വേശ്യ – മിസ്റ്റർ ജോർജ്.. പുതിയ മെഷീന്കളുടെ ടെക്നിക്കൽ ഡിസ്കഷന് നിങ്ങളെ മുംബൈയിലേക്കയക്കാൻ തീരുമാനിച്ചു. അതിന്റെ ലീഡറായി കമ്പനി തീരുമാനിച്ചിരിക്കുന്നത് ജോർജിനെയാണ്. എനി പ്രോബ്ലംസ് ഫോർ യൂ?
ഒരു നിമിഷം ഞാൻ സ്തബ്ദനായിരുന്നു. എന്നേക്കാൾ സീനിയറായ പലരും ഉണ്ടായിട്ടും മാനേജ്മെന്റ് എന്നെ തിരഞ്ഞെടുത്ത് എനിക്കുള്ള ഒരു അംഗീകാരമല്ലേ?
ഞാനകെ കോരിത്തരിച്ചുപോയി.
വാട്ട് ഡു യൂ തിങ്ക്?
അദ്ദേഹം വീണ്ടും ചോദിച്ചു.
ഓ കെ സർ. നോ പ്രോബ്ലം.
ഞാൻ പോകാം.
അങ്ങനെ ഞങ്ങൾ മുംബൈയിൽ എത്തി.
ഞങ്ങൾ മൂന്നുപേർ ആയിരുന്നു ടീം.
പ്രശസ്തമായ ഒരു ഇൻഡ്യൻ വിദേശ കൊളാബൊറേഷൻ കമ്പനി ആയിരുന്നു ഞങ്ങളുടെ സപ്ലെയർ,
അതിന്റെ പ്രതിനിധികൾ ഞങ്ങളെ എയർപോർട്ടിൽ കാത്ത്നിന്നിരുന്നു.
പ്രധിനിധികളുമായി നേരത്തേ
കമ്പനി ചർച്ച നടത്തുകയും മെഷിനറിയുടെ ഇറക്കുമതിയേയും വിലയേയും പറ്റി ഏകദേശ ധാരണ ആകുകയും ചെയ്തതാണ്.
മെഷീന്റെ ക്വാളിറ്റിയും പ്രവർത്തന ക്ഷമതയും ഔട്ട്പുട്ടും ചർച്ച ചെയ്യുക എന്നതാണു ഞങ്ങളുടെ ഉത്തരവാദിത്വം.
മുംബൈയിൽ ഞങ്ങൾക്ക് താമസിക്കാൻ ബുക്ക്ചെയ്തിരുന്ന സ്ഥലം കണ്ട് ഞങ്ങൾ മൂന്നുപേരും അമ്പരന്നുപോയി.
താജ് ഹോട്ടൽ !!
അതിന്റെ കോമ്പൗണ്ടിൽ കാർ കയറിയപ്പോൾത്തന്നെ ഞാൻ പരുങ്ങി.
ഇങ്ങനെയുള്ള ഹോട്ടലിലൊന്നും ഞാൻ ഇതിനുമുമ്പ് കയറിയിട്ടില്ലെന്നു മാത്രമല്ല അതിന്റെ വാതുക്കൽപോലും പോയിട്ടില്ല.
ഹോട്ടലിന്റെ വിശാലമായ ലോഞ്ചും സെറ്റപ്പും കണ്ട് അമ്പരന്നു
നിൽക്കുന്ന എന്റെ കൂടെയുള്ളവരോട് ഞാൻ പറഞ്ഞു.
എന്തായാലും നമുക്ക് ഇവിടെ മൂന്നു ദിവസം താമസിച്ചേ പറ്റു. അതുകൊണ്ട് വിരളാതെ നമ്മൾ ഇവിടുത്തെ എല്ലാ സൗകര്യങ്ങളും ആസ്വദിച്ച് തിരിച്ചു പോകാം.
അവരും എന്നോട് യോജിച്ചു.
മുറിയിൽ ആകെ ലൈറ്റുകളുടെ പ്രളയം. കട്ടിലും, വാർഡ്രോബുകളും കർട്ടനും, സെറ്റികളും, ഭിത്തിയിൽ തൂക്കിയിരിക്കുന്ന പെയിൻറിംഗുകളും, മുറിയിൽ വിരിച്ചിരിക്കുന്ന കാർപ്പെറ്റും എല്ലാം എന്നെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ഒരു കാഴ്ച തന്നെയാണ്.
എങ്ങനെ ഇതിൽ കിടന്നുറങ്ങും.
ബാത്ത് റൂമിൽ കയറിയിട്ട് ഒരു എത്തും പിടിയുമില്ലാതെ കുറെനേരം ഞാൻ തപ്പിത്തടഞ്ഞു.
ഏതു ടാപ്പിൽ തിരിക്കണം.
കൂറെ മെനക്കെട്ടതിനുശേഷം ഒരു വിധം കാര്യം സാധിച്ചു.
രാത്രി ഒരുവിധം കഴിച്ചു കൂട്ടി.
പിറ്റേ ദിവസം രാവിലെ കോൺഫെറൻസ് കഴിഞ്ഞു ഞങ്ങൾ പുറത്ത് വന്നു.
ഇനി നാളെ രാവിലെ ഫോറിൻ കമ്പിനിയുടെ പ്രധിനിധികളുമായി ടെക്നിക്കൽ ഡിസ്കഷൻ.
വൈകിട്ട് ഡെമോൺസ്ട്രേഷൻ,
ഇന്നിനി ഒരു പരിപാടിയും ഇല്ല.
ഞങ്ങളുടെ കാര്യങ്ങൾ നോക്കാൻ കമ്പനി ഒരു റെപ്രസെന്റേറ്റീവിനെ വിട്ടിരുന്നു. അയാളും ഒരു മലയാളി തന്നെ, ചുക്കില്ലാത്ത കഷായമില്ല എന്നു പറഞ്ഞപോലെ, മല്ലു ഇല്ലാത്ത കമ്പിനികൾ ഉണ്ടോ !!.
അയാളൂടെ പേര് രാമവർമ്മ. എന്റെ കൂടെ വന്നവരിൽ ഒരാൾ മറാത്തി ആയിരുന്നു.
അവൻ അവന്റെ ബന്ധുക്കാരുടെ വീട്ടിലേക്ക്പോയി. മറ്റേയാൾ തമിഴൻ. ശുദ്ധ ബ്രാഹ്മണൻ, അയ്യാളും അയാളുടെ ഏതോ റിലേറ്റീവിന്റെ വീട്ടിലേക്കുപോയി. ഞാൻ ഒറ്റക്കായി. ഞാനും കുരുവിളയും എന്റെ റൂമിലെ മിനിബാറിൽനിന്നും ഒരോ പെഗ്ഗം ഒഴിച്ചടിച്ചു വെടിപറഞ്ഞിരുന്നു.
അയാളും ഞാനും വളരെ പെട്ടെന്നു സുഹൃത്തുക്കളായി. അങ്ങനെ സംസാരിക്കുന്നതിനിടയിൽ അയാൾ ചോദിച്ചു.
“വൈകിട്ട് കൂട്ടിനു ആരേയേലും അറേഞ്ച് ചെയ്യണോ?.. നല്ല സിനിമാ നടിമാരെ വരെ കിട്ടും. വേണമെങ്കിൽ പറഞ്ഞോളൂ. മടിക്കണ്ട. ”
“അതൊക്കെ നല്ല ചിലവുള്ള പരിപാടി അല്ലേ കുരുവിളേ..എന്റെ കയ്യിൽ അത്ര ഒന്നും ഞാൻ കരുതിയിട്ടില്ല” എന്റെ നിസ്സഹായാവസ്ത ഞാൻ അറിയിച്ചു.
“അതു പ്രശ്നമില്ല. അതൊക്കെ ഞങ്ങളുടെ ചിലവാണ്. കോടികളുടെ ബിസ്സിനസ്സാ നടക്കുന്നതാണ്. നിങ്ങൾക്ക് നിങ്ങളുടെ വാല്യു അറിയത്തില്ല. നിങ്ങൾ എന്തെങ്കിലും ‘ഉൾട്ടാ” റിപ്പോർട്ടു ചെയ്താൽ അതു ബിസ്സിനസ്സിനെ ബാധിക്കും. അത് സംഭവിക്കാൻ പാടില്ല. അതിനു വേണ്ടി നിങ്ങൾക്ക്
എത്ര ചിലവാക്കാനും കമ്പനി എന്നെ ഏർപ്പെടുത്തിയിരിക്കുകയാണ്”
എന്റെ പരിചയക്കുറവു മനസ്സിലാക്കിയതിനാലോ, ഞങ്ങൾ തമ്മിൽ നന്നായി അടുത്തതിനാലോ എന്നറിയില്ല, അയ്യാൾ എന്നോട് തുറന്നു പറഞ്ഞു.
“എങ്കിൽ ഒരു കൈ നോക്കാം.“ ഞാൻ പറഞ്ഞു.
അയാൾ ഉടൻ തന്നെ മൊബൈൽ എടുത്ത് ആരേയോ വിളിച്ചു. എന്റെ റും നമ്പരും കൊടുത്തു. ഞങ്ങൾ ഏകദേശം ഒരു മണിക്കുർ ഇരുന്നു കത്തിവച്ചു. ഇതിനിടയിൽ മൂന്നുനാലു പെഗ്ഗം അയാൾ അകത്താക്കി. ലഞ്ചിനു അയാൾ നിന്നില്ല. ഓ.കെ പറഞ്ഞു പിരിയുമ്പോൾ പറഞ്ഞു.
വൈകിട്ട് എട്ടിനും ഒമ്പത്തിനും ഇടക്കു ഒരു രാജ്കുമാർ വിളിക്കും. അയാൾ ഏതെങ്കിലും ഒരു സിനിമാ നടിയെയോ സീരിയൽ നടിയേയോ അല്ലെങ്കിൽ വല്ല കൊള്ളാവുന്ന മോഡലിനെയോ എത്തിച്ചുതരും. ഒന്നും പേടിക്കണ്ട. ബാക്കി എല്ലാം ഞങ്ങൾ തമ്മിൽ തീർത്തോളാം.
“വരുന്നവൾക്ക് ഞാൻ എന്തെങ്കിലും പോക്കറ്റ് മണിയോ, ഗിഫ്റ്റോ കൊടുക്കണോ? ഞാൻ വളരെ സങ്കോചത്തോടെ പതിയെ ചോദിച്ചു.
“ നോക്കട്ടെ. ഞാൻ ഇടക്കു ഇങ്ങോട്ടു വരാം. ഡോണ്ട് വറി മാൻ…”
ഓ കെ. ബൈ ബൈ. ഹവ് അ നൈസ് ഡേ. ” അയാൾ സ്ഥലം വിട്ടു.
അഞ്ചുമണിക്ക് കുരുവിള വീണ്ടും വന്നു. ഒരു ജുവലറിയുടെ ബോക്സ് എന്നെ ഏൽപ്പിച്ചു. എന്നിട്ടു പറഞ്ഞു. “യു ആർ ലക്കി. ഒരു ഉഗ്രൻ സാധനത്തിനെ ആണു കിട്ടിയിരിക്കുന്നത്. റേറ്റ് ഇത്തിരി കൂടുതലാണെങ്കിലും ചരക്ക് അടിപൊളിയാ. അവളായതുകൊണ്ടാണു ഞാൻ ഈ പ്രസന്റേഷൻ വാങ്ങിയത്. ഇത്തരം ഗിഫ്റ്റ പ്രതീക്ഷിക്കുന്ന ഒരുത്തിയാണത്. ആരാണെന്നു പറഞ്ഞു സമയം കളയുന്നില്ല. നേരിൽ കാണുമ്പോൾ അറിഞ്ഞാൽ മതി” അയാൾ വീണ്ടും സ്ഥലം വിട്ടു.
ഞാൻ വാച്ചിൽ നോക്കി, ഇടക്കിടെ കുണ്ണയിൽ തലോടി. നടക്കാൻ പോകുന്ന പണ്ണൽ സ്വപ്നം കണ്ട് സമയം തള്ളി നീക്കി. ഏകദേശം എട്ട് ആയപ്പോൾ ഇന്റെർകോം അടിച്ചു. ഞാൻ ഫോൺ എടുത്തു. അങ്ങേ തലയിൽ നിന്നും അപരിചിതനായ ഒരാൾ “ഹലോ. സാബ്. മേരാ നാം രാജകുമാർ ഹൈ, ആ പ് ഉധർ ഹൈ. നാ.. ഹം.. ദോ 15 മിനുറ്റ് കാ അന്തർ ഉധർ ആയേഗാ.. ആഴ്ക്കാ രൂം നമ്പർ .“ (സാർ. ഞാൻ രാജകുമാർ എന്ന ആളാണു. താങ്കൾ റൂമിൽ ഉണ്ടല്ലോ? ഞങ്ങൾ 15 മിനിറ്റുകൾക്കകം അവിടെ എത്തും. റൂം നമ്പർ അതുതന്നെ അല്ലേ..?)
ഓ. കെ. രാജകുമാർ നോ പ്രോബ്ലം. റൂം നമ്പർ അതു തന്നെ.
പതിനഞ്ചു മിനുറ്റ് കഴിഞ്ഞ് ഡോർ ബെല്ലടിച്ചു. ഞാൻ ഡോർ തുറന്നു. ഒരു നെടുവരിയൻ ചരക്ക് അകത്തു കടന്നു. ഗുഡ് ഈവനിംങ്. അവൾ മൊഴിഞ്ഞു. ആളെ കണ്ട് എന്റെ കണ്ണുതള്ളിപ്പോയി. നമ്മുടെ ശ്വേതാ മേനോനാണെന്ന് തോന്നിപ്പോകുന്ന ഒരുവൾ.
അവളെ ഞാൻ അകത്തേക്കു ക്ഷണിച്ചു.
ഹായ് ഹണി. വെൽകം. കം ഇൻ,
ഞാൻ ഒളികണ്ണുകൊണ്ട് പുറത്തേക്കു നോക്കി. രാജകുമാർ കൂടെ ഇല്ലെന്നു മനസ്സിലായി ഇവളെ പോർച്ചിൽ ഇറക്കിയിട്ട് അയാൾ തിരിച്ചു പോയതാവാം.