മേശപ്പുറത്ത് ഇരിക്കുന്ന പെട്ടിയും
“
മുത്തശ്ശി അകത്തേക്ക് നോക്കി വിളിച്ചു പറഞ്ഞു, അതിന് ശേഷം എന്നെ നോക്കി തുടർന്നു
“മോൻ ഏതാ?, പേര് എന്താ?? “
“ആരോമൽ “
” ആരോമൽ എപ്പോഴാ ഇതിന്റെ അകത്തു കയറിയെ “
” അത്…. പിന്നെ ഞാൻ…. മതില് ചാടി…. “
ഞാൻ തലചൊറിഞ്ഞു മടിച്ചു മടിച്ചു പറഞ്ഞു. അത് കേട്ട് മുത്തശ്ശി പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു.
” പേരക്ക പറിക്കാനാണോ ഇത്ര കഷ്ട്ടപ്പെട്ടു മതില് ചാടി വന്നേ?? ”
ചിരിക്ക് ഇടയിൽ മുത്തശ്ശി ചോദിച്ചു. ഞാൻ ഒന്ന് ചിരിച്ചതല്ലാതെ മറുപടി പറഞ്ഞില്ല.
“ഇനി പേരക്ക വേണമെന്ന് തോന്നുമ്പോൾ മതിൽ ചാടി കാലൊന്നും പൊട്ടിക്കണ്ട, ആ ഗെയിറ്റ്
വഴി കയറി വന്നാ മതി. “
പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് മുത്തശ്ശി അത് പറഞ്ഞപ്പോൾ ഇവരെ ആണോ ഇത്ര നാൾ ഞങ്ങൾ പേടിയോടെ
നോക്കിയിരുന്നേ എന്ന് ഓർത്ത് പോയി. അപ്പോഴേക്കും അകത്തു നിന്നും ജോലിക്കാരി ഒരു
കൊച്ചു മോന്ത വെള്ളവും കൂടെ ഒരു ചെറിയ പെട്ടിയുമായി വന്നു. കൂടെ ഏകദേശം എന്റെ
പ്രായം തോന്നിക്കുന്ന ഒരു പെൺകുട്ടിയും, ആമി. അങ്ങനെയാണ് ഞാൻ ആദ്യമായി അവളെ
കാണുന്നത്. അന്ന് അവളെ ഞാൻ അങ്ങനെ ശ്രദ്ധിച്ചൊന്നും ഇല്ല. അല്ലേലും ഒരു ആറാം
ക്ലാസ്സ് കാരന് പെൺകുട്ടികളോട് ഒന്നും താല്പര്യം തോന്നില്ലല്ലോ.
മുത്തശ്ശി വെള്ളം വാങ്ങി എനിക്ക് തന്നു. ഞാൻ ഒറ്റ വലിക്ക് അത് കുടിച്ചു തീർത്തു.
“ആരോമലേ ചെറിയ ഒരു നീറ്റൽ ഉണ്ടാവും എന്നാലും പെട്ടന്ന് മുറിവ് കരിയും “
മുത്തശ്ശി അത് പറഞ്ഞപ്പോൾ എന്താ ഉദ്ദേശിച്ചത് എന്ന് എനിക്ക് മനസിലായില്ല. ഞാൻ
നോക്കുമ്പോൾ ആ പെട്ടിയിൽ നിന്ന് ഒരു വെള്ള പൊടി എടുത്ത് എന്റെ കാലിലെ മുറിവിൽ
ഇട്ടു. ആ ഒരു നിമിഷം കൊണ്ട് ഞാൻ ഈരേഴു പതിനാലു ലോകവും കണ്ട്. അമ്മാതിരി പോകച്ചിൽ.
” നീറ്റൽ മാറിയോ ആരോമലേ?? ”
മുത്തശ്ശിയുടെ ചോദ്യത്തിന് മാറി എന്ന അർഥത്തിൽ ഞാൻ തല ആട്ടി.
” ഇനി ഇടക്കൊക്കെ ഇവിടേക്ക് വരണം കെട്ടോ”
” വരാം “
അപ്പോ മുത്തശ്ശി ആമിയെ മുത്തശ്ശിയോട് ചേർത്തു നിർത്തി പിന്നെ എന്നെ നോക്കി പറഞ്ഞു.
” ഇത് എന്റെ കൊച്ചു മോൾ അഭിരാമി. ആമി എന്ന് വിളിക്കും. ഇവരെ ല്ലാം അങ്ങ് ബോംബായിൽ
ആ. അവധിക്ക് ഇവിടെ നിൽക്കാൻ വന്നതാ “
“അയ്യേ മുത്തശ്ശി, ബോംബെ അല്ല, ബാംഗ്ലൂർ ആ ഞങ്ങൾ. ഈ മുത്തശിക്ക് ഒന്നും അറിയില്ല “
ആമി മുത്തശ്ശിയെ തിരുത്തി കൊണ്ട് പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു.
” ഓ അവിടെ എങ്കിൽ അവിടെ. കേട്ടോ ആരോമലേ ഇവൾക്ക് ഇവിടെ നിന്നിട്ട് മടുപ്പ് ആണെന്ന്,
കൂട്ടുകാർ ഒന്നും ഇല്ലാത്തതു കൊണ്ടാ. നീ ഇവളെ നിങ്ങളുടെ കൂട്ടത്തിൽ കൂട്ട്”
ഞാൻ മറുപടി എന്നോണം ഒന്ന് മൂളി. എന്റെ പോക്കറ്റിൽ ഉണ്ടായിരുന്ന പേരക്ക അവളുടെ
നേർക്ക് നീട്ടി. അവൾ അത് വാങ്ങി എന്നെ നോക്കി ചിരിച്ചു. എന്തായാലും അവൾ ഞങ്ങളുടെ
കൂട്ടത്തിൽ ചേർന്നില്ല, പക്ഷെ ഞാനും അവളും അതോടെ നല്ല കൂട്ടുകാരായി മാറി. ഞാൻ ആ
വീട്ടിലെ നിത്യ സന്ദർശകൻ ആയി. അവൾ എനിക്ക് അവളുടെ കൂട്ടുകാരെ കുറിച്ചും നാടിനെ
കുറിച്ചും ഉള്ള കഥകൾ ഒക്കെ പറഞ്ഞ് തന്നു. ഞാൻ അവളെ നമ്മുടെ പുഴയും കുളവും എല്ലാം
കൊണ്ട് നടന്ന് കാണിച്ച് കൊടുത്തു. എല്ലാവർക്കും ‘ആരോ’ ആയിരുന്ന ഞാൻ അവളുടെ മാത്രം
‘രോമൻ’ ആയി. ആ രണ്ടു മാസം പോയത് അറിഞ്ഞതെ ഇല്ല. ക്ലാസ്സ് തുടങ്ങാൻ ഒരാഴ്ച മാത്രേ
ഉള്ളു. അന്ന് അവിടെ ചെല്ലുമ്പോൾ സങ്കടത്തിൽ ഇരിക്കുന്നവളെയാണ് ഞാൻ കണ്ടത്.
“എന്താ ആമി വിഷമിച്ചിരിക്കുന്നെ?? “
“രോമാ നാളെ എന്റെ പപ്പേം മമ്മേം വരും എന്നെ കൊടുപോവാൻ “
” അതിനാണോ വിഷമിക്കുന്നെ, നിനക്ക് നിന്റെ കൂട്ടുകാരെ കാണാല്ലോ, ട്രെയിനിൽ കയറാല്ലോ”
“എടാ പൊട്ടാ, ഞാൻ പോയാൽ ഇനി എപ്പോഴാ വരുന്നേ, നമ്മൾ ഇനി എങ്ങനെ കാണും?? “
അവൾ അത് ചോദിച്ചപ്പോൾ ആണ് ഞാനും അതിനെ പറ്റി ഓർത്തത്. അതോടെ എന്റെ അവസ്ഥയും കാറ്റ്
പോയ ബലൂൺ പോലെ ആയി. ആ രണ്ടു മാസം കൊണ്ട് ഞങ്ങൾ അത്രയേറെ അടുത്തിരുന്നു.
എന്തായാലും അത് കഴിഞ്ഞുള്ള ദിവസങ്ങളിൽ എനിക്ക് അവളുടെ വീട്ടിൽ പോകാൻ പറ്റിയില്ല.
ഞങ്ങൾ അമ്മയുടെ വീട്ടിൽ പോയി. തിരികെ വരും വഴി പുതിയ കുടയും ബാഗും ഒക്കെ വാങ്ങി.
അങ്ങനെ ആ ദിവസം വന്നു. ഞാൻ ഏഴാം ക്ലാസ്സിലേക്ക് മാറിയ ദിവസം. യൂണിഫോം നിക്കറിൽ
നിന്ന് പാന്റിലേക്ക് പ്രെമോഷൻ കിട്ടി. പുതിയ ബാഗ് കുട ഉടുപ്പ്, എല്ലാം അടിപൊളി
പക്ഷെ പോകേണ്ടത് സ്കൂളിലെക്ക് തന്നെ ആണെല്ലോ എന്നോർക്കുമ്പോൾ ഒരു മടി. പോകാതെ
പറ്റില്ലല്ലോ, വിധി എന്നോർത്ത് ഞാൻ സ്കൂളിലേക്ക് വെച്ച് പിടിച്ചു. കൂടെ എന്റെ
കൂട്ടുകാർ ഒക്കെ ഉണ്ട്. അവളുടെ വീടിന്റെ മുന്നിൽ എത്തിയപ്പോൾ അകത്തേക്ക് ഒന്ന് പാളി
നോക്കി. ഇല്ല അവൾ അവിടെ ഒന്നും ഇല്ല, പോയിക്കാണും. കൂടെ അവന്മാർ ഒക്കെ ഉള്ളത്
കൊണ്ടും നടന്ന് സ്കൂളിൽ എത്തുമ്പോൾ ഒരു നേരം പിടിക്കും എന്നതിനാലും ഞാൻ അവിടെ കയറാൻ
നിന്നില്ല.
ബെല്ല് അടിക്കുന്നതിനു മുന്പേ തന്നെ സ്കൂളിൽ എത്തി. പഴയ അതേ ക്ലാസ്സ്, അതേ
കുട്ടികൾ ആകെ ഉള്ള മാറ്റം ബോർഡിൽ 6B എന്നത് മാറ്റി 7B എന്നാക്കിയിരിക്കുന്നു.
അപ്പോഴാണ് ക്ലാസ്സിൽ പെൺകുട്ടികളുടെ ബെഞ്ചിൽ ക്ലാസ്സിൽ അപരിചിതവും എന്നാൽ എനിക്ക്
സുപരിചിതവുമായ ആ മുഖം കണ്ടത്. ആമി. എന്തോ ടെൻഷനിൽ ആരോടും മിണ്ടാതെ ബെഞ്ചിന്റെ
മൂലയ്ക്ക് നഖവും കടിച്ചിരിക്കുന്ന ആ മുഖം ഇപ്പോഴും എന്റെ മനസ്സിൽ ഉണ്ട്. പെട്ടന്ന്
എന്നെ കണ്ടപ്പോൾ അവളുടെ മുഖം വിടർന്നു.
“പോയില്ലേ?? ”
അത്ഭുതത്തോടും അതിലുപരി സന്തോഷത്തിലും ആണ് ഞാൻ അവളോട്‌ ചോദിച്ചത്.
“ഇല്ല ഇനി മുതൽ ഞാൻ ഇവിടെ നിന്നാണ് പഠിക്കുന്നത് “
എന്തായാലും അതോടെ ഞങ്ങളുടെ സൗഹൃദത്തിന്റെ ആഴം കൂടി. അവൾ ഒരു പ്രതേക സ്വഭാവക്കാരി
ആയിരുന്നു. അധികമായി ആരോടും സംസാരിക്കില്ല, കൂടുതൽ സമയവും അവളുടെ മുറിയിൽ അല്ലേൽ
അവളുടെ ഒരു കൺഫെർട് സോണിൽ ഒതുങ്ങി കൂടുന്ന ടൈപ്പ്. അത് കൊണ്ട് തന്നെ ഞാൻ അല്ലാതെ
വേറെ കൂട്ടുകാർ ആരും അവൾക്ക് ഇല്ലായിരുന്നു. അവൾ അത്യാവശ്യം നന്നായി പഠിക്കുകയും
ചെയ്യും. ഞാൻ ആണെങ്കിലോ ഇതിന്റെ നേരെ വിപരീതം. എല്ലാരോടും പെട്ടന്ന് അടുക്കും, ഒരു
സമയവും വീട്ടിൽ അടങ്ങി ഇരിക്കില്ല, ഫുൾ ടൈം കളി കളി കളി. പഠിപ്പിന്റെ കാര്യം ആണേൽ
പറയുകേം വേണ്ട. ഈ വ്യത്യാസങ്ങൾ ആവാം ഞങ്ങൾക്കിടയിൽ ലെ കെമിസ്ട്രി ആയത്. എന്റെ
ബെസ്റ്റ് ഫ്രണ്ട് അവൾ ആണ്. അവൾ കാണണം പഠിപ്പിലും ഞാൻ മുന്നിൽ എത്തി.
കാലം കഴിയുന്നതനുസരിച് ഞങ്ങളുടെ സൗഹൃദവും വളർന്നു. എന്റെ മനസ്സിൽ എപ്പോഴോ അത്
പ്രണയമായി മാറി. പക്ഷെ പറയാൻ മാത്രം ധൈര്യം വന്നില്ല. അവൾക്ക് അങ്ങനെയൊന്നും
ഇല്ലെങ്കിലോ?? അവളുടെ സൗഹൃദം പോലും നഷ്ട്ടമായാലോ???
അങ്ങനെ സംഭവബഹുലമായ നാലുകൊല്ലങ്ങൾക്ക് ഒടുക്കം ഞങ്ങൾ ഞങ്ങൾ സ്കൂൾ ജീവിതം
അവസാനിപ്പിക്കേണ്ട ദിവസം ആയി. 10 ആം ക്ലാസ്സ് സെന്റ്‌ ഓഫ്‌. അന്ന് ഞാൻ എന്റെ
പ്രണയം തുറന്ന് പറയണം എന്ന് തന്നെ തീരുമാനിച്ചു. കാരണം പിന്നെ എനിക്ക് ഒരു പക്ഷെ
അത് പറയാൻ പറ്റിയെന്ന് വരില്ല അവൾ തിരികെ ബാംഗ്ലൂർ പോവാൻ പോകുകയാണ്. +2 ഒക്കെ അവിടെ
ചെയ്യാനാണ് പ്ലാൻ.
അങ്ങനെ മുടിയിൽ മുല്ലപ്പൂവ് ഒക്കെ ചൂടി, അവൾ ക്ലാസ്സിലേക്ക് വന്നു. ഗ്രൂപ്പ്‌
ഫോട്ടോ എടുക്കാൻ ഉള്ളതല്ലേ.
അവളെ കണ്ടതോടെ പറയാനുള്ളത് എല്ലാം ഞാൻ മറന്നു. ആദ്യത്തെ രണ്ട് പിരീഡ് ഓട്ടോഗ്രാഫ്
എഴുത്തും, ഓരോരുത്തരുടെ പാട്ടും ഒക്കെ ആയി കടന്ന് പോയി. അപ്പോഴേക്കും പ്യൂൺ വന്ന്
ഗ്രൂപ്പ്‌ ഫോട്ടോ എടുക്കാൻ എല്ലാവരോടും വരാൻ പറഞ്ഞു. ഞാൻ ഏറ്റവും പുറകിലെ നിരയിലും
അവൾ എനിക്ക് മുന്നിലെ നിരയിലുമായിരുന്നു നിന്നിരുന്നേ.
” രോമാ, എന്റെ ഒപ്പം ഒന്ന് ലൈബ്രറി വരേ വന്നേ”
ഫോട്ടോ എടുത്ത് കഴിഞ്ഞു ക്ലാസ്സിൽ ഇരുന്ന എന്നെയും വിളിച്ചുകൊണ്ട് അവൾ
ലൈബ്രറിയിലേക്ക് പോയി.
” ഞാൻ ഈ ബുക്ക്‌ റിട്ടേൺ ചെയ്യാൻ മറന്നു. മിക്കവാറും ഫൈൻ കൊടുക്കേണ്ടി വരും “
പോകുന്ന വഴി ആത്മഗതം എന്നോണം അവൾ പറഞ്ഞു കൊണ്ടേ ഇരുന്നു.
” ആരോ, ഇതാണ് പറ്റിയ സമയം. അവിടെ ആരും കാണില്ല, നിനക്ക് നിന്റെ മനസ്സ് തുറക്കാം ”
ഞാൻ എന്നോട് തന്നെ പറഞ്ഞ വാക്കുകളാണ് കെട്ടോ.
ഞങ്ങൾ ലൈബ്രറിയിൽ ചെന്നപ്പോൾ അവിടെ ആരും ഇല്ലായിരുന്നു. സാറും വേറെ എവിടെയോ
പോയിരുന്നു. ഇനി എന്ത് ചെയ്യും എന്ന ഭാവത്തിൽ അവൾ എന്നെ നോക്കി. ഞങ്ങൾ അകത്തു കയറി
രെജിസ്റ്ററിൽ റിട്ടേൺ date എഴുതി. ബുക്ക്‌ ഷെൽഫിൽ വെച്ചു.
“ആമി ദേ നിന്റെ കൊലുസ്, അഴിഞ്ഞു പോയി ”
താഴെ കിടന്നിരുന്ന അവളുടെ സ്വർണ കൊലുസ് അവളുടെ നേരെ നീട്ടിക്കൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു.
” അതിന്റെ കൊളുത്തു ലൂസ് ആട. നീ ഒന്ന് ഇട്ട് തരുമോ “
അവൾ ഒരു ബെഞ്ചിൽ ഇരുന്നിട്ട് കാല് എന്റെ നേരെ നീട്ടി. ഞാൻ മുട്ടുകുത്തി ഇരുന്നു,
എന്നിട്ട് ആ കാലിൽ കൊലുസ് അണിയിച്ചു. ലൂസ് ആയിരുന്ന ആ കൊളുത്ത് ഞാൻ കടിച്ച്
അടിപ്പിച്ചു.
നല്ല മുല്ലപ്പൂവിന്റെ മണം. അവൾ ഉപയോഗിക്കുന്ന സോപ്പിന്റെ ആവും. അപ്പോഴാണ് ഞാൻ ആ
കാലുകൾ ശ്രദ്ധിച്ചത്. നല്ല വെളുത്ത കാല്, അല്പം നീണ്ട വിരലുകളിൽ ചുവന്ന നെയിൽ
പോളിഷ്. ഉപ്പൂറ്റി യുടെ അവിടെ ഒരു കുഞ്ഞ് മറുക്, മറുകിന്റെ അടുത്തു നിന്ന് തുടങ്ങി
മുകളിലേക്ക് പോവുന്ന നേർത്ത ഒരു നീല ഞരമ്പ്. അതിനെ ചുറ്റി ആ സുവർണ്ണ കൊലുസ്. ഒരു
നിമിഷം ആ കാലുകളിൽ ചുംബിക്കാൻ തോന്നിപ്പോയി.
അപ്പോഴാണ് ഞാൻ അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കിയത്. എന്നെത്തന്നെ നോക്കി
ഇരിക്കുകയായിരുന്നു അവൾ. ഞാൻ ഒന്ന് ചമ്മി എഴുന്നേറ്റു.
“എന്താ എന്റെ കാലിൽ ഇതിനും മാത്രം നോക്കാൻ ഉള്ളത്?? “
ഗൗരവത്തിൽ തന്നെ അവൾ എന്നോട് ചോദിച്ചു.
“അത്… പിന്നെ… നല്ല ഭംഗി ഉണ്ട് അതുകൊണ്ടാ ഞാൻ… “
“അപ്പൊ എന്റെ കാലിനു മാത്രേ ഭംഗി ഉള്ളൂ?? ”
ആ ബെഞ്ചിൽ നിന്ന് ഇറങ്ങി, എന്റെ നെഞ്ചോടു ചേർന്നു നിന്ന് എന്റെ കണ്ണിൽ നോക്കിയാണ്
അവൾ അത് ചോദിച്ചത്. അവളുടെ നിശ്വാസം എന്റെ കഴുത്തിൽ അടിച്ചു.
“അല്ല “
“പിന്നെ…..??? ”
അവൾ വീണ്ടും ചോദ്യ ഭാവത്തിൽ എന്നെ നോക്കി.
ആ ചുണ്ടിൽ ഒരു പുഞ്ചിരി ഉണ്ടായിരുന്നു. ആ ചുവന്നു തുടുത്ത ചുണ്ടുകളെ വകഞ്ഞു മാറ്റി
അവളുടെ ആ ഇടംപല്ല് അല്പം പുറത്തേക്കു നിൽക്കുന്നു. മൂക്കിന്റെ തുമ്പിൽ വിയർപ്പു
കണങ്ങൾ പൊടിഞ്ഞു തുടങ്ങി. പക്ഷെ അതിലേറെ എന്നെ കൊതിപ്പിച്ചത്, എന്നെ തന്നെ നോക്കി
നിന്ന, കുസൃതി ഒളിപ്പിച്ച, കണ്മഷി എഴുതിയ ആ വലിയ കണ്ണുകൾ ആയിരുന്നു.
“ഏറ്റവും ഭംഗി ഈ കണ്ണുകൾക്ക് ആണ് “
ഇത്രയും പറഞ്ഞു ഞാൻ ആ കണ്ണുകളിൽ ഒന്ന് ചുംബിച്ചു. അവൾ ഒന്ന് ഞെട്ടി പിന്നെ എന്നെ
കെട്ടിപ്പിടിച്ചു. ഞാൻ ആ മുഖം കൈകളിൽ എടുത്ത് മുഖം മുഴുവൻ ചുംബനം കൊണ്ട് മൂടി.
അത്രയും നാൾ ഞാൻ കൊടുക്കാൻ കൊതിച്ച ഉമ്മകൾ എല്ലാം ഞാൻ ഒറ്റ നിമിഷം കൊണ്ട് കൊടുത്തു
തീർത്തു.
പിന്നെ പതിയെ അവളുടെ ചുവന്ന ആ ചുണ്ടുകൾ വായിലാക്കി, മെല്ലെ നുണഞ്ഞു. അവളും പതിയെ
പ്രതികരിച്ചു തുടങ്ങി. ഞാനും അവളും പരസപരം മത്സരിച്ചു തന്നെ ചുംബിച്ചു.
ഇടക്കെപ്പോഴോ എന്റെ കൈകൾ അവളുടെ പിന്നിലെ ഗോളങ്ങളിൽ തഴുകാൻ തുടങ്ങി. അവയുടെ മൃദുലത
ആസ്വദിച്ചു പതിയെ അവയെ ഉഴിഞ്ഞു.
അതേ സമയം എന്റെ ചുണ്ടുകൾ അവളുടെ കഴുത്തിലേക്ക് ഇറങ്ങി. വിയർപ്പിന്റെ ഉപ്പു രസം.
എന്റെ ആമിയുടെ ഗന്ധം. ഞാൻ അത് ആസ്വദിച്ചു. അവളുടെ ഷോൾ ഉയർത്തി ഞാൻ ആ മുലകളിൽ ഒന്ന്
തഴുകി. കൊച്ചു മുലകളാണ് അവൾക്ക്. നല്ല ഷെയ്പ്പുള്ള കല്ലച്ച മുലകൾ. കുഞ്ഞ് മുലകൾ
ആയത് കൊണ്ടാവണം ബ്രോ ഇട്ടിരുന്നില്ല, പകരം ഒരു ഷെമ്മി ആയിരുന്നു. എന്റെ കൈ
തൊട്ടപ്പോഴേ അവളുടെ മുഴച്ചു നിൽക്കുന്ന ഞെട്ടുകൾ എനിക്ക് തിരിച്ചറിയാൻ കഴിഞ്ഞു. ഞാൻ
അവയെ ചുരിദാറിനു മുകളിലൂടെ ഒന്ന് അമർത്തി ഞെക്കി.
“ഹ് ”
കാന്താരി കടിച്ചത് പോലെ അവൾ ഒന്ന് കുറുകി. ഞാൻ അവൾക്ക് മുന്നിൽ മുട്ട് കുത്തി
നിന്നു എന്നിട്ട് ടോപ് മുകളിലേക്ക് ഉയർത്തി പിടിച്ചു. Oh പാലു പോലെ വെളുത്ത വയർ,
വെണ്ണ തോൽക്കുന്ന മൃദുലത. വാ വട്ടം കുറഞ്ഞ, എന്നാൽ ആഴത്തിൽ ഉള്ള ഒരു സുന്ദരി
പൊക്കിൾ, അവയുടെ മാറ്റ് കൂട്ടാൻ ഒരു പൊന്നരഞ്ഞാണം. ഞാൻ അവളുടെ വയറിന്റെ
മൃദുലതയിലേക്ക് മുഖം പൂഴ്ത്തി. അവൾ ഷോക്ക് അടിച്ചത് പോലെ പിന്നിലേക്ക് വളഞ്ഞു.
പിന്നെ വീണ്ടും എന്നെ അവളിലേക്ക് പിടിച്ചമർത്തി. എന്റെ കൈകൾ ഞാൻ അറിയാതെ തന്നെ
അവളുടെ പാന്റിന്റെ വള്ളിയിൽ പിടുത്തം ഇട്ടു അത് അഴിക്കാൻ ശ്രമിച്ചപ്പോൾ ആണ് ഞങ്ങൾ
രണ്ടുപേരെയും ഞെട്ടിച്ചു കൊണ്ട് സ്കൂൾ ബെല്ല് അടിച്ചത്.
അപ്പോഴാണ് ഞങ്ങൾക്ക് പരിസരബോധം വന്നത്. ലൈബ്രറിയുടെ വാതിൽ പോലും
അടച്ചിട്ടുണ്ടായിരുന്നില്ല. ആരേലും കണ്ടായിരുന്നെങ്കിലോ oh ഓർക്കാൻ കൂടെ വയ്യ.
ആമി ഉടുപ്പ് നേരെ ആക്കി എന്നെ ഒന്ന് നോക്കുകപോലും ചെയ്യാതെ ഓടിപ്പോയി.
ഞാനും അവളുടെ പുറകെ ക്ലാസ്സിലേക്ക് വെച്ച് പിടിച്ചു. എല്ലാരും ഊണ് കഴിക്കുന്ന
തിരക്കിലാണ്. ഞാനും ഫുഡ്‌ കഴിച്ചു. ഇടക്ക് ആമി എന്നെ നോക്കുന്നുണ്ട്, ഞാൻ
നോക്കുമ്പോൾ അവൾ തല മാറ്റും പെണ്ണ് നാണം കൊണ്ട് ചുവന്നിരുന്നു.
ചോറ് തിന്നു കഴിഞ്ഞു ഞാൻ ആമിക്ക് എന്റെ ഓട്ടോഗ്രാഫ് ബുക്ക്‌ കൊണ്ടേ കൊടുത്തു, അവൾ
അതിൽ എന്തോ എഴുതി കൊണ്ടിരുന്നപ്പോൾ ഞങ്ങളുടെ ക്ലാസ്സ് ടീച്ചർ എന്നെ വന്നു
വിളിച്ചു.
എന്റെ ഉള്ളൊന്ന് കാളി. ഇനി ഇവർ എങ്ങാനും കണ്ടു കാണുമോ.
“ആരോമലേ, നീ അഭിരാമിയെ കൂട്ടി വീട്ടിലേക്ക് പൊയ്ക്കോ, അവളുടെ മുത്തശ്ശി മരിച്ചു
അവളോട്‌ ഇപ്പോ അത് പറയണ്ട “
മിസ്സ്‌ ഇത്രയും പറഞ്ഞതും എന്റെ കാറ്റ് പോയി. അവളുടെ മുത്തശ്ശി എനിക്ക് എന്റെ
സ്വന്തം മുത്തശ്ശിയെ പോലെ ആയിരുന്നു. കണ്ണെല്ലാം നിറഞ്ഞു വന്നെങ്കിലും ഞാൻ അത്
അടക്കി.
“ആമി “
“എന്താടാ?? “
” ഇനി ഇവിടെ വലിയ പരുപാടി ഒന്നും ഇല്ലല്ലോ, നമുക്ക് വീട്ടിൽ പോവാം?? “
“എന്താ മോന്റെ ഉദ്ദേശം?? ”
കൊഞ്ചുന്നാ പോലെ അവൾ ചോദിച്ചു. എന്നിട്ട് ബാഗ് എടുത്ത് തോളിൽ ഇട്ടു. അവളിൽ ഒരു കള്ള
ചിരിഉണ്ടായിരുന്നു. ഞാനും അവളും വീട്ടിലേക്ക് നടന്നു. വഴി നീളെ അവൾ എന്തക്കയോ
പറയുന്നുണ്ട്. പക്ഷെ ഒന്നും എന്റെ തലയിൽ കയറുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല.
” ഡാ, എനിക്ക് ഉപ്പിലിട്ട നെല്ലിക്ക വേണം ”
റോഡിന്റെ അപ്പുറത്ത് കണ്ട കടയിലേക്ക് ചൂണ്ടി ആണ് അവൾ പറഞ്ഞത്.
” പെണ്ണേ വെറുതെ കൊഞ്ചാതെ ഇങ്ങ് വന്നേ, വീട്ടിൽ പോവാം ”
ഒരൽപ്പം കലിപ്പിലാണ് ഞാൻ അത് പറഞ്ഞത്.
” നീ എവിടേന്ന് വെച്ചാ പൊക്കോ ഞാൻ ഇല്ല “
ഇത്രയും പറഞ്ഞവൾ എന്റെ കൈ വിടീച് റോഡ് ക്രോസ്സ് ചെയ്തു.
ഞാൻ പിന്നെ കാണുന്നത് ഏതോ ഒരു വണ്ടി തട്ടി റോഡിലേക്ക് വീഴുന്ന എന്റെ ആമിയെ ആണ്.
റോഡിൽ കിടന്നു കൊണ്ട് ദയനീയമായി എന്നെ നോക്കുന്ന ആമി. അവളുടെ മുടിയിൽ നനവ് പടർന്നു
അത് പിന്നെ റോഡിലും നിറഞ്ഞു. പിന്നെ അവിടെ നടന്നതൊന്നും ഞാൻ അറിഞ്ഞില്ല. ആളുകൾ
ഓടിക്കൂടിയതും, ഞങ്ങൾ ഹോസ്പിറ്റലിൽ എത്തിയതും ഒന്നും. മൊത്തത്തിൽ ഒരു മങ്ങൽ
ആയിരുന്നു, ഒരുതരം നിർവികാരത. പിന്നെ എപ്പോഴോ അവളുടെ പപ്പ വന്നു. അവളെ അവർ
ബാംഗ്ലൂരിലേക്ക് കൊണ്ടുപോയി. ആ സമയത്ത് ഒന്നും ഞാൻ അവളെ കാണാൻ പോയില്ല. അതിനുള്ള
ധൈര്യം എനിക്ക് ഇല്ലായിരുന്നു. ഞാൻ കാരണം ആണല്ലോ അവൾക് ഇങ്ങനെ ഒക്കെ സംഭവിച്ചത്
എന്ന ചിന്ത എന്നെ കൊല്ലാതെ കൊന്നു. ഞാൻ ആ നെല്ലിക്ക വാങ്ങി കൊടുത്തിരുന്നെങ്കിൽ….
അവളുടെ മുറിവ് എല്ലാം ഭേദം ആയി എന്ന് മുത്തശ്ശിയുടെ ചടങ്ങുകൾ ചെയ്യാൻ പിന്നീട് വന്ന
പപ്പ പറഞ്ഞറിഞ്ഞു. പക്ഷെ അതിനു ശേഷം അവളെ ഞാൻ കണ്ടിട്ടേ ഇല്ല. ഞങ്ങളും നാട്ടിൽ
നിന്ന് ഇങ് പോന്നു. ഇവടെ +1 ന് ചേർന്നു. പക്ഷെ അത് പഴയ ആരോമൽ ആയിരുന്നില്ല.
ഒരുപാട് മാറിയിരുന്നു, ഞാൻ ആരോടും അതികം സംസാരിക്കാതെയായി, ഫുൾടൈം വീട്ടിൽ
കുത്തിയിരുന്ന് ബുക്ക്‌ വായിക്കുകയോ പഠിക്കുകയോ ചെയ്യും. ചുരുക്കി പറഞ്ഞാൽ ആമിയുടെ
ശീലങ്ങൾ ഞാൻ സ്വീകരിച്ചു. അതിലൂടെ അവൾ എന്റെ ഒപ്പം ഉണ്ടെന്ന് എന്നെ തന്നെ
വിശ്വസിപ്പിക്കുക അല്ലായിരുന്നോ ഞാൻ.
എന്തായാലും എന്റെ മാറ്റം വീട്ടുകാർക്ക് വളരെ ഇഷ്ട്ടപ്പെട്ടു. കാരണം + 2 ഫുൾ
മാർക്കോടെ ഞാൻ പാസ്സ് ആയി. നമ്പർ one കോളേജിൽ തന്നെ അഡ്മിൻ നേടി. കഴിഞ്ഞ രണ്ട്
ഇയറിലും നല്ല മാർക്ക് നേടി. അങ്ങനെ നല്ല സ്മൂത്ത്‌ ആയി
പോയിക്കൊണ്ടിരിക്കുവായിരുന്നു ഇന്ന് ഉച്ച വരേ. ലഞ്ച് ബ്രേക്ക്‌ ന്റെ സമയത്ത് ആണ്
എന്റെ ഫോണിൽ ഒരു unknown നമ്പർ ൽ നിന്നുള്ള call വന്നത്.
“ഹലോ, രോമൻ അല്ലേ ”
നാല് വർഷം കഴിഞ്ഞിട്ടും ആ ശബ്ദം തിരിച്ചറിയാൻ എനിക്ക് രണ്ടാമത് ഒന്ന് ആലോചിക്കേണ്ടി
വന്നില്ല. ആമി.
“ആമി “
“ഡാ, നിനക്ക് എന്നെ മനസ്സിലായോ “
” മനസ്സിലാകാതെ പിന്നെ, എന്തൊക്കെ ഉണ്ട് പെണ്ണേ വിശേഷം. എന്റെ no എവിടെന്നു കിട്ടി,
സുഖമാണോ നിനക്ക് “
“എടാ എനിക്ക് സംസാരിക്കാൻ ഒരു ഗ്യാപ് താ “
“Oh സോറി നീ പറ “
“അതൊക്കെ നമുക്ക് നാളെ നേരിൽ സംസാരിക്കാം. രാവിലെ 7 മണിക്ക് നീ റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനിൽ
ഉണ്ടാവണം. “
“നീ ശരിക്കും നാളെ വരുമോ?? “
” അല്ല കള്ളം, ഡാ നാളെ ഞാൻ അവിടെ വരുമ്പോൾ നിന്നെ കണ്ടില്ലേൽ ആണ് അറിയാൻ പോണേ !!
അപ്പൊ ഇനി എല്ലാം നാളെ നേരിൽ bye “
ഇത്രയും ആയിരുന്നു അവൾ പറഞ്ഞത് അതോടെ പഴയ ആരോമൽ പുറത്ത് വന്നിരിക്കുന്നു അല്ല
ആമിയുടെ രോമൻ.
“ആരോ, ഡാ ബുക്കും തുറന്ന് വെച്ച് എന്ത് സ്വപ്നം കാണുവാ?? “
അമ്മ ചായയും കൊണ്ട് വന്നപ്പോഴാണ്, ഓർമ്മകളിൽ നിന്ന് ഞാൻ ഉണർന്നത്. അമ്മയെ നോക്കി
ഒരു വളിച്ച ചിരി ചരിച്ചു. അമ്മ എന്നെ ഒരു പ്രതേക ഭാവത്തിൽ ഒന്ന് നോക്കിയിട്ട്
മുറിയിൽ നിന്ന് പോയി. എനിക്ക് എല്ലാം മനസ്സിലാവുന്നുണ്ട് ഞാനും ഈ പ്രായം കഴിഞ്ഞു
വന്നതാ എന്നായിരുന്നു ആ ഭാവത്തിന്റ അർത്ഥം. ആവോ .
മുന്നിൽ നിവർത്തി വെച്ചിരുന്ന ഓട്ടോഗ്രാഫിലെ അവൾ എഴുതിയ വാചകം ഒന്നുകൂടെ വായിചു.
സമയം 4നോട് അടുക്കുന്നു. മുടിവെട്ടാൻ ചെന്നപ്പോൾ മുടിഞ്ഞ തിരക്ക്. ഏഴുമണി ആയി
അവിടന്ന് ഇറങ്ങിയപ്പോൾ. വീട്ടിൽ ചെന്ന് നേരത്തെ തന്നെ കിടന്നു. രാവിലെ എഴുന്നേറ്റു
അവളെ കൂട്ടാൻ പോവാനുള്ളതല്ലേ.
ആദ്യമായി അലാം ആദ്യ ബെല്ല് അടിച്ചപ്പോഴേ ചാടി എഴുന്നേറ്റു. അഞ്ചു മണി. വേഗം തന്നെ
കുളിചു വന്നു. പിന്നെ ഒരു മേള തന്നെ ആയിരുന്നു ഏത് ഷർട്ട് ഇടണം. അവസാനം ഒരു നീല
ഷർട്ട് എടുത്തിട്ട് ഇറങ്ങിയപ്പോൾ ആറര ആയി. എന്തായാലും 7 മണിക്ക് തന്നെ റയിൽവേ
സ്റ്റേഷനിൽ എത്തി. നമ്മുടെ റെയിൽവേ അല്ലേ ഒരു 15 min ലേറ്റ് ആണ്.
കാത്തിരിപ്പിന് ഒടുക്കം ട്രെയിൻ വന്നു. ഇറങ്ങി വരുന്ന ഓരോ പെൺകുട്ടികളേയും ഞാൻ
സസൂഷ്‌മം നിരീക്ഷിച്ചു. ഞാൻ ഒരു വായിനോക്കി ആണെന്ന് അവർ ഓർത്തു കാണണം.
അവസാനം വെളുത്തു നീണ്ട ഒരു പെണ്ണിൽ എന്റെ കണ്ണ് ഉടക്കി. ആമി. അതേ അവൾ തെന്നെ ആണത്.
ഒരു വെള്ള ഷർട്ടും ജീൻസും ആണ് വേഷം. മുടി കഴുത്തിനൊപ്പം വെട്ടി നിർത്തി
ഇരിക്കുന്നു. സ്വതവേ ചുവന്ന ചുണ്ട് ഒന്നുകൂടി ചുവപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട് എന്നൊഴിച്ചാൽ
വേറെ മേക്കപ്പ് ഒന്നും ഇല്ല.
അവൾ ഫോൺ എടുത്ത് എന്നെ വിളിച്ചു, ഞാൻ കയ്യുയർത്തി കാണിച്ചപ്പോൾ ആണ് അവൾ എന്നെ
കണ്ടത്.
” എടാ, എന്ത് കോലം ആണിത്???, പണ്ടത്തെ വണ്ണം ഒക്കെ പോയി, എല്ലെല്ലാം ഉന്തി ഒരു
മാതിരി സോമാലിയ ക്കാരെ പോലെ??, വീട്ടിൽ നിന്ന് ഒന്നും തിന്നാൻ തരൂല്ലേ?? “
അവളെ നോക്കി ചിരിച്ചതല്ലാതെ ഞാൻ ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല. എന്തെക്കെയോ അവളോട്‌ ചോദിക്കണം
എന്നും പറയണം എന്നും ഉണ്ട് പക്ഷെ ഒന്നും പുറത്തേക്കു വരുന്നില്ല, ഞാൻ അങ്ങനെ അവളെ
തന്നെ നോക്കി നിന്നു.
” നിനക്ക് സുഖമാണോ ഡാ?? ”
എന്റെ അവസ്ഥ മനസ്സിലാക്കിയിട്ടാവണം അവൾ അങ്ങനെ ചോദിച്ചത്.
” പിന്നെ സുഖം. ലൈഫ് ജസ്റ്റ്‌ മൂവിങ് ഓൺ, നിന്റെ ബാംഗ്ലൂർ ജീവിതം എങ്ങനെ ഉണ്ട്??
മുടിയൊക്കെ വെട്ടി ആൾ ആകെ മാറിയല്ലോ “
അത് ചോദിച്ചപ്പോൾ അവളുടെ മുഖത്തെ തെളിച്ചം ഒരുനിമിഷം ഒന്ന് മാഞ്ഞോ??
” ഐ ആം ഹാപ്പി. കൂടുതൽ വിശേഷം ഒക്കെ പോകുന്ന വഴിക്ക് പറയാം, നീ വണ്ടി എടുക്ക്”
ഒരു ചിരി വരുത്തിയിട്ട് അവൾ പറഞ്ഞു.
“എവിടേക്ക് ആണ് മേടം നമ്മൾ പോവുന്നെ?? “
“നാട്ടിലേക്ക് “
“ബൈക്കിനോ??? “
“എന്തേയ് ഏതാണ്ട് 50 km അല്ലേ ഉള്ളൂ, കൂടിപ്പോയാൽ ഒന്നര മണിക്കൂർ കൊണ്ട് നമ്മൾ
അവിടെ എത്തില്ലേ?? ”
എന്നും പറഞ്ഞ് ആമി ബൈക്കിൽ കയറി ഇരുന്നു.
അമ്മ അല്ലാതെ മറ്റൊരു സ്ത്രീ എന്റെ ബൈക്കിൽ കയറുന്നത് തന്നെ ആദ്യമായി ആണ്. അവൾ
എന്റെ വയറിൽ ചുറ്റി പിടിച്ച് തല എന്റെ തോളോട് ചേർത്ത് വെച്ചാണ് ഇരുന്നത്.
പോണപോക്കിൽ ഞങ്ങൾ കഴിഞ്ഞ നാല് കൊല്ലങ്ങൾക്കിടയിലെ വിശേഷങ്ങൾ പറഞ്ഞ് തീർത്തു.
നാട് വല്ലാതെ മാറി ഇരിക്കുന്നു. പണ്ട് ഞങ്ങൾ കളിച്ചു തിമിർത്തിരുന്ന പാടവും
കുളങ്ങളും എല്ലാം ആധുനികത വിഴുങ്ങി കഴിഞ്ഞു. മുട്ടിനു മുട്ടിനു കെട്ടിടങ്ങൾ, കൊച്ചു
പോക്കറ്റ് റോഡുകൾ എല്ലാം രണ്ട് വരി പാതകൾ ആയി മാറി.
“ആമി ആദ്യം എവിടേക്ക് ആ??? “
“സ്കൂളിലേക്ക് പോവാം ആദ്യം”
Up സ്കൂളും ഹൈ സ്കൂളും ഒരേ കോംബൗണ്ടിൽ ആണെങ്കിലും ഒരു കൊച്ചു മതിൽ കൊണ്ട് രണ്ടായി
തിരിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഞങ്ങൾ ആദ്യം up സ്കൂളിലേക്ക് ആണ് പോയത്. ഞങ്ങൾ പഠിച്ചിരുന്ന
ഓടിട്ട കെട്ടിടങ്ങൾ എല്ലാം പോയിരിക്കുന്നു. രണ്ടും മൂനും നിലകളുള്ള കെട്ടിടങ്ങൾ,
ക്ലാസ്സ് മുറികൾ. ഓരോ ക്ലാസും ഓരോ ആർട്ട് ഗാലറി ആണെന്ന് തന്നെ പറയാം. A ഫോർ ആപ്പിൾ
b ഫോർ ബോൾ തുടങ്ങി 26 അക്ഷരങ്ങളും അതിനു അനുസരിച്ചുള്ള ചിത്രങ്ങളും ക്ലാസ്സ് ന്റെ
ചുമരിൽ വരച്ചു വെച്ചിരിക്കുന്നു. അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്ന മാവും ആലും പേരയും എല്ലാം
മുറിച്ചു മാറ്റിയിട്ട് ഏതോ അലങ്കാരചെടികൾ വെച്ച് പിടിപ്പിച്ചു. ഞങ്ങൾ പഠിച്ചിരുന്ന
സ്കൂൾ ആണെന്ന് ഓർമ്മിപ്പിക്കുന്ന ഒന്നും തന്നെ അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. എല്ലാം
മാറി. അല്ലേലും ആരോ പറഞ്ഞപോലെ മാറ്റമില്ലാത്തത് മാറ്റത്തിന് മാത്രം ആണല്ലോ.
പക്ഷെ ഹൈ സ്കൂളിന് രണ്ടുമൂന് കെട്ടിടങ്ങൾ കൂടുതൽ വന്നു എന്നതല്ലാതെ വേറെ വലിയ
മാറ്റം ഒന്നും സംഭവിച്ചിട്ടില്ല.
” ഡാ മറ്റേത് കിട്ടുവാണേൽ പറയണേ ”
സ്കൂളിനെ നോക്കി നിന്ന എന്നോട് അവൾ പറഞ്ഞു. അവൾ എന്താണ് ഉദ്ദേശിച്ചത് എന്ന് എനിക്ക്
മനസ്സിലായില്ല.
“എന്താ??? “
” അല്ല നൊസ്റ്റാൾജിയ കിട്ടുവാണേൽ എന്നോടും കൂടെ പറയണം എന്ന് പറഞ്ഞതാ “
“Oh ചളി !!!”
ഞങ്ങൾ ചിരിച്ചു കൊണ്ട് അവിടെ ഒന്ന് കറങ്ങി. ഞങ്ങളെ പഠിപ്പിച്ച ഒന്ന് രണ്ട് അധ്യാപകർ
അവിടെ ഇപ്പോഴും ഉണ്ട്. അവരെ കണ്ടു സംസാരിച്ചു. പിന്നെ ഞങ്ങൾ ഞങ്ങളുടെ പത്താം
ക്ലാസ്സ് റൂം പുറത്ത് നിന്ന് കണ്ടു. വർക്കിംഗ്‌ ഡേ ആയത് കൊണ്ട് ക്ലാസ്സിൽ കുട്ടികൾ
ഒക്കെ ഉണ്ട്.
ലൈബ്രറിക്കും വലിയ മാറ്റം ഒന്നും ഇല്ല. കമ്പ്യൂട്ടറൈസ് ചെയ്തു, ഷെൽഫുകളുടെ എണ്ണവും
കൂടിയിട്ടുണ്ട്. ഞങ്ങൾ അവിടെ എത്തിയപ്പോൾ പഴയത് പോലെ തന്നെ ആരും അവിടെ
ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. ലൈബ്രെറിയൻ പോലും.
“ആമി, എനിക്ക് നൊസ്റ്റാൾജിയ കിട്ടി ”
എന്റെ അടുത്ത് നിന്നിരുന്ന അവളോട്‌ ഒന്ന് കൂടെ ചേർന്നു നിന്ന് ഞാൻ പറഞ്ഞു.
“എന്താ?? “
“ഒരു കൊലുസിന്റെ നൊസ്റ്റാൾജിയ “
ഞാൻ അത് പറഞ്ഞപ്പോൾ പെണ്ണ് നാണം കൊണ്ട് ഒന്ന് തുടുത്തു. ഞങ്ങളുടെ കണ്ണുകൾ പരസ്പരം
ഉടക്കി. ആ കണ്ണുകൾ എന്തിനോ വേണ്ടി കൊതിച്ചുവോ? എനിക്ക് എന്റെ നിയന്ത്രണം വിട്ടു.
അവളെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു ആ പവിഴചുണ്ടുകൾ ചപ്പി വലിച്ചു. അതിനു കൊതിച്ചിരുന്ന പോലെ
എന്നേക്കാൾ ആവേശത്തിൽ അവൾ എന്നിലേക്ക്‌ പടർന്നു. എന്റെ മുഖം മുഴുവൻ അവളുടെ ചുണ്ടുകൾ
ഓടി നടന്നു. ഞാൻ അവളെ എന്നിലേക്ക്‌ പരമാവധി ചേർത്തു പിടിച്ചു, എന്റെ കൈക്കുള്ളിൽ
നിന്ന് ഇനി ഒരിക്കലും അവൾ ദൂരേക്ക് പോകരുത് എന്ന വാശി ഉള്ളത് പോലെ. അവൾക്ക് പഴയ
മുല്ല പൂവിന്റെ അതേ ഗന്ധം. എന്റെ മുഖം ഞാൻ അവളുടെ കഴുത്തിൽ ഉരസി. അത് പതിയെ അവളുടെ
മാറിലേക്ക് ഇറങ്ങി. ആ ഷർട്ടിന് മുകളിലൂടെ അവളുടെ മുലകളെ ഞാൻ തഴുകി. അവയ്ക്ക് അല്പം
വലിപ്പം വെച്ചിട്ടുണ്ട്, ഇപ്പോഴും അതേ കട്ടി. ആമി തന്നെ അവളുടെ ഷർട്ടിന്റെ ബട്ടൺ
അഴിച്ചു. ഒരു പിങ്ക് ബ്രാ കൊണ്ട് മൂടിയ സുന്ദരി മുലകൾ. അവയെ കണ്ട ആവേശത്തിൽ ഞാൻ
എന്റെ മുഖം അവളിലേക്ക് പൂഴ്ത്തി. ആ ഉടലിന്റ ചൂടും ഗന്ധവും ഞാൻ ആവോളം ആസ്വദിച്ചു.
ഈണത്തിൽ ഉള്ള ആമിയുടെ നെഞ്ചിടിപ്പിന്റെ താളം എനിക്ക് കേൾക്കാം. പെട്ടന്ന് ആ താളം
മുറുകി. ഞങ്ങളെ ഞെട്ടിച്ചുകൊണ്ട് ആരോ ലൈബ്രറിക്കുള്ളിലേക്ക് കയറിവന്നു.
ഞാൻ പിടഞ്ഞെഴുന്നേറ്റു. ആമി പെട്ടന്ന് ഉടുപ്പ് നേരെ ആക്കി. ഒരു പെൺകുട്ടി ആയിരുന്നു
അത്. അകത്തു നിന്നിരുന്ന ഞങ്ങളെ അവൾ കണ്ടിരുന്നില്ല, അവൾ പുറത്ത് ആരെയോ
നോക്കുകയായിരുന്നു. അനക്കം കേട്ട് തിരിഞ്ഞപ്പോൾ ആണ് അവൾ ഞങ്ങളെ കണ്ടത്. ഞങ്ങളെ
കണ്ടതും അവൾ ഒന്ന് വിളറി. പിന്നെ ഞങ്ങളെ നോക്കി ഒന്ന് ചിരിച്ചു. എന്തോ ഒരു
സ്പെല്ലിങ് മിസ്റ്റേക്ക് ഇല്ലേ?? ആമിയും ഞാനും പരസ്പരം നോക്കി. അപ്പോഴാണ് വേറെ ഒരു
പയ്യൻ അങ്ങോട്ട്‌ കയറി വന്നത്, അവനും അവളെ പോലെ തന്നെ ഞങ്ങളെ കണ്ട് ഒന്ന് ഞെട്ടി.
ഇപ്പോ കാര്യം മനസ്സിലായി. ഞങ്ങൾ പിന്നെ അവിടെ നിന്നില്ല, അവർക്ക് ഒരു പുഞ്ചിരി
സമ്മാനിച്ചിട്ട് പുറത്തേക്കു നടന്നു.
“ഇനി എവിടേക്ക് ആണ് ആമി?? “
“തറവാട്ടിലേക്ക് പോവാം “
ആമിയുടെ മുഖത്ത് പഴയ ആ പ്രസന്നത ഇല്ല. മുത്തശ്ശിയെ ഓർത്ത് കാണണം. കൂടുതൽ
വിഷമിപ്പിക്കണ്ട എന്നു കരുതി ഞാൻ ഒന്നും ചോദിച്ചില്ല. അവിടെ കണ്ട ഒരു കടയിൽ നിന്ന്
ഓരോ പൊതി ചോർ വാങ്ങി ഞാനും അവളും അവളുടെ തറവാട്ടിലേക്ക് പോയി. ബൈക്കിൽ ഇരുന്നപ്പോൾ
ആമി ഒരു അകലം പാലിച്ചിരുന്നു. അധികം ഒന്നും സംസാരിക്കുന്നില്ല.
“മുത്തശ്ശി മരിച്ച ശേഷം ഞങ്ങൾ ആരും നാട്ടിലേക്ക് വന്നിട്ടില്ല. വീട് നോക്കാൻ ആരെയോ
ഏൽപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്, മാസത്തിൽ അവർ വന്നു ക്‌ളീൻ ചെയ്തിട്ട് പോവും “
ഇടക്ക് നിശബ്ദത മുറിക്കാൻ എന്നോണം അവൾ പറഞ്ഞു.
ഞങ്ങൾ വർഷങ്ങൾക്കു ശേഷം ഞങ്ങൾ ആദ്യമായി കണ്ടുമുട്ടിയ ഇടത്ത്
തിരിച്ചെത്തിയിരിക്കുന്നു. മാറ്റം ഇവിടെയും എത്തി നോക്കിയിട്ടുണ്ട്. മുറ്റം മൊത്തം
കാട് പിടിച്ച് കിടക്കുന്നു. പഴയ ആ പേര മരം നിന്നിരുന്ന ഇടം ഇന്ന് ശൂന്യം ആണ്.
വീടിന്റെ പെയ്ന്റ് എല്ലാം മങ്ങിയിരിക്കുന്നു.
ഞങ്ങൾ വീട് തുറന്ന് അകത്തു കയറി, രണ്ടു മൂന് ദിവസം മുമ്പാണ് ക്ലീൻ ചെയ്തത് എന്ന്
തോന്നുന്നു. എല്ലാം അത്യാവശ്യം വൃത്തിയായി തന്നെ കിടപ്പുണ്ട്. ഞങ്ങൾ വാങ്ങിക്കൊണ്ടു
വന്ന ഊണ് കഴിച്ചു. പിന്നെ ആ തറയിൽ ഭിത്തിയിൽ ചാരി ഇരുന്നു.
” രോമാ ഞാൻ കുറച്ചു നേരം നിന്റെ മടിയിൽ കിടന്നോട്ടെ?? “
അത് ചോദിക്കുമ്പോൾ ആ കണ്ണിൽ കണ്ട ഭാവം എന്തായിരുന്നു??? എന്റെ മറുപടിക്ക് കാക്കാതെ
അവൾ എന്റെ മടിയിലേക്ക് ചാഞ്ഞു. ഞാൻ അവളുടെ മുടി ഇഴകൾ തഴുകി ആ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കി
ഇരുന്നു. അവൾ എന്തോ പറയാൻ കൊതിക്കുന്നുണ്ട് എന്ന് അവളുടെ കണ്ണുകൾ വിളിച്ചു
പറയുന്നുണ്ട്. പക്ഷെ അവൾ അത് പറഞ്ഞില്ല. അതിന്റെ പരിണിത ഫലം എന്നോണം ആ കണ്ണുകൾ
നിറഞ്ഞൊഴുകി.
“അയ്യേ, എന്റെ ആമി എന്തിനാ കരയുന്നെ?? “
“ഒന്നൂല്ല “
അവൾ കണ്ണ് തുടച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
ഞാൻ അവളുടെ മുഖം എന്റെ കൈക്കുള്ളിൽ കോരി എടുത്തു. ആദ്യം അവൾ ഒന്ന് എതിർത്തെങ്കിലും
പിന്നെ എന്ന നോക്കി അനങ്ങാതെ ഇരുന്നു. ഞാൻ എനിക്ക് ഏറ്റവും പ്രീയപ്പെട്ട അവളുടെ
കണ്ണുകളിൽ ഒന്ന് ചുംബിച്ചു. പിന്നെ അവളുടെ മൂക്കിൽ പൊടിഞ്ഞ വിയർപ്പു കണം ഞാൻ
നാക്കുകൊണ്ട് ഒപ്പി എടുത്തു. ഞാൻ എന്റെ ആമിയുടെ ആ ചുണ്ടുകൾ വായിലാക്കി. അത്രയും
നേരം ഒരു പാവയെ പോലെ അനങ്ങാതെ ഇരുന്നിരുന്ന അവൾ എന്റെ ചുംബനത്തെ സ്വീകരിച്ചു. ആ
അധരങ്ങൾ ആവേശത്തോടെ എന്നിൽ ഓടി നടന്നു. ഏറെ നേരത്തെ ചുംബനത്തിന് ഒടുവിൽ ഞങ്ങൾ
അടർന്നു മാറി ഇരുന്നു കിതച്ചു.
ഞാൻ അവളുടെ ഷർട്ടിന്റെ ബട്ടൺ അഴിച്ചു. തുറന്ന് കിടക്കുന്ന ഷർട്ടിലിനുള്ളിൽ അവളുടെ
പൂവുടൽ ഞാൻ മതിയാവോളം കണ്ടു ഇരിക്കുന്ന കൊണ്ട് ഒരു ചെറിയ മടക്ക് ഉണ്ട് അവളുടെ
വയറിൽ. ആ മടക്കിന്റ ഉള്ളിൽ നിന്ന് പുറത്തേക്കു വരുന്ന അവളെ ചുറ്റി കിടക്കുന്ന ഒരു
പൊന്നരഞ്ഞാണം. അതിന് താഴെ നിന്ന് തുടങ്ങുന്ന സ്വർണ നിറം തോന്നിക്കുന്ന രോമ രാജി
ജീൻസിന്റെ ഉള്ളിലെക്ക് കടന്നു പോവുന്നു. ആ പിങ്ക് ബ്രാ യുടെ ഉള്ളിൽ ഞെരിഞ്ഞു
കിടക്കുന്ന അവളുടെ മാറിലെ കുഞ്ഞ് ഗോളങ്ങളെ ഞാൻ സ്വതന്ത്രമാക്കി. തൂവെള്ള നിറത്തിൽ
ഉള്ള അവയുടെ ഒത്ത നടുക്ക് ലൈറ്റ് ബ്രൗൺ നിറത്തിലെ വട്ടം അതിൽ ചെറിയ ഒരു മുന്തിരി
വലിപ്പം ഉള്ള ഞെട്ട്. എന്റെ വിരലുകൾ അവയ്ക്ക് ചുറ്റും വെറുതെ വട്ടം വരച്ചു. ഒരു
കൈകൊണ്ട് ഞെട്ടിനെ ഞെരടി പിടിച്ചു. അതേസമയം തന്നെ അവളുടെ മറ്റേ മുലയെ വായ്ക്കുള്ളിൽ
ആക്കി. അവൾ മുലയൂട്ടുന്ന അമ്മയെ പോലെ എന്റെ മുടിയിൽ തലോടി കൊണ്ടിരിക്കുന്നു.
ഞാൻ അവളുടെ മാറിൽ നിന്നും തല ഉയർത്തി. ഏതോ ഒരു നിർവിധിയിൽ ഭിത്തിയിൽ ചാരി കണ്ണുകൾ
അടച്ചിരുന്ന അവളെ ഞാൻ പതിയെ തറയിലേക്ക് കിടത്തി. ഞാൻ അവളുടെ ജീൻസിന്റെ കൊളുത്തു
ഊരി, യാന്ത്രികമായി അവൾ അരക്കെട്ട് ഉയർത്തി തന്നു ഞാൻ ആ ജീൻസ് മുട്ട് വരേ താഴ്ത്തി.
എന്റെ ആമിയുടെ കുഞ്ഞിപെണ്ണ് ഒരു പാന്റിയുടെ മാത്രം അകലത്തിൽ. ആകാംഷയോടെ ഞാൻ ആ
പാന്റി വലിച്ചു താഴ്ത്തി. വടിച്ചു മിനിസപ്പെടുത്തിയ ആ സുന്ദരി പൂവ് ഒരു മറയും
ഇല്ലാതെ എന്റെ മുന്നിൽ. ഞാൻ എന്റെ മുഖം അവളിലേക്ക് അടുപ്പിച്ചു. ആ പൂവിൽ മുഖം
മുട്ടുന്നതിന് തൊട്ട് മുൻപ് ആമി ഒരു കൈ അവളുടെ പൂവിനെ മറച്ചു, മറു കൈ കൊണ്ട് എന്റെ
മുഖം പിടിച്ചു മാറ്റി.
ഞാൻ നോക്കിയപ്പോൾ കണ്ടത് നിറഞ്ഞു തുളുമ്പുന്ന കണ്ണുകളുമായി എന്നേ നോക്കുന്ന ആമിയെ
ആണ്.
“വേണ്ട ” എന്ന് ഒരു തേങ്ങലോടെ പറഞ്ഞു കൊണ്ട്, ജീൻസ് വലിച്ചു കയറ്റിയിട്ട് അവൾ
അടുത്ത മുറിയിൽ കയറി വാതിൽ അടച്ചു.
ഒരു നിമിഷം ഞാൻ ഒന്ന് ഞെട്ടി.
“ആമി,…. വാതൽ തുറക്ക് പ്ലീസ്…. ”
ഞാൻ ആ വാതലിൽ മുട്ടി വിളിച്ചു. അകത്തു നിന്ന് അവളുടെ തേങ്ങൽ കേൾക്കാം. ഞാൻ ജനലിൽ
കൂടെ എത്തി നോക്കി വാതലിൽ ചാരി മുഖം മുട്ടിനോട് ചേർത്ത്തിരുന്നു കരയുന്ന ആമി.
എനിക്ക് എന്നോട് തന്നെ വെറുപ്പ് തോന്നി. വർഷങ്ങൾക്കു ശേഷം അവളെ കണ്ടപ്പോൾ എനിക്ക്
തോന്നിയത് കാമം അല്ലേ. ഒരിക്കൽ പോലും എന്നോട് ഇഷ്ട്ടമാണ് എന്ന് പറഞ്ഞിട്ടില്ലാത്ത
ഒരു പെണ്ണിന്റെ ദേഹത്ത് എന്ത് അധികാരത്തിൽ ആണ് ഞാൻ തൊട്ടത്. അവളെ ഒന്ന് വിളിക്കാൻ
പോലും കെല്പില്ലാതെ ഞാനും ആ റൂമിന് ഇപ്പുറം ആ വാതിലിൽ ചാരി ഇരുന്നു. സമയം പതിയെ
ഇഴഞ്ഞു നീങ്ങി. കതകിന്റ കൊളുത്തു വീഴുന്ന ശബ്ദം കേട്ടാണ് ഞാൻ ഉണർന്നത്.
“പോവാം, ഇപ്പോ പുറപ്പെട്ടാലേ ട്രെയിൻ വരുന്നതിനു മുൻപ് അവിടെ എത്താൻ പറ്റു.”
അത് പറയുമ്പോഴും ആമിയുടെ മുഖത്ത് ദുഃഖം തളം കെട്ടി കിടക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
കരഞ്ഞത് മൂലം കണ്മഷി എല്ലാം പടർന്നു. എനിക്ക് അവളുടെ മുഖത്തു നോക്കി നിൽക്കാൻ
ആയില്ല. ഒന്നും മിണ്ടാതെ പുറത്തേക്കു നടന്നു. ബൈക്കിൽ കയറിയപ്പോഴും തിരികെ
പോന്നപ്പോഴും ഞാനും ആമിയും ഒന്നും സംസാരിച്ചില്ല. ബൈക്കിൽ ഇരുന്നപ്പോൾ അവൾ പാലിച്ച
ദൂരം ഞങ്ങളുടെ മനസ്സുകൾക്ക് ഇടയിലും വന്നോ???.
റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനിൽ എത്തിയപ്പോൾ ആമിക്ക് പോവേണ്ട ട്രെയിൻ വന്നിരുന്നു. അവൾ അതിൽ
കയറി വിൻഡോയ്ക്ക് അരികിൽ ഇരുന്നു. ട്രെയിൻ എടുക്കാൻ ഇനിയും 15 മിനിറ്റോളം ഉണ്ട്.
അവളോട്‌ എന്താ പറയേണ്ടത് എന്ന് അറിയാതെ ഞാൻ കുഴങ്ങി.
” ആമി… നിന്നോട് എന്താണ് പറയേണ്ടത് എന്ന് എനിക്ക് അറിയില്ല, ഞാൻ ചെയ്തത് തെറ്റാണ്.
നിന്നോട് എന്റെ പ്രണയം തുറന്ന് പറയുന്നതിന് മുന്നേ തന്നെ നിന്റെ ശരീരം
സ്വന്തമാക്കാൻ ശ്രമിച്ച ഒരു…… “
ഞാൻ അത് പറഞ്ഞു പൂർത്തി ആക്കും മുന്നേ അവൾ ആ ജനൽ കമ്പികൾക്ക് ഇടയിലൂടെ എന്റെ വാ
പൊത്തിപ്പിടിച്ചു. അടക്കി വെച്ചിരുന്ന ഒരു തേങ്ങൽ അണപൊട്ടി ഒഴുകി. ഒന്ന് റിലാക്സ്
ആയപ്പോൾ അവൾ പറഞ്ഞു തുടങ്ങി.
” രോമാ, നിനക്കറിയാമോ എന്റെ ജീവിതത്തിൽ ഞാൻ ഏറ്റവും സന്തോഷിച്ചിരുന്ന കാലം
ഏതായിരുന്നു എന്ന്???, നീ എന്റെ കൂടെ ഉണ്ടായിരുന്ന സമയത്തായിരുന്നു…
നിന്നെ വീണ്ടും കാണണം, ഒരു ദിവസം എങ്കിലും പണ്ടത്തെ പോലെ സന്തോഷിക്കണം, എന്ന്
മാത്രമേ ഞാൻ ഇവിടേക്ക് വരുമ്പോൾ ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നുള്ളൂ. പക്ഷെ….. ഞാൻ
കൊതിച്ചതിനെക്കാളും അർഹിക്കുന്നതിനേക്കാളും ഒരുപാട് മേലെ ഉള്ള ഓർമ്മകൾ ഇന്ന് നീ
എനിക്ക് സമ്മാനിച്ചു. ഇനിയുള്ള എന്റെ ചുരുങ്ങിയ കാലയളവിൽ ഓർമ്മിക്കാനും ഓർത്ത്
സന്തോഷിക്കാനും ഉള്ള ഓർമ്മകൾ…. “
തൊണ്ട ഇടറി വാക്കുകൾ കിട്ടാതെ ഒരുനിമിഷം അവൾ നിന്നു, അവൾ എന്താണ് പറയുന്നത് എന്ന്
മനസ്സിലാകാതെ ഞാനും.
” എനിക്കറിയാം രോമാ നീ എന്നെ പ്രണയിക്കുന്നുണ്ട് എന്ന്. അത് ഇന്ന്
മനസ്സിലാക്കിയതല്ല, നമ്മുടെ സൗഹൃദം പ്രണയമായി മാറിയ അന്നേ തിരിച്ചറിഞ്ഞതാണ്… പക്ഷെ
ഞാൻ ഇന്ന് നിന്റെ പഴയ ആമി അല്ല ഡാ. എന്നെ നിനക്ക് സമ്മാനിക്കണം എന്ന് എനിക്ക്
ആഗ്രഹം ഉണ്ട്, എനിക്ക് അതിനു കഴിയില്ല. ഇതൊന്നും നിന്നോട് പറയണം എന്ന്
വിചാരിച്ചതല്ല. പക്ഷെ ഇപ്പൊ നീ എല്ലാം അറിയണം. “
ഒരു ദീർഘ നിശ്വാസം വിട്ട ശേഷം അവൾ കണ്ണീരോടെ തുടർന്നു.
“നാട്ടിൽ നിന്ന് ബാംഗ്ലൂരിലേക്ക് പറിച്ചു നട്ട ശേഷം എന്നിൽ ഒരു ശൂന്യത
പടർന്നിരുന്നു. അത് ഒരു പക്ഷെ നീ അടുത്ത് ഇല്ലാതിരുന്നത് കൊണ്ടാവാം, അല്ല അത്
കൊണ്ട് തന്നെ ആണ്. നമ്മുടെ നാട്ടിൽ വളർന്നത് കൊണ്ടാവാം അവിടത്തെ കൂട്ടുകാർക്ക്
ഇടയിൽ ഞാൻ ഒന്നും അല്ലാത്ത പൊട്ടിപ്പെണ്ണ് ആയിരുന്നു. നിന്നെ മറക്കാനും അവർക്കിടയിൽ
ആരൊക്കെയോ എന്തൊക്കെയോ ആവാനും ഞാൻ പലതും ചെയ്തു. ഞാൻ തിരഞ്ഞെടുത്ത പാത തെറ്റ്
ആയിരുന്നുഎന്ന് തിരിച്ചറിഞ്ഞപ്പൊഴേക്കും ഒരുപാട് വൈകി പ്പോയി. ഒരു തിരിച്ചു വരവ്
ഇല്ലാത്ത വിധം എന്റെ ജീവിതം എന്റെ മുന്നിൽ കൊട്ടി അടച്ചു.
എയ്ഡ്‌സ്….. “
അവൾ വീണ്ടും നിയന്ത്രണം വിട്ട് കരഞ്ഞു. എനിക്ക് എന്റെ ചെവികളെ വിശ്വസിക്കാൻ
പറ്റുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല. എന്റെ ആമി….
“ആമി ഇതൊക്കെ നീ വെറുതെ പറഞ്ഞതല്ലേ???, എല്ലാം നുണയല്ലേ???”
എന്നിൽ നിന്നും വന്ന തേങ്ങൽ അടക്കിക്കൊണ്ട് അവളോട്‌ ചോദിച്ചു. കരഞ്ഞു കൊണ്ട് എന്നെ
നോക്കിയതല്ലാതെ അവൾ ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല.
“നിനക്ക് എന്തായാലും എനിക്ക് കുഴപ്പം ഇല്ല, നീ എന്റെ പെണ്ണാ അത് ആരൊക്കെ എന്ത്
പറഞ്ഞാലും, എന്ത് വന്നാലും നമുക്ക് ഒരുമിച്ച് നേരിടാം വാ ആമി “
ഞാൻ അവളുടെ കൈയിൽ മുറുകെ പിടിച്ചാണ് ഇത്രയും പറഞ്ഞത്. ആമി എന്നെ നോക്കി ഒന്ന്
ചിരിച്ചിട്ട് ആ കൈകൾ വിടീച്ചു. കണ്ണീരിന്റെ നനവുള്ള ചിരി.
“വേണ്ട, രോമാ നീ പൊയ്ക്കോ. ഈ ട്രെയിൻ വിടുന്നതിനു മുൻപ് നീ പോണം. “
“ഇല്ല ഞാൻ, നീ ഇല്ലാതെ എവിടേക്കും പോണില്ല”
അത് പറഞ്ഞപ്പോൾ ഞാൻ കരഞ്ഞു പോയിരുന്നു.
“അതല്ല രോമാ നീ പോണം, ഞാൻ കാരണമാ നിന്റെ ജീവിതം നശിച്ചത് എന്ന് നിന്റെ അമ്മ
പറയുന്നത് കേൾക്കാൻ എനിക്ക് ഇട വരരുത്. ആ അമ്മയുടെ ശാപം കൂടി ഏൽക്കാൻ എനിക്ക് വയ്യ
രോമാ. “
അവൾ എന്നെ ദയനീയമായി നോക്കി. അന്ന് ആ ആക്‌സിഡന്റ് ഉണ്ടായ അന്ന് എന്നെ നോക്കിയ പോലെ.
ആ കണ്ണുകളെ അങ്ങനെ കാണാനുള്ള ത്രാണി എനിക്ക് ഇല്ലായിരുന്നു.
“പെണ്ണേ ഞാൻ എങ്ങനെയാ നിന്നെ ഇട്ടിട്ടു…. നിനക്ക് എന്നെ ഇഷ്ടമല്ലേ…..? “
“വേണ്ട, കൂടുതൽ ഒന്നും നീ ചോദിക്കരുത്. ഞാൻ തകർന്നു പോവും. നീ ഈ ട്രെയിൻ
വിടുന്നതിനു മുന്നേ ഇവിടുന്ന് പോണം, തിരിഞ്ഞു നോക്കാതെ നീ പോവുന്നത് കണ്ടിട്ട് വേണം
എനിക്ക് ഇവിടുന്ന് പോവാൻ. എന്റെ ജീവിതത്തിൽ നിന്ന് നീ പോയി എന്ന് എനിക്ക്
ആശ്വസിക്കണം”
ഞാൻ എന്തോ പറയാൻ വന്നു എങ്കിലും അവൾ എന്റെ വാ പൊത്തിപിടിച്ചു.
“വേണ്ട രോമാ, ഒന്നും പറയണ്ട, ഇത് എന്റെ അവസാന ആഗ്രഹമാണ്. നീ ഇത് സാധിച്ചു തന്നം.
തന്നെ പറ്റൂ”
ആ വാക്കുകൾക്ക് വല്ലാത്ത ദൃഢത ഉണ്ടായിരുന്നു. ഞാൻ ആ അഴികൾക്ക് ഇടയിലൂടെ അവളുടെ
കണ്ണുകളെ ഒന്ന് കൂടി ചുംബിച്ചിട്ട് തിരികെ നടന്നു. എന്റെ കണ്ണുകൾ
നിറഞ്ഞൊഴുകുന്നുണ്ട്, അവളെ തിരിഞ്ഞു നോക്കണമെന്നുണ്ട് അതിനു ധൈര്യം ഇല്ലാതെ അങ്ങനെ
നടന്നു നീങ്ങുമ്പോൾ അന്ന് എന്നെ മൂടിയ അതേ നിർവികാരത എന്നിൽ വീണ്ടും
നിറഞ്ഞുവോ??????
398600cookie-checkഅതെന്താ ഇത്ര സന്തോഷിക്കാൻ?